De groene gieter was snel gevuld. Rond het kraantje was het gras een klein vijvertje geworden. Mijn schoenen maakten het geluid van lekgestoken Air Max. Ik moest vijf minuten daarvoor er hopeloos bij hebben gestaan. Of in ieder geval voelde iemand perfect aan wat ik op dat moment nodig had. Geen arm om mijn schouder of een luisterend oor, maar een gieter.
"Wilt u mijn gieter lenen?", zei de oudere vrouw in een veel te luchtig T-shirtje. Nu ik met de dag kaler begin te worden, word ik steeds vaker met u aangesproken, een ontwikkeling die me eigenlijk wel bevalt. Het laatste restje water uit de gieter goot ze over de steen van Mevrouw Nel Dekker alvorens de gieter aan mij te geven. 83 Jaar oud geworden. Vakanties, liefdes, ziekte, verpleegtehuizen en uiteindelijk de dood. Mevrouw Nel Dekker had het allemaal meegemaakt. Ik bedacht me of ik dat allemaal wilde meemaken, of ik een ervaringsdeskundige in het leven wilde zijn. En als dat zonodig moest, van welk leven ik dan ervaringsdeskundige wilde zijn.
Ik had nu drie keer jouw boompje voorzien van water. Nog een laatste keer voor de zekerheid. Lieve Jilis jij moet leven, al is het in de vorm van een boom. Terwijl ik voor de vierde keer bij de kraan neerhurkte kraakte mijn knieën. De eigenaresse van de gieter kwam mijn kant op. Haar borsten deinden. "Als je klaar bent," zei ze, "als je klaar bent, leg de gieter dan even achter Mevrouw Nel Dekker." Ik knikte en bedankte voor het lenen en het geduld. Toen jouw boompje genoeg water had, keken Seb en ik lang naar je grafje en vervloekten we samen hemel en aarde. Gewoon omdat je hier moet zijn. Desnoods om je broertje te pesten.
De steen van Mevrouw Nel Dekker was schoon en helder. Een glimlach kon ik niet onderdrukken. De groene gieter belandde met een boog achter haar laatste rustplaats. Ik bedankte en lachte. Soms is het de zon, soms een erkentelijke glimlach die je van een plaats van verdriet met een opgewekt gevoel richting huis doet gaan. Ditmaal was het Mevrouw Nel Dekker. Sommige mensen zijn behulpzaam over het graf heen. Mevrouw Nel Dekker, leuk u gekend te hebben.
"Wilt u mijn gieter lenen?", zei de oudere vrouw in een veel te luchtig T-shirtje. Nu ik met de dag kaler begin te worden, word ik steeds vaker met u aangesproken, een ontwikkeling die me eigenlijk wel bevalt. Het laatste restje water uit de gieter goot ze over de steen van Mevrouw Nel Dekker alvorens de gieter aan mij te geven. 83 Jaar oud geworden. Vakanties, liefdes, ziekte, verpleegtehuizen en uiteindelijk de dood. Mevrouw Nel Dekker had het allemaal meegemaakt. Ik bedacht me of ik dat allemaal wilde meemaken, of ik een ervaringsdeskundige in het leven wilde zijn. En als dat zonodig moest, van welk leven ik dan ervaringsdeskundige wilde zijn.
Ik had nu drie keer jouw boompje voorzien van water. Nog een laatste keer voor de zekerheid. Lieve Jilis jij moet leven, al is het in de vorm van een boom. Terwijl ik voor de vierde keer bij de kraan neerhurkte kraakte mijn knieën. De eigenaresse van de gieter kwam mijn kant op. Haar borsten deinden. "Als je klaar bent," zei ze, "als je klaar bent, leg de gieter dan even achter Mevrouw Nel Dekker." Ik knikte en bedankte voor het lenen en het geduld. Toen jouw boompje genoeg water had, keken Seb en ik lang naar je grafje en vervloekten we samen hemel en aarde. Gewoon omdat je hier moet zijn. Desnoods om je broertje te pesten.
De steen van Mevrouw Nel Dekker was schoon en helder. Een glimlach kon ik niet onderdrukken. De groene gieter belandde met een boog achter haar laatste rustplaats. Ik bedankte en lachte. Soms is het de zon, soms een erkentelijke glimlach die je van een plaats van verdriet met een opgewekt gevoel richting huis doet gaan. Ditmaal was het Mevrouw Nel Dekker. Sommige mensen zijn behulpzaam over het graf heen. Mevrouw Nel Dekker, leuk u gekend te hebben.
Log in om te reageren.
)
