Niet dat rondingen haar altijd al interesseerden. Het is iets van het laatste anderhalf jaar. Zoiets. Ze kon het altijd al goed vinden met vrouwen. Vriendinnen bij de vleet en van de aandacht van mannen had ze ook niet te klagen. Ze had het goed verdeeld. Met vrouwen shop je en met mannen ga je naar bed. Nooit met mannen shoppen en met vrouwen naar bed gaan.
Ze had eigenlijk ook nooit echt de behoefte aan een vrouwenlichaam. En als de behoefte de kop op stak, onderdrukte ze haar gevoelens. Niet aan elke behoefte moet je als mens toegeven. Een mens heeft oerinstincten, maar die zijn te negeren. Ook al zijn ze zeurend en komen ze als zuur ongewenst naar boven. Maar die bewuste avond was het anders. Ze voelde zich een wolf.
Koopavond en met een vriendin de stad in. Het was net zo gewoon geworden als suiker in de koffie. Tassen, jassen en broeken, een gewoonte die ze kon betalen. En dan daarna wat drinken in de kroeg. Het drinken werd een bacchanaal. Op de rand van het bed overdacht ze haar zonden. Giechelend hadden ze na afloop nog “pot” tegen elkaar geroepen, maar ze wist zich eigenlijk met haar gevoel geen raad.
Hij zit voor haar spiegel en probeert zich groot te houden. Hij hoort zichzelf tegen haar zeggen dat mensen soms in relaties tot verrassende ontdekkingen komen. Hij bijt op zijn lip. Van binnen vreet de hele situatie aan hem als de dood van een geliefde. Ze zegt dat ze misschien vrienden kunnen blijven.
Hij belt zijn broer en vraagt of hij bij hem kan overnachten. Dat kan. In de auto op weg naar zijn bloedverwant vullen zijn ogen zich met tranen. Hij houdt zo van zijn vrouw. Als hij door het knipperen van zijn ogen een vrouw zou kunnen worden zou hij het doen; knipper. Als hij de tranen van zijn wangen veegt schuurt het. Hij is nog steeds een man. Alleen. Met al zijn fouten en gebreken.
Ze had eigenlijk ook nooit echt de behoefte aan een vrouwenlichaam. En als de behoefte de kop op stak, onderdrukte ze haar gevoelens. Niet aan elke behoefte moet je als mens toegeven. Een mens heeft oerinstincten, maar die zijn te negeren. Ook al zijn ze zeurend en komen ze als zuur ongewenst naar boven. Maar die bewuste avond was het anders. Ze voelde zich een wolf.
Koopavond en met een vriendin de stad in. Het was net zo gewoon geworden als suiker in de koffie. Tassen, jassen en broeken, een gewoonte die ze kon betalen. En dan daarna wat drinken in de kroeg. Het drinken werd een bacchanaal. Op de rand van het bed overdacht ze haar zonden. Giechelend hadden ze na afloop nog “pot” tegen elkaar geroepen, maar ze wist zich eigenlijk met haar gevoel geen raad.
Hij zit voor haar spiegel en probeert zich groot te houden. Hij hoort zichzelf tegen haar zeggen dat mensen soms in relaties tot verrassende ontdekkingen komen. Hij bijt op zijn lip. Van binnen vreet de hele situatie aan hem als de dood van een geliefde. Ze zegt dat ze misschien vrienden kunnen blijven.
Hij belt zijn broer en vraagt of hij bij hem kan overnachten. Dat kan. In de auto op weg naar zijn bloedverwant vullen zijn ogen zich met tranen. Hij houdt zo van zijn vrouw. Als hij door het knipperen van zijn ogen een vrouw zou kunnen worden zou hij het doen; knipper. Als hij de tranen van zijn wangen veegt schuurt het. Hij is nog steeds een man. Alleen. Met al zijn fouten en gebreken.
Log in om te reageren.
