Als vrijgezel eet ik regelmatig alleen. Omdat ik dan geen zin heb om uitgebreid tafel te dekken, plof ik meestal met mijn bord op schoot voor de tv. Er zijn mensen die zeggen dat dit ongezond is, maar ik heb ontdekt dat het een goeie manier is om af te vallen. Vergeet Sonja Bakker en kijk gewoon reclame!
Allereerst worden we getrakteerd op de onvermijdelijke reclame waarin een ogenschijnlijk gelukkig getrouwd stel lachend aan vrienden vertelt dat ze geld hebben geleend om een nieuwe stoel te kopen. Deze commercials zouden echt verboden moeten worden! Niet omdat sommige mensen de consequenties niet overzien en zich diep in de schulden steken om een lelijke en veel te grote gezinsauto te kopen, maar omdat ze zo vreselijk irritant zijn! Het lijkt me sterk dat het IQ van de zogenaamde acteurs hoger is dan de door hun aangeprezen rente. Volgens mij zijn het mensen die, om de opgelopen betalingsachterstand op hun lening enigszins af te kunnen betalen, het kosteloos acteren in een commercial verkozen boven een bezoekje van een aantal met honkbalknuppels bewapende Joegoslaven.
Maar goed, net als ik mijn eerste hap wil nemen, vertelt een vrouw van middelbare leeftijd dat ze moeite heeft met drukken en daarom vaak last heeft van haar darmen. Sorry?! Het zal best een probleem zijn, maar waarom moet deze Libellemuts dit zo openlijk en onder etenstijd met mij delen?!
Terwijl ik wanhopig aan iets anders probeer te denken, verschijnt er een reusachtige voet in beeld met enorme kloven en scheuren en zoveel wratten tussen de tenen dat er in braille waarschijnlijk een heel verhaal staat. Ik voel dat de zojuist doorgeslikte hap macaroni zich weer een weg terug omhoog vecht. Misselijk zet ik mijn halfvolle bord terug op tafel.
In de resterende commercials wordt een hond in close-up bevrijd van zijn vlooien; maakt een man in het park met ballonen in zijn hand mij duidelijk dat hij ernstig last heeft van aambeien en andere anale ongemakken; wordt mij verweten dat ik niet gezien heb dat een jongetje zijn arm gebroken heeft door huiselijk geweld, terwijl hij toch echt zelf bij een buschauffeur instapt die met zijn ogen dicht rijdt; wordt een gore toiletpot met bruine vlekken in volle glorie getoond en blijkt er zowaar nog een drankje te zijn dat de stoelgang bevordert, want een vrouw vertelt dat ze nu weer vrolijk harde winden laat en het glazuur van de pot knalt.
Nu weet ik zeker dat mijn eetlust voor de rest van de avond verdwenen is.
Nog een paar weken tv kijken en ik zit weer op mijn ideale gewicht!
Allereerst worden we getrakteerd op de onvermijdelijke reclame waarin een ogenschijnlijk gelukkig getrouwd stel lachend aan vrienden vertelt dat ze geld hebben geleend om een nieuwe stoel te kopen. Deze commercials zouden echt verboden moeten worden! Niet omdat sommige mensen de consequenties niet overzien en zich diep in de schulden steken om een lelijke en veel te grote gezinsauto te kopen, maar omdat ze zo vreselijk irritant zijn! Het lijkt me sterk dat het IQ van de zogenaamde acteurs hoger is dan de door hun aangeprezen rente. Volgens mij zijn het mensen die, om de opgelopen betalingsachterstand op hun lening enigszins af te kunnen betalen, het kosteloos acteren in een commercial verkozen boven een bezoekje van een aantal met honkbalknuppels bewapende Joegoslaven.
Maar goed, net als ik mijn eerste hap wil nemen, vertelt een vrouw van middelbare leeftijd dat ze moeite heeft met drukken en daarom vaak last heeft van haar darmen. Sorry?! Het zal best een probleem zijn, maar waarom moet deze Libellemuts dit zo openlijk en onder etenstijd met mij delen?!
Terwijl ik wanhopig aan iets anders probeer te denken, verschijnt er een reusachtige voet in beeld met enorme kloven en scheuren en zoveel wratten tussen de tenen dat er in braille waarschijnlijk een heel verhaal staat. Ik voel dat de zojuist doorgeslikte hap macaroni zich weer een weg terug omhoog vecht. Misselijk zet ik mijn halfvolle bord terug op tafel.
In de resterende commercials wordt een hond in close-up bevrijd van zijn vlooien; maakt een man in het park met ballonen in zijn hand mij duidelijk dat hij ernstig last heeft van aambeien en andere anale ongemakken; wordt mij verweten dat ik niet gezien heb dat een jongetje zijn arm gebroken heeft door huiselijk geweld, terwijl hij toch echt zelf bij een buschauffeur instapt die met zijn ogen dicht rijdt; wordt een gore toiletpot met bruine vlekken in volle glorie getoond en blijkt er zowaar nog een drankje te zijn dat de stoelgang bevordert, want een vrouw vertelt dat ze nu weer vrolijk harde winden laat en het glazuur van de pot knalt.
Nu weet ik zeker dat mijn eetlust voor de rest van de avond verdwenen is.
Nog een paar weken tv kijken en ik zit weer op mijn ideale gewicht!
Log in om te reageren.
