Lief treinkaartje,
Jij en ik, we zijn nu al jaren samen onderweg. Helaas scheiden hier onze spoorwegen. We kunnen niet meer bij elkaar zijn…De wrede NS zal je “op termijn vervangen” door de OV-chipkaart. Vandaar, lief kaartje, dat ik de pen ter hand neem en je een laatste brief stuur.
Ook al stormde en regende het en moest ik door weer en wind naar het station fietsen, om zes uur ’s ochtends door het donker, toch kon mijn dag niet meer stuk als ik jou uit de automaat zag komen.
En ook al had de trein uren vertraging en moest de hele ochtendspits in de sneeuw staan kleumen op één of ander perron in de rimboe, jij maakte het allemaal een stukje leuker met je vrolijke geel en zelfverzekerde bestemming. En niet alleen voor mij…Nee, denk eens aan al die opaatjes en omaatjes, die na 50 jaar weer eens met de trein gingen, en je nog van vroeger kenden!
Zelfs die avond toen ik te horen kreeg, dat de Allerleukste Jongen op Aarde zou emigreren, zelfs toen hielp jij me om het achter me te laten en verder te gaan.
Treinkaartje, je hebt een speciaal plekje in mijn hart: je was altijd anders, met je geheimzinnige codes en je bestemming, ook handig als ik die weer eens vergat. Hoe vaak ik je ook verloren ben (“Ja meneer de conducteur, ik heb heus wel een kaartje gekocht, maar ik heb zo’n HEMA-portemonnee waarmee je alles verliest….”), jij bent me nooit kwijtgeraakt als fan.
Daarom, lief kaartje, ik zal je missen, nu ik met de OV-chipkaart verder moet. Het is spijtig, maar ik kies voor de toekomst. Hopelijk gaat het goed.
Dag lief kaartje…of tot ziens?
Jij en ik, we zijn nu al jaren samen onderweg. Helaas scheiden hier onze spoorwegen. We kunnen niet meer bij elkaar zijn…De wrede NS zal je “op termijn vervangen” door de OV-chipkaart. Vandaar, lief kaartje, dat ik de pen ter hand neem en je een laatste brief stuur.
Ook al stormde en regende het en moest ik door weer en wind naar het station fietsen, om zes uur ’s ochtends door het donker, toch kon mijn dag niet meer stuk als ik jou uit de automaat zag komen.
En ook al had de trein uren vertraging en moest de hele ochtendspits in de sneeuw staan kleumen op één of ander perron in de rimboe, jij maakte het allemaal een stukje leuker met je vrolijke geel en zelfverzekerde bestemming. En niet alleen voor mij…Nee, denk eens aan al die opaatjes en omaatjes, die na 50 jaar weer eens met de trein gingen, en je nog van vroeger kenden!
Zelfs die avond toen ik te horen kreeg, dat de Allerleukste Jongen op Aarde zou emigreren, zelfs toen hielp jij me om het achter me te laten en verder te gaan.
Treinkaartje, je hebt een speciaal plekje in mijn hart: je was altijd anders, met je geheimzinnige codes en je bestemming, ook handig als ik die weer eens vergat. Hoe vaak ik je ook verloren ben (“Ja meneer de conducteur, ik heb heus wel een kaartje gekocht, maar ik heb zo’n HEMA-portemonnee waarmee je alles verliest….”), jij bent me nooit kwijtgeraakt als fan.
Daarom, lief kaartje, ik zal je missen, nu ik met de OV-chipkaart verder moet. Het is spijtig, maar ik kies voor de toekomst. Hopelijk gaat het goed.
Dag lief kaartje…of tot ziens?
Log in om te reageren.
