Al zo’n twee weken lang zijn er in Iran zelf, en in landen buiten Iran, protesten gaande tegen de uitslag van de presidentsverkiezing aldaar. Vele mensen zijn bij die protesten in Iran door overheidsgeweld gearresteerd, gewond geraakt of gedood. De Iranese overheid gaat nu speciale tribunalen instellen om betogers te berechten. Het dodenaantal zou dus zomaar nog op kunnen lopen de komende tijd.
Een paar dagen geleden kreeg ik een filmpje onder ogen, waarop te zien was hoe één van die betogers doodbloedde. Een vrouw van 27 jaar, las ik later, ze heette Neda. Ik weet dat de afgelopen dagen iedereen vol was van het nieuws dat Michael Jackson niet meer onder ons is. Maar ik moet eerlijk bekennen dat de dood van deze vrouw meer indruk op me maakte dan de dood van de King of Pop. Neda liep mee in een geweldloze demonstratie, toen ze plotseling getroffen werd door een kogel en stierf. Michael Jackson was al jaren Wacko Jacko die verslaafd was aan pijnstillers. Zijn dood was niet zo onverwacht. Neda’s dood was dat wel. Misschien was het wel het verrassingseffect dat haar dood zo veel schokkender voor me maakte. Dat, en het feit dat ze stem gaf aan een groot woord dat wij hier allemaal een vanzelfsprekend recht vinden: vrijheid.
Dit weekend kwamen de EU-ministers van Buitenlandse Zaken bij elkaar om over Iran te praten. Vorige week was Shirin Ebadi in Brussel om over Iran te praten. Ebadi is een Iraanse mensenrechtenactiviste en advocate, die in 2003 de Nobelprijs voor de vrede gewonnen heeft. Zij riep de Europese Ministers van Buitenlandse zaken op om van Iran te eisen dat ze stoppen met het geweld tegen mensen die meedoen aan de demonstraties. Afgelopen weekend hebben de ministers met elkaar dus over deze situatie gepraat. Zal het bij praten blijven? Als ik de teneur volg rond de uitslag van de uitslag van de Europese verkiezingen een tijdje geleden, dan zou ik net als veel Nederlanders zeggen: “Veel gepraat en weinig resultaat”. Dus veel verder dan woorden zal het waarschijnlijk weer niet komen. Praatjes vullen geen gaatjes, toch?
De roep om vrijheid heeft eerder geklonken, en in het verleden hebben mensen naar aanleiding daarvan ook niet veel meer gedaan dan er over gepraat. Er was bijvoorbeeld de roep om vrijheid in India, door de mond van Ghandi; de roep om vrijheid in de Verenigde Staten, door de mond van Martin Luther King; de roep om vrijheid in Zuid-Afrika, door de mond van Nelson Mandela. Deze drie mannen kregen wat ze wilden – vrijheid – omdat ze alleen riepen, maar niet alléén riepen. Want duizenden mensen riepen met hen mee. Het onvoorstelbare werd realiteit – zonder het gebruik van geweld – omdat genoeg mensen mee gingen praten, hun stem lieten horen.
Ik hoop en bid dat de roep om vrijheid van deze vrouw, Shirin Ebadi, beantwoord en gevolgd zal worden door duizenden of zelfs miljoenen andere stemmen. Ik hoop dat opnieuw het onvoorstelbare realiteit zal worden. Vrede en vrijheid zijn nooit het resultaat van geweld. Om vrede en vrijheid kan alleen geroepen worden. En ik roep mee.
Een paar dagen geleden kreeg ik een filmpje onder ogen, waarop te zien was hoe één van die betogers doodbloedde. Een vrouw van 27 jaar, las ik later, ze heette Neda. Ik weet dat de afgelopen dagen iedereen vol was van het nieuws dat Michael Jackson niet meer onder ons is. Maar ik moet eerlijk bekennen dat de dood van deze vrouw meer indruk op me maakte dan de dood van de King of Pop. Neda liep mee in een geweldloze demonstratie, toen ze plotseling getroffen werd door een kogel en stierf. Michael Jackson was al jaren Wacko Jacko die verslaafd was aan pijnstillers. Zijn dood was niet zo onverwacht. Neda’s dood was dat wel. Misschien was het wel het verrassingseffect dat haar dood zo veel schokkender voor me maakte. Dat, en het feit dat ze stem gaf aan een groot woord dat wij hier allemaal een vanzelfsprekend recht vinden: vrijheid.
Dit weekend kwamen de EU-ministers van Buitenlandse Zaken bij elkaar om over Iran te praten. Vorige week was Shirin Ebadi in Brussel om over Iran te praten. Ebadi is een Iraanse mensenrechtenactiviste en advocate, die in 2003 de Nobelprijs voor de vrede gewonnen heeft. Zij riep de Europese Ministers van Buitenlandse zaken op om van Iran te eisen dat ze stoppen met het geweld tegen mensen die meedoen aan de demonstraties. Afgelopen weekend hebben de ministers met elkaar dus over deze situatie gepraat. Zal het bij praten blijven? Als ik de teneur volg rond de uitslag van de uitslag van de Europese verkiezingen een tijdje geleden, dan zou ik net als veel Nederlanders zeggen: “Veel gepraat en weinig resultaat”. Dus veel verder dan woorden zal het waarschijnlijk weer niet komen. Praatjes vullen geen gaatjes, toch?
De roep om vrijheid heeft eerder geklonken, en in het verleden hebben mensen naar aanleiding daarvan ook niet veel meer gedaan dan er over gepraat. Er was bijvoorbeeld de roep om vrijheid in India, door de mond van Ghandi; de roep om vrijheid in de Verenigde Staten, door de mond van Martin Luther King; de roep om vrijheid in Zuid-Afrika, door de mond van Nelson Mandela. Deze drie mannen kregen wat ze wilden – vrijheid – omdat ze alleen riepen, maar niet alléén riepen. Want duizenden mensen riepen met hen mee. Het onvoorstelbare werd realiteit – zonder het gebruik van geweld – omdat genoeg mensen mee gingen praten, hun stem lieten horen.
Ik hoop en bid dat de roep om vrijheid van deze vrouw, Shirin Ebadi, beantwoord en gevolgd zal worden door duizenden of zelfs miljoenen andere stemmen. Ik hoop dat opnieuw het onvoorstelbare realiteit zal worden. Vrede en vrijheid zijn nooit het resultaat van geweld. Om vrede en vrijheid kan alleen geroepen worden. En ik roep mee.
Log in om te reageren.
