De lol is er wel af. Een man heeft een uitdaging nodig. Die uitdaging is al een tijdje spoorloos. Misschien leg ik de lat ook wel te laag.
Vele jaren van mijn jeugd deed ik verwoede pogingen om enig aanzien te verwerven bij het maagdelijk schoon op de middelbare school. Tevergeefs. Als jongen van twaalf, dertien begin je langzaam te beseffen dat je niet meer in een trui van je moeder op school kan komen. Daar verdiende je geen kusjes in de fietsenkelder mee.
Dat was toch het summum. In het begin was de spagaat nog lastig. Voetbalplaatjes ruilen maakte langzaam plaats voor kaarten in de aula. Meiden hielden niet van voetbal en vinden de meeste spelletjes maar stom, dus de keus was nog niet zo moeilijk.
Het besef kwam eigenlijk pas toen ik de Free Record Shop weer eens ontdaan had van een stapel extra dikke gratis flyers. In repen gescheurd werden die zorgvuldig opgerold en in een V-vorm gevouwen. Achter een elastiekje was dat een schitterend projectiel om in een klaslokaal te gebruiken. Eigenlijk was het doel gewoon iets raken. Jongens vonden dat schitterend. Meisjes zaten vooral angstig weggedoken achter hun Grote Bosatlas.
Het kwam mijn status als potentiëel ‘fietsenkelder-kusobject’ niet ten goede. Maar de tijd vliegt als je het leuk hebt, en voor ik doorhad welke schade ik had aangericht stond ik al met mijn HAVO-diploma in m’n handen.
De eerste vormen van populariteit begonnen zich pas af te tekenen op mijn eerste opleiding. Helaas bezat deze geen fietsenkelder. Wel was het zo dat de dames die mijn verleden niet kenden een stuk minder moeite hadden om mij te benaderen. Daar ik enkele charmante eigenschappen bezit kon ik met deze lege blad-tactiek prima mijn slag slaan.
De laatste jaren zijn mijn succesverhalen te bundelen in een kleine roman. Als jonge hindes wierpen de dames zich aan mijn voeten. Een eerste afspraakje verwerd van een nadere kennismaking tot het directe startsein van een relatie. In het begin goed voor het zelfvertrouwen van een startend dater. Maar funest voor het vervolg.
De uitdaging is een dame versieren, er moeite voor doen. Ik was blij met mijn eerste spelcomputer. Een 8-bit Nintendo NES, toen er al geen spel meer voor te krijgen was. Maar dat gaf niet. Harde arbeid en jaren sparen waren er aan vooraf gegaan. Iets in de schoot geworpen krijgen is te makkelijk. De waarde van het verworvene vervalt direct.
Ik klaag niet over mijn looks of mijn sociale eigenschappen. Toch denk ik niet dat die de laatste tien jaar drastisch veranderd zijn. Het verschil tussen toen en nu kan daar dus niet aan liggen. Misschien vis ik in de verkeerde vijver. Waar de vis altijd bijt. En ik maar denken dat de huidige R’n’B-pasjes generatie opgegroeid is met het idee ‘hard to get’ te moeten spelen.
Daarom wordt het eens tijd voor een nieuwe uitdaging. Dertigplussers. Vrouwen die al de nodige ervaring hebben met mannen. Die niet vallen voor een paar looks en gedeelde interesses. Vrouwen die het maar raar vinden dat hun vriend jonger is dan zij.
Tenzij er nog meiden zijn die weten hoe ze van zichzelf een uitdaging maken. Uitdagende meiden, bestaan die nog?
Vele jaren van mijn jeugd deed ik verwoede pogingen om enig aanzien te verwerven bij het maagdelijk schoon op de middelbare school. Tevergeefs. Als jongen van twaalf, dertien begin je langzaam te beseffen dat je niet meer in een trui van je moeder op school kan komen. Daar verdiende je geen kusjes in de fietsenkelder mee.
Dat was toch het summum. In het begin was de spagaat nog lastig. Voetbalplaatjes ruilen maakte langzaam plaats voor kaarten in de aula. Meiden hielden niet van voetbal en vinden de meeste spelletjes maar stom, dus de keus was nog niet zo moeilijk.
Het besef kwam eigenlijk pas toen ik de Free Record Shop weer eens ontdaan had van een stapel extra dikke gratis flyers. In repen gescheurd werden die zorgvuldig opgerold en in een V-vorm gevouwen. Achter een elastiekje was dat een schitterend projectiel om in een klaslokaal te gebruiken. Eigenlijk was het doel gewoon iets raken. Jongens vonden dat schitterend. Meisjes zaten vooral angstig weggedoken achter hun Grote Bosatlas.
Het kwam mijn status als potentiëel ‘fietsenkelder-kusobject’ niet ten goede. Maar de tijd vliegt als je het leuk hebt, en voor ik doorhad welke schade ik had aangericht stond ik al met mijn HAVO-diploma in m’n handen.
De eerste vormen van populariteit begonnen zich pas af te tekenen op mijn eerste opleiding. Helaas bezat deze geen fietsenkelder. Wel was het zo dat de dames die mijn verleden niet kenden een stuk minder moeite hadden om mij te benaderen. Daar ik enkele charmante eigenschappen bezit kon ik met deze lege blad-tactiek prima mijn slag slaan.
De laatste jaren zijn mijn succesverhalen te bundelen in een kleine roman. Als jonge hindes wierpen de dames zich aan mijn voeten. Een eerste afspraakje verwerd van een nadere kennismaking tot het directe startsein van een relatie. In het begin goed voor het zelfvertrouwen van een startend dater. Maar funest voor het vervolg.
De uitdaging is een dame versieren, er moeite voor doen. Ik was blij met mijn eerste spelcomputer. Een 8-bit Nintendo NES, toen er al geen spel meer voor te krijgen was. Maar dat gaf niet. Harde arbeid en jaren sparen waren er aan vooraf gegaan. Iets in de schoot geworpen krijgen is te makkelijk. De waarde van het verworvene vervalt direct.
Ik klaag niet over mijn looks of mijn sociale eigenschappen. Toch denk ik niet dat die de laatste tien jaar drastisch veranderd zijn. Het verschil tussen toen en nu kan daar dus niet aan liggen. Misschien vis ik in de verkeerde vijver. Waar de vis altijd bijt. En ik maar denken dat de huidige R’n’B-pasjes generatie opgegroeid is met het idee ‘hard to get’ te moeten spelen.
Daarom wordt het eens tijd voor een nieuwe uitdaging. Dertigplussers. Vrouwen die al de nodige ervaring hebben met mannen. Die niet vallen voor een paar looks en gedeelde interesses. Vrouwen die het maar raar vinden dat hun vriend jonger is dan zij.
Tenzij er nog meiden zijn die weten hoe ze van zichzelf een uitdaging maken. Uitdagende meiden, bestaan die nog?
Log in om te reageren.
