Zie je mij soms schuifelen als held van mijn eigen schaduw. In boxershort, badjas of geheel ontkleed? Ik ben nu zo’n vier maanden jouw overbuurman. Nog nooit is het licht in jouw kamer uit geweest. Op welk tijdstip ik ook richting jouw kamer tuurde, altijd stond het licht in jouw kamer aan. De contouren van jouw lichaam weefden zich als het ware op de muur. Als een tekening aan de wand. Als een moddervlek van schoonheid.
Sommige kamers hebben licht nodig. Al is het maar om kamer te kunnen zijn. Een kamer die geborgenheid belooft bij het vallen van de nacht. Een kamer die niks doorvertelt als jij de putten in je billen telt. Het licht zorgt ervoor dat beren in jouw kamer knuffeldieren worden. In het donker worden beren afgodsbeelden. Koud, leeg en stervende.
In jouw tuin staat een grote paal. Aan die paal hangt een grote televisieschotel. De schotel weerkaatst het eeuwige licht uit jouw kamer richting de hemel. In donkere nachten is de maan de grote verliezer. De schotel fungeert als een eeuwig brandende zon. In de zon woon jij. Mijn dansende schaduw.
Eergisterenavond leek het of je mij zag turen. Was dat zo? Je leek terug te kijken. Volgens mij had je een nachtjapon aan. De schaduw op de muur ging van links naar rechts en werd dan weer breed en dan weer smal. Je leek te dansen. Een rock en roll-achtige dans, totdat je naar mij keek. Van schrik sloot ik de gordijnen. Het moet een uur of vier in de ochtend zijn geweest. Dans je dan altijd? Op dat tijdstip? Een overwinningsdans om te vieren dat jouw eeuwig schijnende zon de maan weer verslagen had?
Die dans, dat flaneren op de witte muur is het laatste wat ik van je gezien heb. Vanochtend was er een arrestatieteam met veel geweld jouw deur aan het intrappen. Daarna liepen mannen van de gemeente af en aan met vuilniszakken. Er lag een spoor van aarde, tl-lampen en groene planten in jouw voortuin. Je kamer was donker. Jij was nergens. Volgens de politie hadden ze er weer één opgerold.
Buiten werd er een auto gestart. De lucht van de autobandenfabriek kwam mee met de westenwind. Het werd al wat frisser. Ik trok een T-shirt aan. Even dacht ik dat ik de liefde van mijn leven was misgelopen, maar die gedachte verdween al snel.
Sommige kamers hebben licht nodig. Al is het maar om kamer te kunnen zijn. Een kamer die geborgenheid belooft bij het vallen van de nacht. Een kamer die niks doorvertelt als jij de putten in je billen telt. Het licht zorgt ervoor dat beren in jouw kamer knuffeldieren worden. In het donker worden beren afgodsbeelden. Koud, leeg en stervende.
In jouw tuin staat een grote paal. Aan die paal hangt een grote televisieschotel. De schotel weerkaatst het eeuwige licht uit jouw kamer richting de hemel. In donkere nachten is de maan de grote verliezer. De schotel fungeert als een eeuwig brandende zon. In de zon woon jij. Mijn dansende schaduw.
Eergisterenavond leek het of je mij zag turen. Was dat zo? Je leek terug te kijken. Volgens mij had je een nachtjapon aan. De schaduw op de muur ging van links naar rechts en werd dan weer breed en dan weer smal. Je leek te dansen. Een rock en roll-achtige dans, totdat je naar mij keek. Van schrik sloot ik de gordijnen. Het moet een uur of vier in de ochtend zijn geweest. Dans je dan altijd? Op dat tijdstip? Een overwinningsdans om te vieren dat jouw eeuwig schijnende zon de maan weer verslagen had?
Die dans, dat flaneren op de witte muur is het laatste wat ik van je gezien heb. Vanochtend was er een arrestatieteam met veel geweld jouw deur aan het intrappen. Daarna liepen mannen van de gemeente af en aan met vuilniszakken. Er lag een spoor van aarde, tl-lampen en groene planten in jouw voortuin. Je kamer was donker. Jij was nergens. Volgens de politie hadden ze er weer één opgerold.
Buiten werd er een auto gestart. De lucht van de autobandenfabriek kwam mee met de westenwind. Het werd al wat frisser. Ik trok een T-shirt aan. Even dacht ik dat ik de liefde van mijn leven was misgelopen, maar die gedachte verdween al snel.
Log in om te reageren.
