Lijkt me heerlijk, nooit ergens rekening mee houden. Zou me toch niks doen. Blijven zitten voor bejaarden in de bus. Hardop vloeken in een bomvolle kerk. Dikke mensen dik noemen, en dunne mensen dun. Meisjes meenemen voor de seks en de volgende dag keihard de deur wijzen. Als klootzak heb je geen schuldgevoel. Schijt aan alles.
Ik zou een hekel hebben aan mensen die niet doorrijden op een snelweg. Sowieso zou verboden moeten worden dat vrachtwagens mogen inhalen en caravans überhaupt op de openbare weg te vinden zijn. Claxonneren omdat iemand na drie seconden nog niet doorheeft dat het stoplicht groen is moet kunnen. Links inhalen ook. En niet over de vluchtstrook rijden bij file is ook zo zonde van de ruimte. Verder zou ik zelf introduceren dat het snelste voertuig altijd voorrang heeft. Fietsers en voetgangers moeten maar zien dat ze hun rijbewijs eens halen.
Ik zou de keuze willen hebben waar ik mijn geld aan uitgeef. Geen subsidie voor moeilijk lerende kinderen, gehandicapten of de zorg. Geen gemeenschappelijke ziektekostenverzekering waar de rijken moeten opdraaien voor de profiteurs die voor elk wissewasje naar de apotheek rennen. En goede doelen zouden het helemaal zwaar krijgen.
Vragen aan Greenpeace-donateurwervers of ze weten waar je ergens een goed stuk walvis kan kopen. En dan demonstratief het servetje van het broodje hamburger voor ze op straat gooien. Het Wereld Natuur Fonds vertellen dat hun mascotte een dom beest is dat zich amper kan voortplanten dus dat de natuur zo’n loser wel kan missen.
Meerdere vriendinnen bedriegen met elkaar. Als ze vragen of ze er mooi uitzien ze constant zeggen dat je wel eens beter hebt gehad. Dat die laag make-up echt niet gaat helpen. Dat ze niet zo moeten zeuren, huilen en klagen omdat ze ongesteld zijn, of emotioneel niet zo lekker zitten. Ze zouden ook niet mogen klagen. Ze zijn immers zelf de oorzaak geweest van deze drastische wending in persoonlijkheid.
,,Je bent te lief’’, had ze gezegd. Dat kon, blijkbaar. Té lief zijn. Het is me nog steeds niet helemaal duidelijk wat dat dan is. Als man ben je blijkbaar niet meer gewenst als je haar af en toe zegt hoe mooi ze is. Oprecht. Zeg je het te vaak dan meen je het niet en als ze er naar vraagt dan zeg je het maar om haar beter te laten voelen. Dat je alles voor haar zou opgeven. Dat is dan weer ondoordacht en zweverig geklets. Dat je een arm om haar heen wil leggen. Te persoonlijk. Een traan weg wil vegen. Kan ze zelf wel. En het gaat wel weer over. Gewoon wil luisteren zonder iets te zeggen. Niets terugzeggen duidt erop dat je niet luistert. Vrouwenlogica. Wil laten merken dat je alleen maar van haar houdt. Dat is eng, beklemmend, dat komt te dichtbij. Dan ben je ineens té lief.
Dus ik dacht: ,dan maar niet lief.’ Wat zou ik graag een klootzak willen zijn… Maar zelfs dat kan ik niet. Zelfs daarvoor ben ik té lief. Lief zijn sucks…
Ik zou een hekel hebben aan mensen die niet doorrijden op een snelweg. Sowieso zou verboden moeten worden dat vrachtwagens mogen inhalen en caravans überhaupt op de openbare weg te vinden zijn. Claxonneren omdat iemand na drie seconden nog niet doorheeft dat het stoplicht groen is moet kunnen. Links inhalen ook. En niet over de vluchtstrook rijden bij file is ook zo zonde van de ruimte. Verder zou ik zelf introduceren dat het snelste voertuig altijd voorrang heeft. Fietsers en voetgangers moeten maar zien dat ze hun rijbewijs eens halen.
Ik zou de keuze willen hebben waar ik mijn geld aan uitgeef. Geen subsidie voor moeilijk lerende kinderen, gehandicapten of de zorg. Geen gemeenschappelijke ziektekostenverzekering waar de rijken moeten opdraaien voor de profiteurs die voor elk wissewasje naar de apotheek rennen. En goede doelen zouden het helemaal zwaar krijgen.
Vragen aan Greenpeace-donateurwervers of ze weten waar je ergens een goed stuk walvis kan kopen. En dan demonstratief het servetje van het broodje hamburger voor ze op straat gooien. Het Wereld Natuur Fonds vertellen dat hun mascotte een dom beest is dat zich amper kan voortplanten dus dat de natuur zo’n loser wel kan missen.
Meerdere vriendinnen bedriegen met elkaar. Als ze vragen of ze er mooi uitzien ze constant zeggen dat je wel eens beter hebt gehad. Dat die laag make-up echt niet gaat helpen. Dat ze niet zo moeten zeuren, huilen en klagen omdat ze ongesteld zijn, of emotioneel niet zo lekker zitten. Ze zouden ook niet mogen klagen. Ze zijn immers zelf de oorzaak geweest van deze drastische wending in persoonlijkheid.
,,Je bent te lief’’, had ze gezegd. Dat kon, blijkbaar. Té lief zijn. Het is me nog steeds niet helemaal duidelijk wat dat dan is. Als man ben je blijkbaar niet meer gewenst als je haar af en toe zegt hoe mooi ze is. Oprecht. Zeg je het te vaak dan meen je het niet en als ze er naar vraagt dan zeg je het maar om haar beter te laten voelen. Dat je alles voor haar zou opgeven. Dat is dan weer ondoordacht en zweverig geklets. Dat je een arm om haar heen wil leggen. Te persoonlijk. Een traan weg wil vegen. Kan ze zelf wel. En het gaat wel weer over. Gewoon wil luisteren zonder iets te zeggen. Niets terugzeggen duidt erop dat je niet luistert. Vrouwenlogica. Wil laten merken dat je alleen maar van haar houdt. Dat is eng, beklemmend, dat komt te dichtbij. Dan ben je ineens té lief.
Dus ik dacht: ,dan maar niet lief.’ Wat zou ik graag een klootzak willen zijn… Maar zelfs dat kan ik niet. Zelfs daarvoor ben ik té lief. Lief zijn sucks…
Log in om te reageren.
