Kleine kinderen huilen veel. Daar weten de pappa's en mamma's van deze wereld alles van. Kleine kinderen huilen omdat ze aandacht willen, honger of autjes hebben. En misschien zit er er af en toe een huilbui tussen om simpelweg de dag door te komen. Wie zal het zeggen.
Als kinderen opgroeien tot tieners dan huilen ze niet meer omdat ze honger hebben. Er wordt nog wel gehuild om autjes, maar in mindere mate. Vloeken blijkt namelijk een prima alternatief als er weer eens een hamer op een duim belandt, ook al zit je als christen daarna wel met een schuldgevoel richting de Heer.
Na een rustige pre-teen fase krijgt de mens in de pubertijd er een paar redenen om te huilen bij. Zo zijn daar: liefdesverdriet en eenzaamheid. Kun je nog die tijd herinneren, toen je voor de eerste keer werd gedumpt? Ik in ieder geval wel. Het lag natuurlijk niet aan mij dat het uitging, maar ze wilde haar vrijheid terug. Ik was behoorlijk kapot van de breuk en voelde me eenzaam; niet alleen was ik mijn vriendin kwijt, maar ik kon er ook met niemand over praten. Geen mens begreep me. (Althans, dat zeiden mijn hormonen en andere chemische stromingen die toentertijd mijn leven beheersten.) Ik huilde tranen met tuiten.
Naarmate je ouder wordt, huil je minder.* Ik denk niet omdat we minder verdrietig zijn, maar we stoppen al onze tranen weg in een waterdichte doos en verbergen deze op een plek die je zelfs op Google Maps niet kunt vinden. Maar dat wil natuurlijk niet zeggen dat de doos onvindbaar is...
Op een dag ben je lekker aan het wandelen in je gedachtewereld en opeens struikel je over een vreemde doos. De doos valt open en tranen van liefdesverdriet, eenzaamheid en andere autjes rollen over de grond. Je glijdt uit in de verse modder en voordat je het weet, schreeuw je het uit van verdriet.
Ik had laatst zo'n moment toen ik naar de televisie zat te staren. Ik zag de doos totaal niet aankomen en ging languit op mijn bek. Ook wel eens zo'n moment meegemaakt? Ja? Misschien hadden we elkaar dan eerder moeten spreken. Het spijt me.
-----------------------------------------------------------------------------
* Blijkt uit gedegen onderzoek uitgevoerd op mezelf.
Als kinderen opgroeien tot tieners dan huilen ze niet meer omdat ze honger hebben. Er wordt nog wel gehuild om autjes, maar in mindere mate. Vloeken blijkt namelijk een prima alternatief als er weer eens een hamer op een duim belandt, ook al zit je als christen daarna wel met een schuldgevoel richting de Heer.
Na een rustige pre-teen fase krijgt de mens in de pubertijd er een paar redenen om te huilen bij. Zo zijn daar: liefdesverdriet en eenzaamheid. Kun je nog die tijd herinneren, toen je voor de eerste keer werd gedumpt? Ik in ieder geval wel. Het lag natuurlijk niet aan mij dat het uitging, maar ze wilde haar vrijheid terug. Ik was behoorlijk kapot van de breuk en voelde me eenzaam; niet alleen was ik mijn vriendin kwijt, maar ik kon er ook met niemand over praten. Geen mens begreep me. (Althans, dat zeiden mijn hormonen en andere chemische stromingen die toentertijd mijn leven beheersten.) Ik huilde tranen met tuiten.
Naarmate je ouder wordt, huil je minder.* Ik denk niet omdat we minder verdrietig zijn, maar we stoppen al onze tranen weg in een waterdichte doos en verbergen deze op een plek die je zelfs op Google Maps niet kunt vinden. Maar dat wil natuurlijk niet zeggen dat de doos onvindbaar is...
Op een dag ben je lekker aan het wandelen in je gedachtewereld en opeens struikel je over een vreemde doos. De doos valt open en tranen van liefdesverdriet, eenzaamheid en andere autjes rollen over de grond. Je glijdt uit in de verse modder en voordat je het weet, schreeuw je het uit van verdriet.
Ik had laatst zo'n moment toen ik naar de televisie zat te staren. Ik zag de doos totaal niet aankomen en ging languit op mijn bek. Ook wel eens zo'n moment meegemaakt? Ja? Misschien hadden we elkaar dan eerder moeten spreken. Het spijt me.
-----------------------------------------------------------------------------
* Blijkt uit gedegen onderzoek uitgevoerd op mezelf.
Log in om te reageren.
