Wellicht doet deze ongenuanceerde aanhef van een column u opveren uit uw zitelement. Het zou me verbazen wanneer dit niet zo was. Toch laat u mij geen keus. U lezer, die ik tot op heden op waarde schatte. U bent zelf van uw verheven positie gevallen.
Blijkbaar wordt u niet genoeg geprikkeld. Vandaar deze aanhef. U zult ongetwijfeld gefrustreerd reageren, dat een columnist, die tevens lid is van deze site, één van de uwen, zich zo verheven voelt boven u. Maar diep van binnen voelt u de borreling om dit keer verder te lezen, in de hoop nog verder beledigd te worden, toch?
In het verleden is menig schrijfsel van mijn hand uw aandacht gepasseerd. Vreemd genoeg hapte u het meest op de ongezouten stukken, zonder nuance of kanttekening. U voelde blijkbaar een sadomasochistische drang om elke letter van deze stukken tot u te nemen, om vervolgens in furieuze bewoordingen uw gal te spuwen over het geschrevene.
Ook uw ondeugende kant liet u regelmatig zien. Een titel die maar enigszins verwees naar naaktheid, alcoholmisbruik of ander on-bijbels gedrag deden het aantal views omhoogschieten. U liet zich wel kennen. Toch had ik, de schrijver, een hoge pet van u op. Zo’n hoge pet dat ik u wel eens wilde meenemen in diepere zinnenroerselen. U stond op een voetstuk, u was klaar voor het grotere werk.
Ik hoopte u te laten zien meer te kunnen dan enkel tegen heilige huisjes aanschoppen. U een kijk te geven in diepere gedachten en gevoelens. Maar u stelde mij hevig teleur. Twee weken terug deelde ik met u een schrijven over geestelijke strijd. Buiten beschouwing gelaten of u deze strijd ervaart of niet, rekende ik met een column die aansloot op wat leeft in deze gemeenschap op een aanzienlijk aantal reacties. Daarom was de teleurstelling vrij groot toen zondagavond de column van de blogpagina afviel, en er welgeteld vier reacties te noteren vielen.
Ik gaf u een tweede kans. Een iets verhalender stuk waarbij u zelf uw interpretatie de vrije loop kon laten daar de daadwerkelijke toedracht bij het stuk van vorige week ergens in het midden lag. Een kleine 70 man vond dit blijkbaar interessant leesvoer. En dat noopt mij tot drastische maatregelen.
Blijkbaar leest u liever over alledaagse dingen. Sinterklaasgedichten of wasmanden. Gelukkig voorzien mijn mede-columnisten volledig in deze behoefte. Dat spreekt ook voor hen. Elke schrijver heeft zijn stijl en invalshoek. De mijne wisselt nogal eens.
Blijkbaar heb ik de laatste twee weken teleurgesteld, door niet te prikkelen met theorieën waar de meeste theologen geen brood van lusten. Door u er niet snoeihard van langs te geven dat u bekrompen in uw veilige wereldje alles aanziet. Dat u niet weet hoe een naakt lichaam aanvoelt, of hoe het is om u eens gruwelijk van de wereld te zuipen. Ik dacht dan ook dat u zich met zulke dingen niet bezighield.
U heeft het tegendeel inmiddels laten blijken. En dus zal ik u vanaf komende week niet langer meer vermoeien met hoogdravende schrijverij of geestelijke stof tot nadenken. Ik zal u kastijden, zoals u dat zelf zo graag wenst. Tenzij u hier anders over denkt. Wellicht dat ik uw voetstuk dan nog eens wil oprichten om u er weer op te planten. Want lezer, ik schrijf niet voor mijzelf. Ik schrijf voor u. En enkel u kunt bepalen welke kant het opgaat met de vrijdagcolumn.
In afwachting van uw reactie(s) verblijf ik,
Uw schrijver
Blijkbaar wordt u niet genoeg geprikkeld. Vandaar deze aanhef. U zult ongetwijfeld gefrustreerd reageren, dat een columnist, die tevens lid is van deze site, één van de uwen, zich zo verheven voelt boven u. Maar diep van binnen voelt u de borreling om dit keer verder te lezen, in de hoop nog verder beledigd te worden, toch?
In het verleden is menig schrijfsel van mijn hand uw aandacht gepasseerd. Vreemd genoeg hapte u het meest op de ongezouten stukken, zonder nuance of kanttekening. U voelde blijkbaar een sadomasochistische drang om elke letter van deze stukken tot u te nemen, om vervolgens in furieuze bewoordingen uw gal te spuwen over het geschrevene.
Ook uw ondeugende kant liet u regelmatig zien. Een titel die maar enigszins verwees naar naaktheid, alcoholmisbruik of ander on-bijbels gedrag deden het aantal views omhoogschieten. U liet zich wel kennen. Toch had ik, de schrijver, een hoge pet van u op. Zo’n hoge pet dat ik u wel eens wilde meenemen in diepere zinnenroerselen. U stond op een voetstuk, u was klaar voor het grotere werk.
Ik hoopte u te laten zien meer te kunnen dan enkel tegen heilige huisjes aanschoppen. U een kijk te geven in diepere gedachten en gevoelens. Maar u stelde mij hevig teleur. Twee weken terug deelde ik met u een schrijven over geestelijke strijd. Buiten beschouwing gelaten of u deze strijd ervaart of niet, rekende ik met een column die aansloot op wat leeft in deze gemeenschap op een aanzienlijk aantal reacties. Daarom was de teleurstelling vrij groot toen zondagavond de column van de blogpagina afviel, en er welgeteld vier reacties te noteren vielen.
Ik gaf u een tweede kans. Een iets verhalender stuk waarbij u zelf uw interpretatie de vrije loop kon laten daar de daadwerkelijke toedracht bij het stuk van vorige week ergens in het midden lag. Een kleine 70 man vond dit blijkbaar interessant leesvoer. En dat noopt mij tot drastische maatregelen.
Blijkbaar leest u liever over alledaagse dingen. Sinterklaasgedichten of wasmanden. Gelukkig voorzien mijn mede-columnisten volledig in deze behoefte. Dat spreekt ook voor hen. Elke schrijver heeft zijn stijl en invalshoek. De mijne wisselt nogal eens.
Blijkbaar heb ik de laatste twee weken teleurgesteld, door niet te prikkelen met theorieën waar de meeste theologen geen brood van lusten. Door u er niet snoeihard van langs te geven dat u bekrompen in uw veilige wereldje alles aanziet. Dat u niet weet hoe een naakt lichaam aanvoelt, of hoe het is om u eens gruwelijk van de wereld te zuipen. Ik dacht dan ook dat u zich met zulke dingen niet bezighield.
U heeft het tegendeel inmiddels laten blijken. En dus zal ik u vanaf komende week niet langer meer vermoeien met hoogdravende schrijverij of geestelijke stof tot nadenken. Ik zal u kastijden, zoals u dat zelf zo graag wenst. Tenzij u hier anders over denkt. Wellicht dat ik uw voetstuk dan nog eens wil oprichten om u er weer op te planten. Want lezer, ik schrijf niet voor mijzelf. Ik schrijf voor u. En enkel u kunt bepalen welke kant het opgaat met de vrijdagcolumn.
In afwachting van uw reactie(s) verblijf ik,
Uw schrijver
Log in om te reageren.
