Totaal inspiratieloos hang ik op de bank. Als een leeggelopen ballon. Geen energie genoeg om iets leuks te bedenken. En te moe voor drama. Dus niet echt de juiste mood om een column te bedenken.
Bovendien heb ik spierpijn. Èchte spierpijn. Elke keer als ik mijn hoofd naar links draai of mijn schouder naar achter trek, schiet er een soort pijn over mijn schouderbladen. Een soort steek. Maar dan een soort van lekkere steek. Dat moet haast wel tenminste, want ik doe het iedere keer weer en als ik dan die pijn voel, dan ben ik diep van binnen best tevreden.
Een tijdje geleden was ik in de supermarkt op de fruitafdeling. Daar kwam een blonde vrolijke mevrouw op me af huppelen van een superdeluxe sportaccommodatievlak vlakbij. Met een stem als een misthoorn bood ze me een gratis proefdag aan. Omdat mijn omvang wat is toegenomen en ik mezelf niet zo ver kon krijgen om minder te eten was mijn idee al een tijdje om meer te gaan sporten. Dus ik reageerde enthousiast en maakte een afspraak.
Twee weken later liep ik de sportschool in en wist ik dat ik verloren was. De ambiance, het zwembad en de spieren overal om me heen trokken me direct over de streep. Toen we naar boven liepen en ik de kleedkamer rook was ik definitief om. Ik voelde mezelf zwichten en mijn diepverstopte sportmanie sprong atletisch uit de spinnenraggen.
Ik liet de blonde vrolijke mevrouw lekker kletsen, terwijl ik me mezelf voorstelde tussen die strakke broekjes en bezwete shirtjes. Ik bekeek het rooster en bedacht me hoe ik de lessen makkelijk in kon passen in mijn weekschema. Ik had mijn besluit al genomen en genoot van alle zaken die zij besprak om mij lekker te maken. Toen ze klaar was heb ik meteen voor een jaar getekend.
Gisteren heb ik in een joggingbroekachtigej azzpantsyoga pyjamabroek staan springen, hupsen en kicks gegeven. Na de les ben ik het zwembad ingedoken en heb baantjes getrokken tot ik een kop had als een biet.
En nu hang ik op de bank. Niet in staat me te bewegen. Maar dat geeft helemaal niks. Per slot van rekening moet ik morgenavond fit genoeg zijn om na de les weer het zwembad in te duiken…
Bovendien heb ik spierpijn. Èchte spierpijn. Elke keer als ik mijn hoofd naar links draai of mijn schouder naar achter trek, schiet er een soort pijn over mijn schouderbladen. Een soort steek. Maar dan een soort van lekkere steek. Dat moet haast wel tenminste, want ik doe het iedere keer weer en als ik dan die pijn voel, dan ben ik diep van binnen best tevreden.
Een tijdje geleden was ik in de supermarkt op de fruitafdeling. Daar kwam een blonde vrolijke mevrouw op me af huppelen van een superdeluxe sportaccommodatievlak vlakbij. Met een stem als een misthoorn bood ze me een gratis proefdag aan. Omdat mijn omvang wat is toegenomen en ik mezelf niet zo ver kon krijgen om minder te eten was mijn idee al een tijdje om meer te gaan sporten. Dus ik reageerde enthousiast en maakte een afspraak.
Twee weken later liep ik de sportschool in en wist ik dat ik verloren was. De ambiance, het zwembad en de spieren overal om me heen trokken me direct over de streep. Toen we naar boven liepen en ik de kleedkamer rook was ik definitief om. Ik voelde mezelf zwichten en mijn diepverstopte sportmanie sprong atletisch uit de spinnenraggen.
Ik liet de blonde vrolijke mevrouw lekker kletsen, terwijl ik me mezelf voorstelde tussen die strakke broekjes en bezwete shirtjes. Ik bekeek het rooster en bedacht me hoe ik de lessen makkelijk in kon passen in mijn weekschema. Ik had mijn besluit al genomen en genoot van alle zaken die zij besprak om mij lekker te maken. Toen ze klaar was heb ik meteen voor een jaar getekend.
Gisteren heb ik in een joggingbroekachtigej azzpantsyoga pyjamabroek staan springen, hupsen en kicks gegeven. Na de les ben ik het zwembad ingedoken en heb baantjes getrokken tot ik een kop had als een biet.
En nu hang ik op de bank. Niet in staat me te bewegen. Maar dat geeft helemaal niks. Per slot van rekening moet ik morgenavond fit genoeg zijn om na de les weer het zwembad in te duiken…
Log in om te reageren.
