Er lopen massa’s mensen voorbij. In allerlei soorten en maten. Jong en oud; man en vrouw; groot en klein; dik en dun. In rok, jurk, jeans of maatkostuum. Casual, business, chic of een tikkie alternatief. Soms gehaast, soms op het dooie gemak. Met rolkoffer, trektas of andere sleurplunje. Met fiets, kinderwagen, rolstoel, rollator of krukken. Met of zonder haar of hoofddeksel. Ja, zelfs met of zonder armen.
Het is avond. Ik ben onderweg en heb weinig tijd om te eten. Ik besluit een patatje te gaan halen op het station. Ik sluit aan in de rij en scoor een bakje gefrituurde aardappels met een dikke klodder mayo. Niet heel gezond, maar het vult en is best lekker, zo af en toe.
Ik blijf nog even rondhangen bij de snackbar in de stationshal en eet mijn frietjes. Ondertussen bekijk ik de bewegende beelden die aan me voorbijtrekken. Hoeveel mensen zouden er per minuut langskomen op dit punt? Een paar honderd? Het zijn er in ieder geval teveel om ze allemaal heel goed te bestuderen. Waar komen ze vandaan en waar gaan ze naartoe? Allemaal een ander vertrekpunt en een andere bestemming, maar voor even samen op deze plek.
De typetjes trekken de aandacht. De gothic, de zwerver, de skater, de straatmuzikant, de stonede citytripper, maar ook de verdwaalde toerist en de snelle zakenman. Ondertussen leer ik dat er allerlei soorten mensen zijn die snacks uit de muur trekken. Niet alleen berooide studenten of bijstandstrekkers, maar bijvoorbeeld ook de deftige zakendame, die zich, niemand ontziend, een weg baant naar de geldwisselautomaat en de wachtende kroket achter het luikje.
Geboeid kijk ik naar wat er om me heen gebeurt. Met sommige voorbijgangers zou ik best een gesprekje willen aanknopen. Over wat ze hier brengt, wat ze zoal doen in het dagelijks leven, wat ze bezighoudt en wat ze straks gaan eten. Gewoon uit nieuwsgierigheid. In mijn eigen versie van Hello Goodbye, maar dan live.
Mijn frietje is op. Ik moet verder.
Op naar het volgende programma.
Het is avond. Ik ben onderweg en heb weinig tijd om te eten. Ik besluit een patatje te gaan halen op het station. Ik sluit aan in de rij en scoor een bakje gefrituurde aardappels met een dikke klodder mayo. Niet heel gezond, maar het vult en is best lekker, zo af en toe.
Ik blijf nog even rondhangen bij de snackbar in de stationshal en eet mijn frietjes. Ondertussen bekijk ik de bewegende beelden die aan me voorbijtrekken. Hoeveel mensen zouden er per minuut langskomen op dit punt? Een paar honderd? Het zijn er in ieder geval teveel om ze allemaal heel goed te bestuderen. Waar komen ze vandaan en waar gaan ze naartoe? Allemaal een ander vertrekpunt en een andere bestemming, maar voor even samen op deze plek.
De typetjes trekken de aandacht. De gothic, de zwerver, de skater, de straatmuzikant, de stonede citytripper, maar ook de verdwaalde toerist en de snelle zakenman. Ondertussen leer ik dat er allerlei soorten mensen zijn die snacks uit de muur trekken. Niet alleen berooide studenten of bijstandstrekkers, maar bijvoorbeeld ook de deftige zakendame, die zich, niemand ontziend, een weg baant naar de geldwisselautomaat en de wachtende kroket achter het luikje.
Geboeid kijk ik naar wat er om me heen gebeurt. Met sommige voorbijgangers zou ik best een gesprekje willen aanknopen. Over wat ze hier brengt, wat ze zoal doen in het dagelijks leven, wat ze bezighoudt en wat ze straks gaan eten. Gewoon uit nieuwsgierigheid. In mijn eigen versie van Hello Goodbye, maar dan live.
Mijn frietje is op. Ik moet verder.
Op naar het volgende programma.
Log in om te reageren.
