Op instinct dingen besluiten dat is doorgaans niet goed. Aarzelend hield ik het rode potlood in mijn rechterhand. Had ik me beter moeten voorbereiden? Of kwam deze keuzevrijheid volledig uit de lucht vallen? De zwarte vakjes en witte cirkeltjes dansten voor mijn ogen. Ineens was ik alles kwijt waar ik me thuis op had georiënteerd.
Bij De Wereld Draait Door zag ik een jongen die VVD ging stemmen. Waarschijnlijk op instinct. Hij zal er wel een goed gevoel bij gehad hebben. Omdat hij vond dat de studiefinanciering niet verder omlaag moest. Nu is dat sowieso al geen gemeentelijk besluit, maar hij wist ook niet hoe de VVD daar in stond.
Ik wil het antwoord wel geven. De VVD is namelijk juist één van de partijen die de studiefinanciering om zeep wil helpen. Hij leest het voor de gemeenteraadsverkiezingen helaas te laat. Hopelijk googelt hij nog even en komt per toeval mijn column tegen vóór de landelijke verkiezingen. De kans is echter vrij klein gezien zijn kennis van de programma’s voor de gemeenteraad. Op instinct dingen besluiten is doorgaans niet goed. Zeker niet als het om zoiets belangrijks als landsbelang of gemeentebelang gaat.
Tussen de dunne opgezette wandjes schoten in enkele seconden mijn instinctieve beslissingen door mijn hoofd. Zoals in films vaak wordt voorgesteld hoe je leven aan je voorbij flitst, maar ik kreeg niet de indruk tanende te zijn.
Ze had in de kroeg tegen de bar gestaan. Nonchalant. Haar hand gesofisticeerd om een wijnglas geslagen. Rechterbeen lichtgebogen voor haar linker. Haar blonde haren gloeiden als vuur in het sfeerlicht van het café. Ik was eropaf gestapt. Had haar aangesproken. Nummers uitgewisseld. Weken van sms’jes volgden. Sms’jes die ik liever nooit had gehad. Het was een impuls. Maar pas twee nummerwijzigingen verder was ik ervan verlost. Ik heb medelijden met de man die mijn oude nummer toebedeeld heeft gekregen…
In een soortgelijke impuls proefde ik mijn eerste Tequila. En de tweede en derde. Het spul stokte achterin mijn keel, de smaak was niet te harden. Maar het sloeg aan. The morning after realiseerde ik me dat ik mocht hopen dat mijn instinct me een volgende keer naar de kraan zou leiden.
Impulsen hebben in mijn leven nooit goed uitgepakt. De DVD waarvan ik een voorfilmpje had gezien bleek maar één actiescène te bevatten, die uit de trailer. De rest was een tranentrekkend lange zit die zelfs mijn toenmalige vriendin niet kon uitzitten. Opvallend voor een ‘romantische’ film.
De DVD-speler die ik kort daarvoor heel goedkoop bij Kruidvat kon meenemen weigerde kort daarop dienst. Maar geen man gaat terug naar Kruidvat met zijn DVD-speler. Hem daar kopen was al laag, maar ermee teruggaan, dan was je pas echt een loser. Als dat ding me nou een enorm saaie Pocahontas-verfilming had bespaard… Maar in plaats daarvan wilde hij V For Vendetta niet meer teruggeven.
Zo regen de teleurstellingen zich aan elkaar tot langzaam de echte wereld weer doordrong. Ik stond nog steeds in een klein hokje. In mijn hand rustte nog altijd een potlood. Aan een touwtje, alsof ik hem mee had willen nemen…
Het stond met strakke zwarte letters op het witte bordje boven de stemtafel. De woorden lieten een keuze, een keuze die ze mij nooit hadden moeten geven…
Als in slow motion krulde ik mijn tong om de rode punt. Instinctief. Omdat het kon...
Bij De Wereld Draait Door zag ik een jongen die VVD ging stemmen. Waarschijnlijk op instinct. Hij zal er wel een goed gevoel bij gehad hebben. Omdat hij vond dat de studiefinanciering niet verder omlaag moest. Nu is dat sowieso al geen gemeentelijk besluit, maar hij wist ook niet hoe de VVD daar in stond.
Ik wil het antwoord wel geven. De VVD is namelijk juist één van de partijen die de studiefinanciering om zeep wil helpen. Hij leest het voor de gemeenteraadsverkiezingen helaas te laat. Hopelijk googelt hij nog even en komt per toeval mijn column tegen vóór de landelijke verkiezingen. De kans is echter vrij klein gezien zijn kennis van de programma’s voor de gemeenteraad. Op instinct dingen besluiten is doorgaans niet goed. Zeker niet als het om zoiets belangrijks als landsbelang of gemeentebelang gaat.
Tussen de dunne opgezette wandjes schoten in enkele seconden mijn instinctieve beslissingen door mijn hoofd. Zoals in films vaak wordt voorgesteld hoe je leven aan je voorbij flitst, maar ik kreeg niet de indruk tanende te zijn.
Ze had in de kroeg tegen de bar gestaan. Nonchalant. Haar hand gesofisticeerd om een wijnglas geslagen. Rechterbeen lichtgebogen voor haar linker. Haar blonde haren gloeiden als vuur in het sfeerlicht van het café. Ik was eropaf gestapt. Had haar aangesproken. Nummers uitgewisseld. Weken van sms’jes volgden. Sms’jes die ik liever nooit had gehad. Het was een impuls. Maar pas twee nummerwijzigingen verder was ik ervan verlost. Ik heb medelijden met de man die mijn oude nummer toebedeeld heeft gekregen…
In een soortgelijke impuls proefde ik mijn eerste Tequila. En de tweede en derde. Het spul stokte achterin mijn keel, de smaak was niet te harden. Maar het sloeg aan. The morning after realiseerde ik me dat ik mocht hopen dat mijn instinct me een volgende keer naar de kraan zou leiden.
Impulsen hebben in mijn leven nooit goed uitgepakt. De DVD waarvan ik een voorfilmpje had gezien bleek maar één actiescène te bevatten, die uit de trailer. De rest was een tranentrekkend lange zit die zelfs mijn toenmalige vriendin niet kon uitzitten. Opvallend voor een ‘romantische’ film.
De DVD-speler die ik kort daarvoor heel goedkoop bij Kruidvat kon meenemen weigerde kort daarop dienst. Maar geen man gaat terug naar Kruidvat met zijn DVD-speler. Hem daar kopen was al laag, maar ermee teruggaan, dan was je pas echt een loser. Als dat ding me nou een enorm saaie Pocahontas-verfilming had bespaard… Maar in plaats daarvan wilde hij V For Vendetta niet meer teruggeven.
Zo regen de teleurstellingen zich aan elkaar tot langzaam de echte wereld weer doordrong. Ik stond nog steeds in een klein hokje. In mijn hand rustte nog altijd een potlood. Aan een touwtje, alsof ik hem mee had willen nemen…
Het stond met strakke zwarte letters op het witte bordje boven de stemtafel. De woorden lieten een keuze, een keuze die ze mij nooit hadden moeten geven…
Als in slow motion krulde ik mijn tong om de rode punt. Instinctief. Omdat het kon...
Log in om te reageren.
