Bah, wat een rotdag vandaag… Weer doodmoe en geen energie om iets te doen…Weer niemand om mij heen…Weer ikzelf, helemaal in mijn eentje...Weer een deel van de dag het gevoel hebben dat ook God niet bestaat…
Leven, leven in een woestijn is erg moeilijk. Ik ervaar dit als erg pittig,
niemand om me heen die me respecteert, niemand bij wie ik aan kan kloppen, niemand die me even kan helpen. Want immers, ik ben alleen.
Elke dag weer die dorre hitte...Iedere dag weer een plek zoeken om me af
te zonderen, om helemaal alleen te zijn, terwijl ik eigenlijk al alleen ben.
Ik zou graag willen schuilen, maar voor wie en voor wat?
Het is duizelingwekkend… tranen die verschijnen… rode opgezwollen ogen door te weinig slaap...vertroebelde ogen…open gebeten lippen… pijn in de kaken
door de emoties te verbijten…
Beperkingen die er zijn omdat ik leef in een woestijn. Bepaalde dingen niet meer kunnen doen omdat ze ervoor zorgen dat ik geprikkeld raak, raak afgeleid van het leven… misschien van het hogere doel?
Uiteraard zijn er meer mensen die zo leven. Leven in de diepte van de woestijn, zonder een spatje water. Jammer genoeg kan ik ze niet vinden. Ze zijn niet dicht bij me in de buurt…
Maar, ook al leef ik in de eenzaamheid van de woestijn, toch zie ik hiervan
de nodige voordelen. Doordat er geen mensen om me heen zijn, kan ik me
richten op God en toch verbonden zijn met iedereen. Dit in gebed, gedachten
en gevoelens. Want? Zoals André Louf het zegt: ‘in je eenzaamheid is er
alleen maar plaats voor God’.
Ik denk dat we daarom ook bang zijn om alleen te zijn, diep naar binnen te
gaan om te kijken wat er werkelijk aan de hand is. Dat we daarom ook bang
zijn om de waarheid onder de ogen te zien. Want? Dit kan erg confronterend
zijn.
Helaas is het voor sommige mensen, die leven in een woestijn, waarmee ook ik
bekend ben dagelijkse ‘koek’. Onbegrip, roddels, stress, zorgen,
liefdeloosheid en al die andere factoren die eraan bijdragen dat we lijken
te leven in een woestijn. Maar toch? Toch staat daar tegenover iets heel erg
machtigs.
Want, het moment wanneer we uit de woestijn weg zijn, dan gaan we de kleine
dingen waarderen, we zien het nood van een ander en lijden op deze manier
met hen mee. Ook is er soms de mogelijkheid meer liefde te voelen dan
normaal en makkelijker te lachen om helemaal niets. Zo heeft ieder
nadeel ook zijn voordeel, ook al vind ik, dit als mens erg moeilijk om te
respecteren. Daarom kan ik ook alleen nog maar zeggen;
‘Hij heeft je geroepen… te leven in Zijn licht… te leven in Zijn nabijheid…
Hij weet wie je bent, waar je vandaan komt en wat er met je gaat gebeuren…
geef je leven over aan Hem… Hij die de hemel en aarde gemaakt heeft, Hij die
was, die is en die komen zal. De Alpha en Omega, God, Jezus Christus en de
Heilige Geest, in de Drie Eenheid!’
‘Voor God rond blijven lopen, daar draait het werkelijk om’.
Leven, leven in een woestijn is erg moeilijk. Ik ervaar dit als erg pittig,
niemand om me heen die me respecteert, niemand bij wie ik aan kan kloppen, niemand die me even kan helpen. Want immers, ik ben alleen.
Elke dag weer die dorre hitte...Iedere dag weer een plek zoeken om me af
te zonderen, om helemaal alleen te zijn, terwijl ik eigenlijk al alleen ben.
Ik zou graag willen schuilen, maar voor wie en voor wat?
Het is duizelingwekkend… tranen die verschijnen… rode opgezwollen ogen door te weinig slaap...vertroebelde ogen…open gebeten lippen… pijn in de kaken
door de emoties te verbijten…
Beperkingen die er zijn omdat ik leef in een woestijn. Bepaalde dingen niet meer kunnen doen omdat ze ervoor zorgen dat ik geprikkeld raak, raak afgeleid van het leven… misschien van het hogere doel?
Uiteraard zijn er meer mensen die zo leven. Leven in de diepte van de woestijn, zonder een spatje water. Jammer genoeg kan ik ze niet vinden. Ze zijn niet dicht bij me in de buurt…
Maar, ook al leef ik in de eenzaamheid van de woestijn, toch zie ik hiervan
de nodige voordelen. Doordat er geen mensen om me heen zijn, kan ik me
richten op God en toch verbonden zijn met iedereen. Dit in gebed, gedachten
en gevoelens. Want? Zoals André Louf het zegt: ‘in je eenzaamheid is er
alleen maar plaats voor God’.
Ik denk dat we daarom ook bang zijn om alleen te zijn, diep naar binnen te
gaan om te kijken wat er werkelijk aan de hand is. Dat we daarom ook bang
zijn om de waarheid onder de ogen te zien. Want? Dit kan erg confronterend
zijn.
Helaas is het voor sommige mensen, die leven in een woestijn, waarmee ook ik
bekend ben dagelijkse ‘koek’. Onbegrip, roddels, stress, zorgen,
liefdeloosheid en al die andere factoren die eraan bijdragen dat we lijken
te leven in een woestijn. Maar toch? Toch staat daar tegenover iets heel erg
machtigs.
Want, het moment wanneer we uit de woestijn weg zijn, dan gaan we de kleine
dingen waarderen, we zien het nood van een ander en lijden op deze manier
met hen mee. Ook is er soms de mogelijkheid meer liefde te voelen dan
normaal en makkelijker te lachen om helemaal niets. Zo heeft ieder
nadeel ook zijn voordeel, ook al vind ik, dit als mens erg moeilijk om te
respecteren. Daarom kan ik ook alleen nog maar zeggen;
‘Hij heeft je geroepen… te leven in Zijn licht… te leven in Zijn nabijheid…
Hij weet wie je bent, waar je vandaan komt en wat er met je gaat gebeuren…
geef je leven over aan Hem… Hij die de hemel en aarde gemaakt heeft, Hij die
was, die is en die komen zal. De Alpha en Omega, God, Jezus Christus en de
Heilige Geest, in de Drie Eenheid!’
‘Voor God rond blijven lopen, daar draait het werkelijk om’.
Log in om te reageren.
