De Dalai Lama is een wijs man. Je hoeft geen boeddhist te zijn om je dat te realiseren. Hij stelt bijvoorbeeld dat vrienden en vijanden eigenlijk niet bestaan. Want niemand wordt als je vriend of vijand geboren en er is geen enkele garantie dat iemand je vriend of vijand blijft. Het zijn tijdelijke begrippen, etiketten, die je na een bepaalde tijd weer van iemand af haalt of opplakt.
Ik moest aan deze woorden denken toen ik laatst met wat kennissen in een café zat. Kennissen, omdat ik ze niet kan bestempelen als echte vrienden. Vijanden zijn het ook niet, want daarmee ga je niet aan een tafeltje zitten. Maar waarom beschouw ik ze niet als vrienden? Wat zijn mijn voorwaarden om iemand als vriend te bestempelen? Waneer zijn deze mensen officieel wel mijn vrienden? Wanneer kan ik het etiketje als een soort prijskaartje op hun voorhoofd plakken?
Nadenkend hierover loop ik naar de bar en ik bestel een kan bier, een zogenaamde pitcher. Dat is namelijk goedkoper dan iedereen individueel een glas bier te geven; een soort kwantumkorting. Een voorwaarde voor vriendschap zou kunnen zijn dat je dingen deelt. Dus nu wij een kan bier delen met z’n vijven zijn het wel mijn vrienden? Nee, al kan ik wel erg met ze lachen. Ik heb een te gekke avond...maar toch met kennissen. Het zijn mijn vrienden niet. Ik zal ze nooit iets persoonlijks vertellen. Het zal bij oppervlakkig gepraat blijven. Ik zal ze niet om een advies vragen en ik zal ze niet uitnodigen op mijn verjaardag. Kan ook niet, want ik heb hun telefoonnummer niet en die van mij zullen ze ook niet krijgen.
Dus als ik iemand te allen tijde kan en wil bellen met iets persoonlijks of om advies, is die persoon een vriend. Mijn hoofdvoorwaarde is dus vertrouwen. Er zijn toch genoeg mensen die ik vertrouw, maar die beschouw ik niet als vriend. Ik kom er niet uit...Er zijn dus nog meer voorwaarden...En is vriendschap niet tweerichtingsverkeer? Moet ik zelf niet aan voorwaarden voldoen om als vriend beschouwd te worden?...En zijn daar dezelfde voorwaarden voor of ligt het aan het referentiekader dat iemand heeft? En...
Plots schrik ik op uit mijn gedachten." Hé Mischa! Heb je Hyves? Dan kan ik je toevoegen als vriend op mijn site." Ik ben eruit. Het is inderdaad dus een referentiekader. Ik leg schijnbaar de lat te hoog. Vriendschap is een tijdelijke verbintenis die pas rechtsgeldig wordt als beide partijen het ermee eens zijn. Het is een compromis, omdat je niet alles leuk vindt aan de ander, maar je diegene toch graag in je gezelschap hebt en visa versa.
De Dalai Lama heeft eigenlijk gelijk. Ik sta op om een nieuwe kan te halen en blijf even staan. Ik schenk het laatste restje bier uit de pitcher in het glas van de oude, blinde man die aan zijn vaste tafeltje zit.
Hij glimlacht. "Dank je, vriend."
Ik moest aan deze woorden denken toen ik laatst met wat kennissen in een café zat. Kennissen, omdat ik ze niet kan bestempelen als echte vrienden. Vijanden zijn het ook niet, want daarmee ga je niet aan een tafeltje zitten. Maar waarom beschouw ik ze niet als vrienden? Wat zijn mijn voorwaarden om iemand als vriend te bestempelen? Waneer zijn deze mensen officieel wel mijn vrienden? Wanneer kan ik het etiketje als een soort prijskaartje op hun voorhoofd plakken?
Nadenkend hierover loop ik naar de bar en ik bestel een kan bier, een zogenaamde pitcher. Dat is namelijk goedkoper dan iedereen individueel een glas bier te geven; een soort kwantumkorting. Een voorwaarde voor vriendschap zou kunnen zijn dat je dingen deelt. Dus nu wij een kan bier delen met z’n vijven zijn het wel mijn vrienden? Nee, al kan ik wel erg met ze lachen. Ik heb een te gekke avond...maar toch met kennissen. Het zijn mijn vrienden niet. Ik zal ze nooit iets persoonlijks vertellen. Het zal bij oppervlakkig gepraat blijven. Ik zal ze niet om een advies vragen en ik zal ze niet uitnodigen op mijn verjaardag. Kan ook niet, want ik heb hun telefoonnummer niet en die van mij zullen ze ook niet krijgen.
Dus als ik iemand te allen tijde kan en wil bellen met iets persoonlijks of om advies, is die persoon een vriend. Mijn hoofdvoorwaarde is dus vertrouwen. Er zijn toch genoeg mensen die ik vertrouw, maar die beschouw ik niet als vriend. Ik kom er niet uit...Er zijn dus nog meer voorwaarden...En is vriendschap niet tweerichtingsverkeer? Moet ik zelf niet aan voorwaarden voldoen om als vriend beschouwd te worden?...En zijn daar dezelfde voorwaarden voor of ligt het aan het referentiekader dat iemand heeft? En...
Plots schrik ik op uit mijn gedachten." Hé Mischa! Heb je Hyves? Dan kan ik je toevoegen als vriend op mijn site." Ik ben eruit. Het is inderdaad dus een referentiekader. Ik leg schijnbaar de lat te hoog. Vriendschap is een tijdelijke verbintenis die pas rechtsgeldig wordt als beide partijen het ermee eens zijn. Het is een compromis, omdat je niet alles leuk vindt aan de ander, maar je diegene toch graag in je gezelschap hebt en visa versa.
De Dalai Lama heeft eigenlijk gelijk. Ik sta op om een nieuwe kan te halen en blijf even staan. Ik schenk het laatste restje bier uit de pitcher in het glas van de oude, blinde man die aan zijn vaste tafeltje zit.
Hij glimlacht. "Dank je, vriend."
Log in om te reageren.
