Ik ben er inmiddels wel aan gewend. Ieder jaar krijg ik na de zomer last van een tijdelijke sportmanie. Ik begin dan heel enthousiast met hardlopen, maar na een paar weken verdwijnen mijn nieuw aangeschafte schoenen net zo enthousiast weer onder in de kast.
Dit jaar is het nog ernstiger. Tijdens een BBQ met vrienden schijn ik, enigszins beneveld door de drank, geroepen te hebben dat ik de Alpe d’Huez op ga fietsen. Kort daarvoor was de Tour de France en daar had ik, languit liggend op de bank met chips en bier binnen handbereik, de renners soepel en elegant de hoogste bergen op zien fietsen. Dat wilde ik ook! Alleen was ik even vergeten dat een wielrenner volledig afgetraind is, geen grammetje vet heeft en gemiddeld zo’n 65 kilo weegt. Ik daarentegen zie eruit alsof ik twintig bidons onder mijn trui verstopt heb en ben ongeveer een halve wielrenner te zwaar.
Helaas deden mijn vrienden mijn uitroep niet af als het resultaat van een beginnende midlife-crisis, maar beaamden zij het met veel enthousiasme. En voor ik het door had stond de trip gepland. Volgend jaar zomer.
Ik besloot het serieus aan te pakken en direct te demarreren; ik ging alvast trainen! Van een vriend, die een paar jaar geleden een vergelijkbare bevlieging had gehad, kon ik een heuse racefiets overnemen. Die had de laatste jaren onder een laag stof in zijn schuur gestaan. Hij had zelfs nog een volledig wieleroutfit voor me.
En dat is een nadeel van wielrennen. Omdat je zadel niet meer is dan een soort houten plank moet je echt wel een wielerbroek met een zeem, die je edele delen beschermen aantrekken. Anders krijg je een slaapzak. En zo’n broekje ziet er nogal lullig uit.
Bovendien ben je dan ook meteen verplicht om hard te fietsen. Want als je in zo’n apenpakje ingehaald wordt door een oud omaatje ziet dat er nogal raar uit.
Aangezien je zonder ondergoed in de strakke wielerbroek gaat leek het me niet heel fris om zijn oude broek over te nemen en dus kocht in een nieuwe.
Toen ik thuis klaar stond voor mijn eerste trainingskilometers en volledig gekleed in strakke broek, shirt en helm in de spiegel keek overwoog ik even om te wachten tot het donker was. Maar toen arriveerde degene met wie ik afgesproken had om te gaan fietsen. “Klein stukje, een kilometertje of veertig maar!”, had mijn veel beter getrainde vriend geroepen toen we afspraken.
En dus gingen we op weg. Het was heerlijk! Prachtig weer, de wind in de rug en lekker in de natuur. Dit ging ik wel veertig kilometer volhouden! Maar toen ik het laatste stuk door de open weilanden met volle tegenwind de grootste moeite had om het wiel van mijn voorganger te houden keek ik toch een paar keer achterom om te kijken of mijn fiets niet toevallig nog op slot stond. “De essentie van wielrennen is pijn lijden!”, riep mijn nog verrassend fit ogende kwelgeest lachend terwijl hij het tempo nog wat opvoerde.
Waar ben ik aan begonnen!
Dit jaar is het nog ernstiger. Tijdens een BBQ met vrienden schijn ik, enigszins beneveld door de drank, geroepen te hebben dat ik de Alpe d’Huez op ga fietsen. Kort daarvoor was de Tour de France en daar had ik, languit liggend op de bank met chips en bier binnen handbereik, de renners soepel en elegant de hoogste bergen op zien fietsen. Dat wilde ik ook! Alleen was ik even vergeten dat een wielrenner volledig afgetraind is, geen grammetje vet heeft en gemiddeld zo’n 65 kilo weegt. Ik daarentegen zie eruit alsof ik twintig bidons onder mijn trui verstopt heb en ben ongeveer een halve wielrenner te zwaar.
Helaas deden mijn vrienden mijn uitroep niet af als het resultaat van een beginnende midlife-crisis, maar beaamden zij het met veel enthousiasme. En voor ik het door had stond de trip gepland. Volgend jaar zomer.
Ik besloot het serieus aan te pakken en direct te demarreren; ik ging alvast trainen! Van een vriend, die een paar jaar geleden een vergelijkbare bevlieging had gehad, kon ik een heuse racefiets overnemen. Die had de laatste jaren onder een laag stof in zijn schuur gestaan. Hij had zelfs nog een volledig wieleroutfit voor me.
En dat is een nadeel van wielrennen. Omdat je zadel niet meer is dan een soort houten plank moet je echt wel een wielerbroek met een zeem, die je edele delen beschermen aantrekken. Anders krijg je een slaapzak. En zo’n broekje ziet er nogal lullig uit.
Bovendien ben je dan ook meteen verplicht om hard te fietsen. Want als je in zo’n apenpakje ingehaald wordt door een oud omaatje ziet dat er nogal raar uit.
Aangezien je zonder ondergoed in de strakke wielerbroek gaat leek het me niet heel fris om zijn oude broek over te nemen en dus kocht in een nieuwe.
Toen ik thuis klaar stond voor mijn eerste trainingskilometers en volledig gekleed in strakke broek, shirt en helm in de spiegel keek overwoog ik even om te wachten tot het donker was. Maar toen arriveerde degene met wie ik afgesproken had om te gaan fietsen. “Klein stukje, een kilometertje of veertig maar!”, had mijn veel beter getrainde vriend geroepen toen we afspraken.
En dus gingen we op weg. Het was heerlijk! Prachtig weer, de wind in de rug en lekker in de natuur. Dit ging ik wel veertig kilometer volhouden! Maar toen ik het laatste stuk door de open weilanden met volle tegenwind de grootste moeite had om het wiel van mijn voorganger te houden keek ik toch een paar keer achterom om te kijken of mijn fiets niet toevallig nog op slot stond. “De essentie van wielrennen is pijn lijden!”, riep mijn nog verrassend fit ogende kwelgeest lachend terwijl hij het tempo nog wat opvoerde.
Waar ben ik aan begonnen!
Log in om te reageren.
