Mensen zijn soft geworden. Met Dettol en Tamiflu houden we kunstmatig onze fysieke weerbaarheid op peil, die overigens daardoor ook als een kaartenhuis in elkaar stort zodra er een hardnekkiger virus de kop opsteekt. En onze geestelijke weerbaarheid is inmiddels gedaald tot een volledig nulpunt.
Het begint al bij de opvoeding. Kinderen hoeven niet meer te eten wat de pot schaft. Niet lusten is iets wat grotendeels tussen de oren zit. Niet alles wat gezond is, is ook lekker. Jammer dan. Je gaat niet dood van een bord Koolraap. En ik geef grif toe, lekker is anders, zeker met de melige Maizena-saus die mijn moeder er altijd zonodig bij moest serveren.
Vervelende kinderen mag je niet slaan. De buren kunnen je aangeven bij de kinderbescherming. Nee, beter is dat alles tot in het oneindige uitgepraat wordt. Slaan is een teken van machteloosheid. Maar eigenlijk moeten kinderen niet zeuren. Ouders hebben gezag, en weten 9 van de 10 keer veel beter wat goed is voor een kind dan zijzelf. ,,Omdat ik het zeg’’ is misschien niet het sterkste argument, maar een kind moet gewoon de leiding van een ouder accepteren. Op je 19e kun je het huis uit en heb je nog minimaal 50 jaar de tijd om zelf te bepalen wat je wel en niet mag.
Op school wordt een kind ook beïnvloed door de New-Age aanpak van tegenwoordig. Een leraar heeft al een rechtzaak aan zijn broek als hij een kind aanraakt omdat deze de les niet uit wil terwijl hij die compleet vergalt. Leraren worden ook soft. Petjes en kauwgom worden toegestaan in de klas om verdere problemen te voorkomen. Het gaat allang niet meer primair om het overbrengen van lesstof. Een leraar is al blij als hij zonder escalaties zijn uur weet vol te maken.
Op de werkvloer is het niet anders. De maatschappij wordt doodgegooid met positieve-feedback-sessies of krijgen een cursus ‘In touch met jezelf’. Hoe komen mijn woorden over op een collega? Rekening houden. Kritiek geven mag niet. Misschien hooguit verpakt in een prachtig plaatje vol positivisme. Maar is het probleem wel de zender? Of de ontvanger? Die niets meer kan hebben. Omdat hij thuis en op school vroeger altijd zijn gang kon gaan. Nooit eens een corrigerende tik kreeg als woorden niet volstonden om over te brengen dat iets echt niet kan. En er altijd nog wel wat in de vriezer lag als de zuurkool of de spruiten hem niet aanstonden.
Deze collega blijft thuis. Stress, Burn-out, plak er een moderne sticker op. Stellen dat deze collega een aansteller is, is een doodzonde. Dan heb ik geen respect voor zijn of haar problemen. Mensen die écht lijden onder burn-out verschijnselen weten wel dat ze geen aanstellers zijn. Het zijn juist de aanstellers die bang voor de kritiek een moeilijk aantoonbare aandoening gebruiken als een vlucht om te zwelgen in zelfmedelijden. In plaats van de handdoek op te pakken. Onterechte kritiek is te weerleggen, en terechte kritiek daar moet je zelf mee aan de slag, anders keert die hoe dan ook terug. Op een andere werkvloer, of in de sociale omgeving.
We creëren een maatschappij van mietjes. En straks zijn we uitgestorven. Omdat er geen mannen meer zijn met ballen. Geen vrouwen die nog met de vuist op tafel durven slaan. Dan worden we plotsklaps overlopen door een volk dat zijn kinderen nog wel eens een corrigerende tik gaf. En zwelgen we in zelfmedelijden omdat we geen weerstand kunnen bieden. Want reken maar dat een praatsessie dan geen uitkomst biedt…
Het begint al bij de opvoeding. Kinderen hoeven niet meer te eten wat de pot schaft. Niet lusten is iets wat grotendeels tussen de oren zit. Niet alles wat gezond is, is ook lekker. Jammer dan. Je gaat niet dood van een bord Koolraap. En ik geef grif toe, lekker is anders, zeker met de melige Maizena-saus die mijn moeder er altijd zonodig bij moest serveren.
Vervelende kinderen mag je niet slaan. De buren kunnen je aangeven bij de kinderbescherming. Nee, beter is dat alles tot in het oneindige uitgepraat wordt. Slaan is een teken van machteloosheid. Maar eigenlijk moeten kinderen niet zeuren. Ouders hebben gezag, en weten 9 van de 10 keer veel beter wat goed is voor een kind dan zijzelf. ,,Omdat ik het zeg’’ is misschien niet het sterkste argument, maar een kind moet gewoon de leiding van een ouder accepteren. Op je 19e kun je het huis uit en heb je nog minimaal 50 jaar de tijd om zelf te bepalen wat je wel en niet mag.
Op school wordt een kind ook beïnvloed door de New-Age aanpak van tegenwoordig. Een leraar heeft al een rechtzaak aan zijn broek als hij een kind aanraakt omdat deze de les niet uit wil terwijl hij die compleet vergalt. Leraren worden ook soft. Petjes en kauwgom worden toegestaan in de klas om verdere problemen te voorkomen. Het gaat allang niet meer primair om het overbrengen van lesstof. Een leraar is al blij als hij zonder escalaties zijn uur weet vol te maken.
Op de werkvloer is het niet anders. De maatschappij wordt doodgegooid met positieve-feedback-sessies of krijgen een cursus ‘In touch met jezelf’. Hoe komen mijn woorden over op een collega? Rekening houden. Kritiek geven mag niet. Misschien hooguit verpakt in een prachtig plaatje vol positivisme. Maar is het probleem wel de zender? Of de ontvanger? Die niets meer kan hebben. Omdat hij thuis en op school vroeger altijd zijn gang kon gaan. Nooit eens een corrigerende tik kreeg als woorden niet volstonden om over te brengen dat iets echt niet kan. En er altijd nog wel wat in de vriezer lag als de zuurkool of de spruiten hem niet aanstonden.
Deze collega blijft thuis. Stress, Burn-out, plak er een moderne sticker op. Stellen dat deze collega een aansteller is, is een doodzonde. Dan heb ik geen respect voor zijn of haar problemen. Mensen die écht lijden onder burn-out verschijnselen weten wel dat ze geen aanstellers zijn. Het zijn juist de aanstellers die bang voor de kritiek een moeilijk aantoonbare aandoening gebruiken als een vlucht om te zwelgen in zelfmedelijden. In plaats van de handdoek op te pakken. Onterechte kritiek is te weerleggen, en terechte kritiek daar moet je zelf mee aan de slag, anders keert die hoe dan ook terug. Op een andere werkvloer, of in de sociale omgeving.
We creëren een maatschappij van mietjes. En straks zijn we uitgestorven. Omdat er geen mannen meer zijn met ballen. Geen vrouwen die nog met de vuist op tafel durven slaan. Dan worden we plotsklaps overlopen door een volk dat zijn kinderen nog wel eens een corrigerende tik gaf. En zwelgen we in zelfmedelijden omdat we geen weerstand kunnen bieden. Want reken maar dat een praatsessie dan geen uitkomst biedt…
Log in om te reageren.
Zullen we een wedstrijdje doen?
