Ik wil je iets vertellen. Even iets met je delen. ’t Is iets kleins. Als je een minuutje hebt, graag! Op de langste de dag van het mooiste jaar heb ik mijn grootste liefde ontmoet.
Weet niet meer welke dag het was.
Het was in ieder geval een werkdag.
Sjoet, een lekke band, dacht ik.
Na een lange, maar voldane dag,
sloeg ik de deur van mijn werk achter me dicht.
Ik keek niet meer achterom, maar zocht mijn fiets op.
Eerder op de dag had ik een korte rit op mijn fiets gemaakt.
Ik vond dat hij raar deed.
Hij hobbelde alsof mijn voorwiel één slag groter was dan mijn achterwiel,
alsof iemand in een verrotte bui of uit baldadigheid een trap tegen mijn voorwiel had gegeven.
In ieder geval: die fiets deed raar.
Nu was het duidelijk: gat erin en een flinke ook.
Balen.
Er zat niets anders op dan lopend naar huis.
Ik vond het heus niet erg.
Nee, helemaal niet erg.
Lopen is gezond.
Lekker even uitwaaien.
Dus ik liep, liep, liep en ik liep.
Toen gebeurde het.
Het was niet ver meer van huis.
Het laatste zijstraatje in; de straat langs de kade.
Ja, het was langs de kade.
Ha! De kade waar ik iedere dag een moment of twee wel te vinden ben.
Elke keer weer op een ander tijdstip.
Ik liep daar en plots was zij daar!
Ze stak haar hoofd naar buiten, hapte adem, slikte die in, grinnikte en blies het uit.
Wauw!
Ik kan mijn hart niet geloven. Ze was er echt.
Mooi als ze was, lief als ze was, nieuwsgierig, vol energie en ideeën.
Zij bruiste als een bron.
Liefde op het eerste gezicht.
Zoo mooi, zoo knap.
Ik heb zoo lang op haar gewacht. Als een onvruchtbare vrouw die wacht op haar eerste kind.
Ik kan haar niet anders noemen, geen andere naam is haar gegeven dan Ik.
Dat is ze. Dat is wie ze is. Ze is van mij.
Ze is de Ik van mij.
Weet niet meer welke dag het was.
Het was in ieder geval een werkdag.
Sjoet, een lekke band, dacht ik.
Na een lange, maar voldane dag,
sloeg ik de deur van mijn werk achter me dicht.
Ik keek niet meer achterom, maar zocht mijn fiets op.
Eerder op de dag had ik een korte rit op mijn fiets gemaakt.
Ik vond dat hij raar deed.
Hij hobbelde alsof mijn voorwiel één slag groter was dan mijn achterwiel,
alsof iemand in een verrotte bui of uit baldadigheid een trap tegen mijn voorwiel had gegeven.
In ieder geval: die fiets deed raar.
Nu was het duidelijk: gat erin en een flinke ook.
Balen.
Er zat niets anders op dan lopend naar huis.
Ik vond het heus niet erg.
Nee, helemaal niet erg.
Lopen is gezond.
Lekker even uitwaaien.
Dus ik liep, liep, liep en ik liep.
Toen gebeurde het.
Het was niet ver meer van huis.
Het laatste zijstraatje in; de straat langs de kade.
Ja, het was langs de kade.
Ha! De kade waar ik iedere dag een moment of twee wel te vinden ben.
Elke keer weer op een ander tijdstip.
Ik liep daar en plots was zij daar!
Ze stak haar hoofd naar buiten, hapte adem, slikte die in, grinnikte en blies het uit.
Wauw!
Ik kan mijn hart niet geloven. Ze was er echt.
Mooi als ze was, lief als ze was, nieuwsgierig, vol energie en ideeën.
Zij bruiste als een bron.
Liefde op het eerste gezicht.
Zoo mooi, zoo knap.
Ik heb zoo lang op haar gewacht. Als een onvruchtbare vrouw die wacht op haar eerste kind.
Ik kan haar niet anders noemen, geen andere naam is haar gegeven dan Ik.
Dat is ze. Dat is wie ze is. Ze is van mij.
Ze is de Ik van mij.
Log in om te reageren.
