Toen hij het diepzeeduiken, bodyboarden, parachutespringen en zwemmen met haaien achter de rug had, was het tijd voor een nieuwe uitdaging. Motorrijden werd zijn ding. Hij had al eens achterop gezeten. Dat was eigenlijk niet eens zo’n groot succes geweest. Bij het optrekken was hij destijds bijna van de motor gevallen. Maar een echte kerel laat zich daar natuurlijk niet door tegenhouden. Hij ging motorrijlessen nemen.
Toen hij het me vertelde, riep ik in m’n enthousiasme dat ik bij hem achterop wilde, zodra hij geslaagd was voor z’n rijexamen. Dat leek hem ook wel wat. Bij nader inzien vroeg ik me nog af of het echt wel zo’n goed plan was, gezien zijn reputatie van wildeman in de auto. Maar alle ritten bij hem in de auto had ik ook overleefd, dus waarom dan niet op de motor?!
Vorige week was het zover. Hij kwam voorrijden en ik stapte achterop. Met gevaar voor eigen leven, want meer dan een helm, leren jasje en spijkerbroek had ik niet als motoroutfit. Voor de veiligheid was een motorjack en –broek ook wel handig geweest. Maar ach, wat is het leven zonder risico’s?!
Mijn motorman bleek er zin in te hebben. Voor ik het wist reden we op flinke snelheid op de snelweg, links en rechts wat auto’s inhalend. Het asfalt schoot onder ons door en de wind floot om ons hoofd. Veel gelegenheid om te praten was er niet, maar dat was niet erg. De motorman is sowieso een man van weinig woorden. Hij had me wel eens verteld dat hij pogingen deed om aan de lijn te doen. Dat had tot dan toe niet veel zoden aan de dijk gezet. Op het moment dat we over de weg vlogen, was ik daar maar wat blij mee. Ik had nu ten minste goeie houvast. We lagen, zogezegd, lekker stevig op de weg.
Die stevige wegligging was ook te danken aan de tweewieler waarop we reden. Motorfans herkennen het type meteen. Ik vond hem in eerste instantie gewoon mooi. Het is een heus off-the-road model, een rally-motor, waarmee je zo kunt meedoen aan Parijs-Dakar. Wij beperkten ons die middag tot het parcours Amsterdam-Breda en weer terug. Misschien doen we Dakar nog wel een ander keertje.
Onderweg kwamen we tot twee keer toe in de file terecht. Volgens mij kijkt elke motorrijder daarnaar uit: het ultieme moment om elke automobilist uit te lachen. We zigzagden tussen de rijen auto’s door en waren als eersten weer uit de file.
Na een voorspoedige reis bereikten we onze bestemming. Je zou verwachten dat je na een rit van ruim een uur met O-benen en een bochel van een motor afstapt, maar dat blijkt in de praktijk reuze mee te vallen. Wel was ik flink uitgewaaid en rozig van een overdosis buitenlucht.
Volgens de motorman is het verschil tussen autorijden en motorrijden als het verschil tussen binnenspelen en buitenspelen. Dat laatste is voor mij al wat te lang geleden. Hoe dan ook, ik vind het een sensatie. Misschien dat ik toch ook maar eens mijn motorrijbewijs moet gaan halen…
Toen hij het me vertelde, riep ik in m’n enthousiasme dat ik bij hem achterop wilde, zodra hij geslaagd was voor z’n rijexamen. Dat leek hem ook wel wat. Bij nader inzien vroeg ik me nog af of het echt wel zo’n goed plan was, gezien zijn reputatie van wildeman in de auto. Maar alle ritten bij hem in de auto had ik ook overleefd, dus waarom dan niet op de motor?!
Vorige week was het zover. Hij kwam voorrijden en ik stapte achterop. Met gevaar voor eigen leven, want meer dan een helm, leren jasje en spijkerbroek had ik niet als motoroutfit. Voor de veiligheid was een motorjack en –broek ook wel handig geweest. Maar ach, wat is het leven zonder risico’s?!
Mijn motorman bleek er zin in te hebben. Voor ik het wist reden we op flinke snelheid op de snelweg, links en rechts wat auto’s inhalend. Het asfalt schoot onder ons door en de wind floot om ons hoofd. Veel gelegenheid om te praten was er niet, maar dat was niet erg. De motorman is sowieso een man van weinig woorden. Hij had me wel eens verteld dat hij pogingen deed om aan de lijn te doen. Dat had tot dan toe niet veel zoden aan de dijk gezet. Op het moment dat we over de weg vlogen, was ik daar maar wat blij mee. Ik had nu ten minste goeie houvast. We lagen, zogezegd, lekker stevig op de weg.
Die stevige wegligging was ook te danken aan de tweewieler waarop we reden. Motorfans herkennen het type meteen. Ik vond hem in eerste instantie gewoon mooi. Het is een heus off-the-road model, een rally-motor, waarmee je zo kunt meedoen aan Parijs-Dakar. Wij beperkten ons die middag tot het parcours Amsterdam-Breda en weer terug. Misschien doen we Dakar nog wel een ander keertje.
Onderweg kwamen we tot twee keer toe in de file terecht. Volgens mij kijkt elke motorrijder daarnaar uit: het ultieme moment om elke automobilist uit te lachen. We zigzagden tussen de rijen auto’s door en waren als eersten weer uit de file.
Na een voorspoedige reis bereikten we onze bestemming. Je zou verwachten dat je na een rit van ruim een uur met O-benen en een bochel van een motor afstapt, maar dat blijkt in de praktijk reuze mee te vallen. Wel was ik flink uitgewaaid en rozig van een overdosis buitenlucht.
Volgens de motorman is het verschil tussen autorijden en motorrijden als het verschil tussen binnenspelen en buitenspelen. Dat laatste is voor mij al wat te lang geleden. Hoe dan ook, ik vind het een sensatie. Misschien dat ik toch ook maar eens mijn motorrijbewijs moet gaan halen…
Log in om te reageren.
