De laatste tijd verkeer ik geregeld in het wereldje van pakken. In die wereld gaat alles heel gemakkelijk. Deuren zoeven automatisch open. Kantoren zien eruit alsof er nooit iemand werkt. Want de smetteloze ramen die de kantoren van elkaar scheiden tonen nooit een onrechtmatigheid op de bureaus. De koffieautomaat heeft ongekende mogelijkheden die in keurige kopjes worden uitgeserveerd.
Het pak dat heel casual praat over de mogelijkheden die ik heb, komt nauwelijks tot boven mijn schouder. De toekomst die voor me is weggelegd als ik me blijf ontwikkelen op dit niveau is volgens hem ongekend. Hij opent deuren naar plaatsen waar ik nog nooit ben geweest. Ik amuseer me er. Ik luister, observeer. Dan ga ik weg. Waarna de deur zich automatisch achter me sluit.
Het pak dat twee keer mijn omvang heeft, is een beetje kort door de bocht. Hij praat over bezit alsof het niets is. Geeft me een indruk van wat mogelijk is en legt uit dat alles naar mijn wens in te vullen is. Het kost wat, maar dan heb je wat. Een handdruk en een belofte bezegelen ons gesprek. En weer sluit de deur achter me.
Volgende week heb ik een afspraak met een nieuw pak. Dan heb ik de laatste kans mijn optie te bespreken. Trek ik de deur dicht of ga ik ervoor? Ik heb een week om alles af te wegen. Dan moet de kogel door de kerk. Ik weet nog niet wat het gaat worden.
Op huizenjacht is wat mij betreft een leuke ervaring. Niet alleen vanwege de tonnen waarover ik praat alsof ik het over een HEMA aanbieding heb. Het amusante is de hele ambiance waarin dit zich afspeelt. Die poppenkast, die pakken.
Wat het gaat worden met dat huis weet ik niet. Ik heb al wel besloten dat ik niet weer mijn Garfield T-shirt aantrek. Dat kan echt niet. Ik twijfel nog: het wordt mijn T-shirt van Bambi of dat van Bert en Ernie...
Het pak dat heel casual praat over de mogelijkheden die ik heb, komt nauwelijks tot boven mijn schouder. De toekomst die voor me is weggelegd als ik me blijf ontwikkelen op dit niveau is volgens hem ongekend. Hij opent deuren naar plaatsen waar ik nog nooit ben geweest. Ik amuseer me er. Ik luister, observeer. Dan ga ik weg. Waarna de deur zich automatisch achter me sluit.
Het pak dat twee keer mijn omvang heeft, is een beetje kort door de bocht. Hij praat over bezit alsof het niets is. Geeft me een indruk van wat mogelijk is en legt uit dat alles naar mijn wens in te vullen is. Het kost wat, maar dan heb je wat. Een handdruk en een belofte bezegelen ons gesprek. En weer sluit de deur achter me.
Volgende week heb ik een afspraak met een nieuw pak. Dan heb ik de laatste kans mijn optie te bespreken. Trek ik de deur dicht of ga ik ervoor? Ik heb een week om alles af te wegen. Dan moet de kogel door de kerk. Ik weet nog niet wat het gaat worden.
Op huizenjacht is wat mij betreft een leuke ervaring. Niet alleen vanwege de tonnen waarover ik praat alsof ik het over een HEMA aanbieding heb. Het amusante is de hele ambiance waarin dit zich afspeelt. Die poppenkast, die pakken.
Wat het gaat worden met dat huis weet ik niet. Ik heb al wel besloten dat ik niet weer mijn Garfield T-shirt aantrek. Dat kan echt niet. Ik twijfel nog: het wordt mijn T-shirt van Bambi of dat van Bert en Ernie...
Log in om te reageren.
