Hij had een deal. Ze zouden trouwen als ze allebei dertig waren en nog vrijgezel. Zo’n middelbare school-afspraak. Ze was zo’n beste vriendin. Zo’n meisje waar je zonder problemen mee naar de film kon, uit eten, hand in hand door de stad wandelen, of zelfs een kus op haar mond geven, zonder dat het meteen allemaal gevoelens zou aanwakkeren.
Iedere jongen had wel zo’n vriendin. Zo’n meisje waar je lief en leed mee deelde. Alles mee ondernam. IJs at uit hetzelfde bakje. Tanden poetste met dezelfde borstel. Maar niet mee zoende. En die je nog nooit in minder dan een bikini had mogen zien. Zo’n meisje dat in de vergetelheid raakte wanneer één van beiden een serieuze relatie kreeg. Zo’n meisje waar je dan nog plichtmatig een paar keer mee afsprak, maar waar duidelijk te merken was dat één van beiden direct na het eten weer zou opstappen omdat er poepluiers verschoond moesten worden.
Zij was zo’n meisje. Nog in de fase tussen de tandenborstel en de verplichte afspraakjes in. Hij kende haar voor zijn gevoel al eeuwen. Verliefd was hij nooit geweest. Eén keer had hij er over nagedacht. Een onbewaakt moment op een onbewaakte avond had hij de kans gehad haar lippen iets meer dan vriendschappelijk te beroeren. Hij had het niet gedaan. Daarna had hij het gevoel ver weg gestopt. Je wilde immers ook niet met je zus zoenen. Zoiets deed je niet. Aan de andere kant maakte je met je zus ook geen deals om op je dertigste te trouwen.
Hoewel kennissen allang gezien hadden dat ze een ideaal koppel vormden bleek ontkenning toch de beste manier om het realisme te laten zegevieren. Wanneer hij in de spiegel keek dan. Hij had allang gezien dat zij nooit wat voor hem zou voelen, anders dan vriendschap. Dat benadrukte ze dan ook regelmatig met nadruk als ze weer eens een avondje weg waren geweest.
Hij zou eigenlijk al geld opzij moeten gaan zetten. Een deal was een deal. Hij was een man van zijn woord. Zij was nog vrijgezel. En daarbij, beste vriendinnen belazer je niet. Maar hoewel de klok in het nadeel van zijn bruiloftsplanning tikte stond er nog geen cent op de spaarrekening. Zou zij vast ook niet doen, dacht hij. Eerder nog zou ze drie maanden voor haar dertigste een vent aan de haak slaan, en hem vertellen dat het waarschijnlijk wel heel serieus was en ze nooit meer bij die jongen weg zou gaan. Garanties bestonden niet in het leven. Zelfs niet in vriendschap.
Een halve dagtaak was het. Om alle zeven profielen op verschillende datingsites te onderhouden. Het kostte hem € 115,47 per maand aan abonnementskosten. Hij had geen keus. Misschien leek hij wel wanhopig op zoek. Maar als enige alleen overblijven na zijn dertigste, dat zag hij toch ook niet zitten. Dat was vele malen hopelozer. Net als haar nu al vragen. Hij voelde niets voor haar. Zou niets voor haar moeten voelen. Ach, dat zou de hechte vriendschap wel zijn.
Alsof zij een man wenste waar elke ruzie weer mee kon worden bijgelegd. Met wie ze zich altijd vermaakte. Bij wie ze zich veilig voelde. Die haar volledig kende. Alsof zij stiekem zou zitten wachten tot ze haar dertigste verjaardag zou vieren. Nee, dat zou gek wezen. Die garantie was er niet…
Iedere jongen had wel zo’n vriendin. Zo’n meisje waar je lief en leed mee deelde. Alles mee ondernam. IJs at uit hetzelfde bakje. Tanden poetste met dezelfde borstel. Maar niet mee zoende. En die je nog nooit in minder dan een bikini had mogen zien. Zo’n meisje dat in de vergetelheid raakte wanneer één van beiden een serieuze relatie kreeg. Zo’n meisje waar je dan nog plichtmatig een paar keer mee afsprak, maar waar duidelijk te merken was dat één van beiden direct na het eten weer zou opstappen omdat er poepluiers verschoond moesten worden.
Zij was zo’n meisje. Nog in de fase tussen de tandenborstel en de verplichte afspraakjes in. Hij kende haar voor zijn gevoel al eeuwen. Verliefd was hij nooit geweest. Eén keer had hij er over nagedacht. Een onbewaakt moment op een onbewaakte avond had hij de kans gehad haar lippen iets meer dan vriendschappelijk te beroeren. Hij had het niet gedaan. Daarna had hij het gevoel ver weg gestopt. Je wilde immers ook niet met je zus zoenen. Zoiets deed je niet. Aan de andere kant maakte je met je zus ook geen deals om op je dertigste te trouwen.
Hoewel kennissen allang gezien hadden dat ze een ideaal koppel vormden bleek ontkenning toch de beste manier om het realisme te laten zegevieren. Wanneer hij in de spiegel keek dan. Hij had allang gezien dat zij nooit wat voor hem zou voelen, anders dan vriendschap. Dat benadrukte ze dan ook regelmatig met nadruk als ze weer eens een avondje weg waren geweest.
Hij zou eigenlijk al geld opzij moeten gaan zetten. Een deal was een deal. Hij was een man van zijn woord. Zij was nog vrijgezel. En daarbij, beste vriendinnen belazer je niet. Maar hoewel de klok in het nadeel van zijn bruiloftsplanning tikte stond er nog geen cent op de spaarrekening. Zou zij vast ook niet doen, dacht hij. Eerder nog zou ze drie maanden voor haar dertigste een vent aan de haak slaan, en hem vertellen dat het waarschijnlijk wel heel serieus was en ze nooit meer bij die jongen weg zou gaan. Garanties bestonden niet in het leven. Zelfs niet in vriendschap.
Een halve dagtaak was het. Om alle zeven profielen op verschillende datingsites te onderhouden. Het kostte hem € 115,47 per maand aan abonnementskosten. Hij had geen keus. Misschien leek hij wel wanhopig op zoek. Maar als enige alleen overblijven na zijn dertigste, dat zag hij toch ook niet zitten. Dat was vele malen hopelozer. Net als haar nu al vragen. Hij voelde niets voor haar. Zou niets voor haar moeten voelen. Ach, dat zou de hechte vriendschap wel zijn.
Alsof zij een man wenste waar elke ruzie weer mee kon worden bijgelegd. Met wie ze zich altijd vermaakte. Bij wie ze zich veilig voelde. Die haar volledig kende. Alsof zij stiekem zou zitten wachten tot ze haar dertigste verjaardag zou vieren. Nee, dat zou gek wezen. Die garantie was er niet…
Log in om te reageren.
