Het verhaal van David en Goliath in een modern jasje: de nieuwe zoekmachine Cuil wil de strijd aangaan met zoekgigant Google. Cuil schijnt Gaelic te zijn voor kennis, maar de meningen op dit punt zijn verdeeld. Je spreekt het uit als ‘cool’. Marketingtechnisch gaat het op dit punt volgens mij al mis. Hoe dan ook, Cuil claimt groter, goedkoper en veiliger te zijn dan Google.
Privacy is een groot goed voor Cuil. De oprichters zeggen geen gebruikersgegevens op te slaan. Er wordt niet bijgehouden wie wat zoekt, vanaf welk internetadres en hoe lang iemand op een site blijft hangen. Mooie stelling, maar hoe ga je dat bewijzen? En bovendien, bestaat er eigenlijk wel zoiets als privacy in de digitale wereld?
Het leven dat zich afspeelt binnen de muren van mijn eigen huis blijft naar mijn idee nog wel grotendeels afgeschermd voor het oog van de buitenwereld. Maar mijn digitale leven lijkt me toch meer publiek bezit. Als ik mijn naam opgeef als zoekterm bij een willekeurige zoekmachine rollen daar meerdere internetpagina’s met informatie uit. Met en zonder mijn medewerking zijn er allerlei instanties op de hoogte van mijn doen en laten. Die informatie zit allemaal keurig opgeslagen in digitale systemen.
Mijn supermarkt stuurt me zodoende af en toe kortingsbonnen voor artikelen die inderdaad vaak tussen mijn wekelijkse boodschappen zitten. Mijn tandarts stuurt me emails en sms’jes om me eraan te herinneren dat het tijd is voor weer een periodieke controle. De gemeente weet wanneer mijn paspoort en rijbewijs verlopen en wanneer het tijd voor me is om te gaan stemmen of gemeentelijke heffingen te betalen. De belastingdienst weet waar ik werk en hoeveel ik daar verdien. Mijn bank is op de hoogte van mijn inkomsten- en uitgavenpatroon. Bij de douane weten ze hoe vaak ik het land heb verlaten dit jaar, voor hoe lang en wanneer ik weer ben teruggekomen.
De BVD heeft vast ook een leuk digitaal dossiertje over mij voorhanden. Maar zolang er geen enge mannen in donkere pakken voor m’n deur in de bosjes liggen of me volgen op straat, voel ik daar verder niks van. Dat al die systemen met informatie in principe allemaal hackable zijn, vind ik persoonlijk een enger idee. Al vertrouwen we er natuurlijk met z’n allen op dat de instanties er alles aan doen om inbraak in hun systemen en aantasting van onze dierbare privé-gegevens te voorkomen.
Onder de indruk ben ik dus niet van het privacy-statement van zoekmachine-dwerg Cuil, nu er sowieso al allerlei digitale gegevens over mij rondzweven in cyberspace. Ik lig er eerlijk gezegd ook niet wakker van of er al dan niet partijen zijn die op de hoogte zijn van mijn internetgedrag. Dat Cuil hier zo’n groot punt van maakt, maakt het bedrijf alleen zelf wel weer een beetje verdacht.
Privacy is een groot goed voor Cuil. De oprichters zeggen geen gebruikersgegevens op te slaan. Er wordt niet bijgehouden wie wat zoekt, vanaf welk internetadres en hoe lang iemand op een site blijft hangen. Mooie stelling, maar hoe ga je dat bewijzen? En bovendien, bestaat er eigenlijk wel zoiets als privacy in de digitale wereld?
Het leven dat zich afspeelt binnen de muren van mijn eigen huis blijft naar mijn idee nog wel grotendeels afgeschermd voor het oog van de buitenwereld. Maar mijn digitale leven lijkt me toch meer publiek bezit. Als ik mijn naam opgeef als zoekterm bij een willekeurige zoekmachine rollen daar meerdere internetpagina’s met informatie uit. Met en zonder mijn medewerking zijn er allerlei instanties op de hoogte van mijn doen en laten. Die informatie zit allemaal keurig opgeslagen in digitale systemen.
Mijn supermarkt stuurt me zodoende af en toe kortingsbonnen voor artikelen die inderdaad vaak tussen mijn wekelijkse boodschappen zitten. Mijn tandarts stuurt me emails en sms’jes om me eraan te herinneren dat het tijd is voor weer een periodieke controle. De gemeente weet wanneer mijn paspoort en rijbewijs verlopen en wanneer het tijd voor me is om te gaan stemmen of gemeentelijke heffingen te betalen. De belastingdienst weet waar ik werk en hoeveel ik daar verdien. Mijn bank is op de hoogte van mijn inkomsten- en uitgavenpatroon. Bij de douane weten ze hoe vaak ik het land heb verlaten dit jaar, voor hoe lang en wanneer ik weer ben teruggekomen.
De BVD heeft vast ook een leuk digitaal dossiertje over mij voorhanden. Maar zolang er geen enge mannen in donkere pakken voor m’n deur in de bosjes liggen of me volgen op straat, voel ik daar verder niks van. Dat al die systemen met informatie in principe allemaal hackable zijn, vind ik persoonlijk een enger idee. Al vertrouwen we er natuurlijk met z’n allen op dat de instanties er alles aan doen om inbraak in hun systemen en aantasting van onze dierbare privé-gegevens te voorkomen.
Onder de indruk ben ik dus niet van het privacy-statement van zoekmachine-dwerg Cuil, nu er sowieso al allerlei digitale gegevens over mij rondzweven in cyberspace. Ik lig er eerlijk gezegd ook niet wakker van of er al dan niet partijen zijn die op de hoogte zijn van mijn internetgedrag. Dat Cuil hier zo’n groot punt van maakt, maakt het bedrijf alleen zelf wel weer een beetje verdacht.
Log in om te reageren.
