Laatst heb ik ouderwets gespijbeld. Ik zat op maandagavond op de bank en had totaal geen zin in de verplichte cursus die ik de volgende dag op het programma had staan. Omdat ik niet wilde liegen besloot ik een dubbele afspraak te maken.
Vervolgens mailde ik naar mijn manager dat ik in verband met een dubbele afspraak besloten had de cursus te laten schieten. Hierna heb ik mijn telefoons uitgezet en niet meer op mijn mail gekeken. Tijdens de cursus ben ik met mijn dubbele afspraak de sportschool ingedoken en heb me helemaal uitgeleefd.
Ik kan er trouwens niks aan doen. Mijn spijbelgedrag is mij op de middelbare school aangeleerd door mijn grote zus. Vanuit mijzelf had ik nooit de drang te spijbelen en ik was er in feite in eerste instantie ook niet erg goed in. Hoewel ik altijd ging spijbelen in een andere stad was ik als de dood om een bekende tegen te komen en dus betrapt te worden.
Mijn angst was ook niet geheel ongegrond: De eerste keer dat ik de stad in ging op een tijdstip dat ik op school had moeten zitten, ging het bijna mis. Ik stapte de trein uit en kreeg direct een microfoon voor mijn snufferd. Tot op de dag van vandaag weet ik niet wat die tv ploeg van me wilde. Ik hoorde ze iets zeggen over een nieuwsitem over jongeren, maar ik elleboogde de cameraman aan de kant en heb niet meer omgekeken.
Twee jaar later leerde ik mijn vriendinnen spijbelen. Het systeem van mijn zus was waterdicht en ik was inmiddels oud genoeg om de angst voor ontdekking weg te lachen. Bovendien was het kunstje om samen met een vriendin te kunnen spijbelen zonder ontdekt te worden een avontuur op zich. Toen we het kunstje in de vingers hadden was de lol eraf. We waren gewoon te goed.
Ik ben er overigens nog steeds te goed in: Mijn manager was zeer verontwaardigd dat ik op eigen houtje had besloten niet deel te nemen aan de cursus. Ze vergat in haar woede zelfs helemaal te informeren wat die dubbele afspraak was.
Ik heb opeens de smaak weer te pakken. Volgende week heb ik een teamvergadering waar ik geen zin in heb. Misschien moet ik eens kijken of ik niet ergens nog een loslopende dubbele afspraak heb...
Vervolgens mailde ik naar mijn manager dat ik in verband met een dubbele afspraak besloten had de cursus te laten schieten. Hierna heb ik mijn telefoons uitgezet en niet meer op mijn mail gekeken. Tijdens de cursus ben ik met mijn dubbele afspraak de sportschool ingedoken en heb me helemaal uitgeleefd.
Ik kan er trouwens niks aan doen. Mijn spijbelgedrag is mij op de middelbare school aangeleerd door mijn grote zus. Vanuit mijzelf had ik nooit de drang te spijbelen en ik was er in feite in eerste instantie ook niet erg goed in. Hoewel ik altijd ging spijbelen in een andere stad was ik als de dood om een bekende tegen te komen en dus betrapt te worden.
Mijn angst was ook niet geheel ongegrond: De eerste keer dat ik de stad in ging op een tijdstip dat ik op school had moeten zitten, ging het bijna mis. Ik stapte de trein uit en kreeg direct een microfoon voor mijn snufferd. Tot op de dag van vandaag weet ik niet wat die tv ploeg van me wilde. Ik hoorde ze iets zeggen over een nieuwsitem over jongeren, maar ik elleboogde de cameraman aan de kant en heb niet meer omgekeken.
Twee jaar later leerde ik mijn vriendinnen spijbelen. Het systeem van mijn zus was waterdicht en ik was inmiddels oud genoeg om de angst voor ontdekking weg te lachen. Bovendien was het kunstje om samen met een vriendin te kunnen spijbelen zonder ontdekt te worden een avontuur op zich. Toen we het kunstje in de vingers hadden was de lol eraf. We waren gewoon te goed.
Ik ben er overigens nog steeds te goed in: Mijn manager was zeer verontwaardigd dat ik op eigen houtje had besloten niet deel te nemen aan de cursus. Ze vergat in haar woede zelfs helemaal te informeren wat die dubbele afspraak was.
Ik heb opeens de smaak weer te pakken. Volgende week heb ik een teamvergadering waar ik geen zin in heb. Misschien moet ik eens kijken of ik niet ergens nog een loslopende dubbele afspraak heb...
Log in om te reageren.
