We doen het allemaal, maar eigenlijk willen we het niet van elkaar weten. Toiletteren, bedoel ik. Zelfs de koningin doet het. Nu zou ik best wel willen weten hoe een koninklijk toilet eruit ziet (Een gouden kroontje erboven?), maar verdere details over het koninklijk toiletgebruik hoeven voor mij niet. Sowieso zit ik niet te wachten op beeld- en geluidmateriaal van de toiletrituelen van een ander.
Laatst was ik op m’n werk in het damestoilet. Ik heb altijd gedacht dat het er daar netjes en beschaafd aan toe gaat. Maar uit het toilet naast mij kwamen toch wat behoorlijk onsmakelijke geluiden. Op dat moment had ik twee opties: óf snel afronden en vertrekken óf wachten tot de ander de ruimte had verlaten. Ik koos voor het eerste. Ik wilde namelijk absoluut niet weten wie degene was die de door mij waargenomen geluiden had geproduceerd. Ik denk dat ik de bewuste collega dan nooit meer normaal zou kunnen aankijken.
Mensen schijnen allerlei dingen te doen op het toilet, trouwens. Boeken en tijdschriften lezen, bijvoorbeeld, of uitgebreid filosoferen over het leven. Sommige mensen voeren zelfs hun telefoongesprekken vanaf de wc. Ik heb al vaak telefoons horen afgaan in het toilet. Hele symfonieën hoor je voorbijkomen. En er wordt nog opgenomen ook! Je komt tegenwoordig ook nergens meer aan je rust toe. Een collega meldde laatst dat ze een tijdje telefonisch niet bereikbaar was, omdat ze haar mobieltje in de toiletpot had laten vallen. Het moet niet gekker worden.
Een paar weken geleden had ik een geval van nood. Ik stond rond middernacht op Utrecht Centraal, m’n trein had vertraging en ik moest heel nodig. Nu heeft station Utrecht Centraal geweldige toiletfaciliteiten. Je mag daar alleen tegen betaling naar binnen, maar dan heb je ook wat. Ten minste overdag en tijdens een deel van de avond. Maar na elven ’s avonds zijn de toiletten op Utrecht Centraal gesloten. Dat wist ik niet en ik kwam erachter op een moment waarop me dat niet zo goed uit kwam. Maar er is gelukkig nog een nachttoilet. Tegen betaling zwaait er een zware, metalen deur open. Daarachter gaat een wereld schuil die je niet van al te dichtbij wilt bestuderen. Van al mijn toiletervaringen ooit, was dit toch wel één van de ergste. De aanblik van het geheel, alsmede het geroezemoes bij de deur (was die eigenlijk wel echt op slot?!), maakten me onrustig. Eigenlijk zou je na gebruik van het nachttoilet een vergoeding moeten krijgen voor geleden psychische schade. Ik zal u de details verder besparen.
Het toilet is hoe dan ook een bron van inspiratie, zo blijkt maar weer.
Toch moet ik maar eens einde maken aan deze sessie. Het is tijd om door te trekken.
Laatst was ik op m’n werk in het damestoilet. Ik heb altijd gedacht dat het er daar netjes en beschaafd aan toe gaat. Maar uit het toilet naast mij kwamen toch wat behoorlijk onsmakelijke geluiden. Op dat moment had ik twee opties: óf snel afronden en vertrekken óf wachten tot de ander de ruimte had verlaten. Ik koos voor het eerste. Ik wilde namelijk absoluut niet weten wie degene was die de door mij waargenomen geluiden had geproduceerd. Ik denk dat ik de bewuste collega dan nooit meer normaal zou kunnen aankijken.
Mensen schijnen allerlei dingen te doen op het toilet, trouwens. Boeken en tijdschriften lezen, bijvoorbeeld, of uitgebreid filosoferen over het leven. Sommige mensen voeren zelfs hun telefoongesprekken vanaf de wc. Ik heb al vaak telefoons horen afgaan in het toilet. Hele symfonieën hoor je voorbijkomen. En er wordt nog opgenomen ook! Je komt tegenwoordig ook nergens meer aan je rust toe. Een collega meldde laatst dat ze een tijdje telefonisch niet bereikbaar was, omdat ze haar mobieltje in de toiletpot had laten vallen. Het moet niet gekker worden.
Een paar weken geleden had ik een geval van nood. Ik stond rond middernacht op Utrecht Centraal, m’n trein had vertraging en ik moest heel nodig. Nu heeft station Utrecht Centraal geweldige toiletfaciliteiten. Je mag daar alleen tegen betaling naar binnen, maar dan heb je ook wat. Ten minste overdag en tijdens een deel van de avond. Maar na elven ’s avonds zijn de toiletten op Utrecht Centraal gesloten. Dat wist ik niet en ik kwam erachter op een moment waarop me dat niet zo goed uit kwam. Maar er is gelukkig nog een nachttoilet. Tegen betaling zwaait er een zware, metalen deur open. Daarachter gaat een wereld schuil die je niet van al te dichtbij wilt bestuderen. Van al mijn toiletervaringen ooit, was dit toch wel één van de ergste. De aanblik van het geheel, alsmede het geroezemoes bij de deur (was die eigenlijk wel echt op slot?!), maakten me onrustig. Eigenlijk zou je na gebruik van het nachttoilet een vergoeding moeten krijgen voor geleden psychische schade. Ik zal u de details verder besparen.
Het toilet is hoe dan ook een bron van inspiratie, zo blijkt maar weer.
Toch moet ik maar eens einde maken aan deze sessie. Het is tijd om door te trekken.
Log in om te reageren.
