Ik heb een lange tijd met een jongen meegereden die te pas en te onpas flauwviel. Ik reed niet. Hij ook niet. Wij gingen altijd met de metro naar school. We stonden met onze rugzakken in onze handen elkaar dan altijd een beetje aan te gapen. De zitplaatsen waren vaak bezet en het was niet stoer om te gaan zitten. Als we stonden keken we elkaar dus heel de tijd aan. Dampende gabberbeats kwamen dan via onze oordopjes in onze verdronken breinen.
Soms viel hij bij de tweede halte die we aandeden al flauw. Soms pas na een ritje van twintig minuten. Soms in een tunnel. De andere mensen in de metro deden dan vaak hun hand voor hun mond. Ik keek dan vaak stuurs voor me uit. Toch hield ik dat niet lang vol, met het gevolg dat ik hem over het perron sleepte, terwijl hij met een lijkbleek gezicht lokroepen uitkraamde. En dat word je ook wel eens een beetje zat hoor.
We dronken in het weekend heel vaak bier. Op zaterdagavond vaak heel veel bier. Als we dan naar huis fietsten en de regen onze gezichten pijn deed, hield hij mij vaak overeind. Ik had wel eens de neiging om na zo’n avond van mijn fiets te vallen. Heel vaak kon ik mijn trappers niet vinden, mijn stuur of mijn lichaam. Soms liet ik me ook wel eens expres van mijn fiets vallen. Ik bedoel, hij mocht mij ook wel eens oprapen. Als hij alle keren dat ik hem heb opgeraapt, mij moest oprapen moet ik mijn hele leven blijven vallen.
De volgende ochtend zaten we dan in de kerk en werd hij witter en witter. Ik keek dan vaak naar de korsten op mijn armen. Soms kon hij het binnenhouden. Soms kon hij het net niet inhouden. Het braaksel schoot dan door de spleetjes van zijn tanden. Daarna viel hij flauw. In de kerk raapte ik hem nooit op, dat deed de koster vaak. Totdat iedereen hem maar liet liggen. De koster werd het ook uiteindelijk allemaal een beetje zat.
Vorige week viel hij voor het laatst. Ik mocht op zijn begrafenis over onze vriendschap vertellen. Dat wilde hij volgens zijn ouders graag. Het is het bovenstaande stukje geworden. Onder het genot van een cake vertelden zijn ouders mij dat ze het een mooi verhaal vonden. Soms overstijg je jezelf en kun je alleen nog maar vallen.
Soms viel hij bij de tweede halte die we aandeden al flauw. Soms pas na een ritje van twintig minuten. Soms in een tunnel. De andere mensen in de metro deden dan vaak hun hand voor hun mond. Ik keek dan vaak stuurs voor me uit. Toch hield ik dat niet lang vol, met het gevolg dat ik hem over het perron sleepte, terwijl hij met een lijkbleek gezicht lokroepen uitkraamde. En dat word je ook wel eens een beetje zat hoor.
We dronken in het weekend heel vaak bier. Op zaterdagavond vaak heel veel bier. Als we dan naar huis fietsten en de regen onze gezichten pijn deed, hield hij mij vaak overeind. Ik had wel eens de neiging om na zo’n avond van mijn fiets te vallen. Heel vaak kon ik mijn trappers niet vinden, mijn stuur of mijn lichaam. Soms liet ik me ook wel eens expres van mijn fiets vallen. Ik bedoel, hij mocht mij ook wel eens oprapen. Als hij alle keren dat ik hem heb opgeraapt, mij moest oprapen moet ik mijn hele leven blijven vallen.
De volgende ochtend zaten we dan in de kerk en werd hij witter en witter. Ik keek dan vaak naar de korsten op mijn armen. Soms kon hij het binnenhouden. Soms kon hij het net niet inhouden. Het braaksel schoot dan door de spleetjes van zijn tanden. Daarna viel hij flauw. In de kerk raapte ik hem nooit op, dat deed de koster vaak. Totdat iedereen hem maar liet liggen. De koster werd het ook uiteindelijk allemaal een beetje zat.
Vorige week viel hij voor het laatst. Ik mocht op zijn begrafenis over onze vriendschap vertellen. Dat wilde hij volgens zijn ouders graag. Het is het bovenstaande stukje geworden. Onder het genot van een cake vertelden zijn ouders mij dat ze het een mooi verhaal vonden. Soms overstijg je jezelf en kun je alleen nog maar vallen.
Log in om te reageren.
