Lieve Lezers,
Sinds ik columns schrijf word ik soms (geheel) misplaatst aangezien voor expert op bepaalde gebieden. Vaak zijn dat gebieden waar ik de ballen verstand van heb. En hoewel het vlijend is dat ik me zo goed door een onderwerp heen weet te schrijven is het soms lastig me er weer uit te kletsen.
Regelmatig herkennen mensen zichzelf of situaties in mijn schrijven. Wat ook de bedoeling is. Want herkenning voelt comfortabel en nodigt uit het verhaal uit te lezen. Maar als iemand denkt dat het specifiek over een situatie of persoon gaat dan gaat het vaak mis. Vaak is het dan al te laat en hebben mensen hun levensverhaal met me gedeeld. Ik voel me dan vaak minder comfortabel als ik ze uit moet leggen dat het echt niet over hen ging…
Na tragische columns wordt mij wel eens sterkte toegewenst of worden mij prachtige berichten gestuurd die ik zeker had kunnen waarderen als ik in een tragische situatie had gezeten. Het is redelijk gênant om mensen uit te moeten leggen dat ze hun berichten beter kunnen sturen naar iemand die het wel nodig heeft. Want de beschreven tragiek bestaat enkel in mijn brein.
Verwarrend zijn boze mensen. Die kunnen vaak geen scheiding aanbrengen tussen de persoon in het verhaal en ondergetekende. Dus die gaan ellenlange discussies met me aan over de houding van de persoon in de column. Dat ik die houding niet noodzakelijkerwijs onderschrijf vergt wat uitleg. Maar uitleg komt slecht over bij iemand met een waas voor zijn of haar ogen.
Net zoals ik nadenk over het onderwerp van een column had ik verwacht dat jullie na zouden denken over het onderwerp waarop jullie reageren. Bestaat het onderwerp waarop je reageert wel? Of zijn het alleen gerangschikte woorden die formuleren wat zou kunnen bestaan?
Ik blijf nog wel even doorschrijven. Zoals ik dit weekend alweer een jaar doe. Soms goed, vaak gemiddeld en regelmatig onder de maat. Tot die ene perfecte column. Of die ene reactie die me overtuigt te moeten stoppen…
Sinds ik columns schrijf word ik soms (geheel) misplaatst aangezien voor expert op bepaalde gebieden. Vaak zijn dat gebieden waar ik de ballen verstand van heb. En hoewel het vlijend is dat ik me zo goed door een onderwerp heen weet te schrijven is het soms lastig me er weer uit te kletsen.
Regelmatig herkennen mensen zichzelf of situaties in mijn schrijven. Wat ook de bedoeling is. Want herkenning voelt comfortabel en nodigt uit het verhaal uit te lezen. Maar als iemand denkt dat het specifiek over een situatie of persoon gaat dan gaat het vaak mis. Vaak is het dan al te laat en hebben mensen hun levensverhaal met me gedeeld. Ik voel me dan vaak minder comfortabel als ik ze uit moet leggen dat het echt niet over hen ging…
Na tragische columns wordt mij wel eens sterkte toegewenst of worden mij prachtige berichten gestuurd die ik zeker had kunnen waarderen als ik in een tragische situatie had gezeten. Het is redelijk gênant om mensen uit te moeten leggen dat ze hun berichten beter kunnen sturen naar iemand die het wel nodig heeft. Want de beschreven tragiek bestaat enkel in mijn brein.
Verwarrend zijn boze mensen. Die kunnen vaak geen scheiding aanbrengen tussen de persoon in het verhaal en ondergetekende. Dus die gaan ellenlange discussies met me aan over de houding van de persoon in de column. Dat ik die houding niet noodzakelijkerwijs onderschrijf vergt wat uitleg. Maar uitleg komt slecht over bij iemand met een waas voor zijn of haar ogen.
Net zoals ik nadenk over het onderwerp van een column had ik verwacht dat jullie na zouden denken over het onderwerp waarop jullie reageren. Bestaat het onderwerp waarop je reageert wel? Of zijn het alleen gerangschikte woorden die formuleren wat zou kunnen bestaan?
Ik blijf nog wel even doorschrijven. Zoals ik dit weekend alweer een jaar doe. Soms goed, vaak gemiddeld en regelmatig onder de maat. Tot die ene perfecte column. Of die ene reactie die me overtuigt te moeten stoppen…
Log in om te reageren.
