“Is zuster Paula dan zo gelovig?!” De vraag spatte van m’n computerscherm af. Ik had ‘m niet zien aankomen, maar hij stond er. Waar had ik de titel ‘zuster’ aan te danken? Ik was niet plotseling katholiek geworden en toegetreden tot een klooster. Verpleegkundige vaardigheden heb ik ook niet. Ik werd niet aangesproken door een geloofsgenoot en van een bloedband was zeker geen sprake.
Wat werd er bedoeld met ‘zo gelovig’? Bestaan daar gradaties in? Kun je dat meten? Of gaat het om verschillende uitingsvormen? Ik hield het op het laatste. Je bent tenslotte gelovig of je bent het niet. Een beetje kan niet. Net zoals een beetje zwanger of een beetje dood niet bestaat.
Ik las verder. Een betoog over de bijbel. Niet dat ik daar om gevraagd had of daar op zat te wachten. Sterker nog: de bijbel was eerder niet eens ter sprake gekomen. Ik had alleen verteld dat ik columns schreef voor Funky Fish. Die waren inmiddels bekeken en mijn emailcontact voelde zich daardoor blijkbaar geroepen om mij nu uitvoerig op de hoogte te brengen van zijn visie op Het Boek. Of ik daar nu behoefte aan had of niet. Ik begon een idee te krijgen hoe het voor een niet-christen moet voelen om tegen wil en dank geëvangeliseerd te worden. Niet leuk. Niet-christenen evangeliseren blijkbaar ook, maar dan met het tegenovergestelde verhaal. Zie het boek en de reclamecampagne van Richard Dawkins. Aan mij is dat evangelie niet besteed.
De email ging verder: De bijbel was natuurlijk een prachtig sprookjesboek, maar niet meer dan een mooi verhaal. Daar kon je je leven toch niet op baseren, laat staan je leven aan wijden? In één zucht kwamen de kruistochten, de paus en het Vaticaan ook nog even voorbij. En dan De Christenen. Eigenlijk maar een stelletje saaie sukkels, die op zondag hun vrije tijd zaten te verdoen in een kerk en daar via de collectezak nog grof geld voor betaalden ook. Christenen waren eigenlijk niet meer dan een groep brave burgers. Mensen zonder spannend leven, zonder überhaupt een leven. Eenheidsworst. Hersendode, wil- en kritiekloze wezens die klakkeloos hun voorganger, alias dictator volgden. En De Kerk was niet meer dan een machtsinstrument voor politieke partijen als het CDA en de Christen Unie.
Ik deed m’n best om het verhaal op het scherm voor me te volgen, maar de weerstand groeide met elk woord. Ik werd aangesproken als collectief, terwijl ik een individu ben. Ik wil niet in een hokje, geen stigma en geen stempel op m’n hoofd. Geloof ik in God? Ja. Lees ik de bijbel? Ja. Heb ik daar vragen over? Ja, vele. Heb ik antwoord op al die vragen? Nee. Heb ik een leven? Ja, meer dan dat. Ga ik naar de kerk? Ja, regelmatig. Ik knik er ja en schud er nee. Houd ik er dezelfde mening op na als mijn kerkgenoten? Nee. Ik verschil van hen qua afkomst, ras, opleiding, achtergrond, taal, beroep, opleiding, leeftijd, kennis, vaardigheden en ook qua opinie.
Ik ben christen, maar ook ben ik vrouw, blank, roodharig, Amsterdammer, Nederlander en nog veel meer. Jammer van al die vooroordelen over christenen. Maar ach, over vrouwen, blanken, roodharigen, Amsterdammers en Nederlanders bestaan ook allerlei vooroordelen. En die maken me niet minder mens.
Wat werd er bedoeld met ‘zo gelovig’? Bestaan daar gradaties in? Kun je dat meten? Of gaat het om verschillende uitingsvormen? Ik hield het op het laatste. Je bent tenslotte gelovig of je bent het niet. Een beetje kan niet. Net zoals een beetje zwanger of een beetje dood niet bestaat.
Ik las verder. Een betoog over de bijbel. Niet dat ik daar om gevraagd had of daar op zat te wachten. Sterker nog: de bijbel was eerder niet eens ter sprake gekomen. Ik had alleen verteld dat ik columns schreef voor Funky Fish. Die waren inmiddels bekeken en mijn emailcontact voelde zich daardoor blijkbaar geroepen om mij nu uitvoerig op de hoogte te brengen van zijn visie op Het Boek. Of ik daar nu behoefte aan had of niet. Ik begon een idee te krijgen hoe het voor een niet-christen moet voelen om tegen wil en dank geëvangeliseerd te worden. Niet leuk. Niet-christenen evangeliseren blijkbaar ook, maar dan met het tegenovergestelde verhaal. Zie het boek en de reclamecampagne van Richard Dawkins. Aan mij is dat evangelie niet besteed.
De email ging verder: De bijbel was natuurlijk een prachtig sprookjesboek, maar niet meer dan een mooi verhaal. Daar kon je je leven toch niet op baseren, laat staan je leven aan wijden? In één zucht kwamen de kruistochten, de paus en het Vaticaan ook nog even voorbij. En dan De Christenen. Eigenlijk maar een stelletje saaie sukkels, die op zondag hun vrije tijd zaten te verdoen in een kerk en daar via de collectezak nog grof geld voor betaalden ook. Christenen waren eigenlijk niet meer dan een groep brave burgers. Mensen zonder spannend leven, zonder überhaupt een leven. Eenheidsworst. Hersendode, wil- en kritiekloze wezens die klakkeloos hun voorganger, alias dictator volgden. En De Kerk was niet meer dan een machtsinstrument voor politieke partijen als het CDA en de Christen Unie.
Ik deed m’n best om het verhaal op het scherm voor me te volgen, maar de weerstand groeide met elk woord. Ik werd aangesproken als collectief, terwijl ik een individu ben. Ik wil niet in een hokje, geen stigma en geen stempel op m’n hoofd. Geloof ik in God? Ja. Lees ik de bijbel? Ja. Heb ik daar vragen over? Ja, vele. Heb ik antwoord op al die vragen? Nee. Heb ik een leven? Ja, meer dan dat. Ga ik naar de kerk? Ja, regelmatig. Ik knik er ja en schud er nee. Houd ik er dezelfde mening op na als mijn kerkgenoten? Nee. Ik verschil van hen qua afkomst, ras, opleiding, achtergrond, taal, beroep, opleiding, leeftijd, kennis, vaardigheden en ook qua opinie.
Ik ben christen, maar ook ben ik vrouw, blank, roodharig, Amsterdammer, Nederlander en nog veel meer. Jammer van al die vooroordelen over christenen. Maar ach, over vrouwen, blanken, roodharigen, Amsterdammers en Nederlanders bestaan ook allerlei vooroordelen. En die maken me niet minder mens.
Log in om te reageren.
