Innovatie klinkt als vloeken. Tenminste, binnen het onderwijs. Vanuit mijn werk kom ik regelmatig bij schoolbesturen over de vloer en het lijkt wel of daar de tijd heeft stil gestaan. Gelukkig zijn in de meeste gevallen de blackboards met krijt wel de school uit, maar verder voel ik me weer even kind. Nog steeds dezelfde type leraren, studenten die meer verstand van ICT hebben dan de docent in kwestie en uitstekende innovaties worden met alle macht buiten de deur gehouden.
Eigenlijk is zo'n situatie merkwaardig en begrijpelijk tegelijk. Leraren zijn mensen die alles op dezelfde manier willen blijven doen, want het heeft in het verleden altijd zo gewerkt. Op het moment dat het niet meer zo werkt, dan moeten zij eerst een aantal keer op hun bek gaan, alvorens zij tot die inzichten komen. Het kan bijvoorbeeld zijn dat er meer behoefte is aan praktijklessen. De schooldirecteur zal eerst alles moeten regelen om meer praktijklessen mogelijk te maken voordat een leraar uiteindelijk overstag gaat. Echter, de directeur is ook maar een gepromoveerde leraar, die vroeger ook altijd wachtte totdat zijn directeur met iets nieuws kwam. Het kon soms wel tientallen jaren duren…..
Nee, innovatie (een ander woord is vernieuwing) komt vanuit de mensen zelf. En dus moet een schooldirecteur geen leraar in een driedelig pak zijn, maar een innovatief persoon die vanuit eigen beweging zaken wil veranderen. John F. Kennedy zei ooit: “Put a man on the moon”. Hoe, wat, waarom, wie, wanneer, het deed er niet toe, maar die man moest en zou op de maan komen. Dat is de ambitie van waaruit je moet werken en die ook het beste werkt als je wilt veranderen.
Tijdens een lerarenvergadering vragen wie er voor verandering is zal je weinig medestanders opleveren. Laten we de leraren eens op hun competenties gaan beoordelen en directeuren een budget geven om te oude, niet mee ontwikkelende leraren de bons te geven. Deze generatie kinderen is tenslotte onze toekomst. It’s time for a change. Yes we can. Let’s put a man on the moon!
Eigenlijk is zo'n situatie merkwaardig en begrijpelijk tegelijk. Leraren zijn mensen die alles op dezelfde manier willen blijven doen, want het heeft in het verleden altijd zo gewerkt. Op het moment dat het niet meer zo werkt, dan moeten zij eerst een aantal keer op hun bek gaan, alvorens zij tot die inzichten komen. Het kan bijvoorbeeld zijn dat er meer behoefte is aan praktijklessen. De schooldirecteur zal eerst alles moeten regelen om meer praktijklessen mogelijk te maken voordat een leraar uiteindelijk overstag gaat. Echter, de directeur is ook maar een gepromoveerde leraar, die vroeger ook altijd wachtte totdat zijn directeur met iets nieuws kwam. Het kon soms wel tientallen jaren duren…..
Nee, innovatie (een ander woord is vernieuwing) komt vanuit de mensen zelf. En dus moet een schooldirecteur geen leraar in een driedelig pak zijn, maar een innovatief persoon die vanuit eigen beweging zaken wil veranderen. John F. Kennedy zei ooit: “Put a man on the moon”. Hoe, wat, waarom, wie, wanneer, het deed er niet toe, maar die man moest en zou op de maan komen. Dat is de ambitie van waaruit je moet werken en die ook het beste werkt als je wilt veranderen.
Tijdens een lerarenvergadering vragen wie er voor verandering is zal je weinig medestanders opleveren. Laten we de leraren eens op hun competenties gaan beoordelen en directeuren een budget geven om te oude, niet mee ontwikkelende leraren de bons te geven. Deze generatie kinderen is tenslotte onze toekomst. It’s time for a change. Yes we can. Let’s put a man on the moon!
Log in om te reageren.
