Als je wordt gevraagd wat het meest romantische is wat je partner doet, zou je het liefst een hele rij geweldige momenten op willen kunnen noemen. Bijvoorbeeld een surpriseweekendje naar Parijs of wat minder drastisch: Amsterdam. Eventueel een verrassingsavondje naar het theater of in een duur restaurant, of desnoods gewoon naar de plaatselijke bioscoop of een bosje bloemen eens in de zoveel tijd.
Ik mijmer weleens over dat soort zaken. Voor mij is dat dus gewoon niet weggelegd. ALS ik al een weekendje weg ga met mijn partner dan heb ik dat zelf geopperd. En waarschijnlijk moet ik de laptop in zijn schoot werpen wil ik dat het er daadwerkelijk van komt. Ik maak vaker ontbijt op bed dan vriendlief en al die andere zaken zijn al helemaal niet aan de orde als ik ze niet initieer.
Ik weet ook dat het niet helpt om hierover te schrijven overigens. Het zit er op de een of andere manier niet in. Mijn partner is een romantifoob. Een echte. Gelukkig is het niet iets wat me vaak bezighoudt. Maar af en toe droom ik weleens weg en voel ik een beetje spijt dat mij nooit zoiets zal overkomen…
Je zou willen kunnen zeggen: “Weet je wat hij nu weer voor leuks heeft gedaan?”, en dan een fantastisch verhaal paraat willen hebben over al die attente en superlieve acties van je geliefde. Of ik zou willen praten over de dag waarop mijn liefste me geheel onverwacht meenam naar Een-niet-nader-omschreven-doch-zeer-romantische-plek, op zijn knieën ging en me ten huwelijk vroeg.
Klein detail is dat we dan eerst ook nog een trouwfobie moeten overwinnen. Eigenlijk twee trouwens, een grote en een kleintje. Vóór het zover is, ga ik nu eerst maar eens verder met waar ik tijdens het schrijven van deze column toe werd geïnspireerd: Een verrassingsweekendje in een tig sterren hotel in de bossen met een zwembad en sauna en al die andere zaken die je thuis niet bij de hand hebt.
Want als ik over romantische avonturen wil kunnen praten dan zal ik het zelf moeten regelen…
Ik mijmer weleens over dat soort zaken. Voor mij is dat dus gewoon niet weggelegd. ALS ik al een weekendje weg ga met mijn partner dan heb ik dat zelf geopperd. En waarschijnlijk moet ik de laptop in zijn schoot werpen wil ik dat het er daadwerkelijk van komt. Ik maak vaker ontbijt op bed dan vriendlief en al die andere zaken zijn al helemaal niet aan de orde als ik ze niet initieer.
Ik weet ook dat het niet helpt om hierover te schrijven overigens. Het zit er op de een of andere manier niet in. Mijn partner is een romantifoob. Een echte. Gelukkig is het niet iets wat me vaak bezighoudt. Maar af en toe droom ik weleens weg en voel ik een beetje spijt dat mij nooit zoiets zal overkomen…
Je zou willen kunnen zeggen: “Weet je wat hij nu weer voor leuks heeft gedaan?”, en dan een fantastisch verhaal paraat willen hebben over al die attente en superlieve acties van je geliefde. Of ik zou willen praten over de dag waarop mijn liefste me geheel onverwacht meenam naar Een-niet-nader-omschreven-doch-zeer-romantische-plek, op zijn knieën ging en me ten huwelijk vroeg.
Klein detail is dat we dan eerst ook nog een trouwfobie moeten overwinnen. Eigenlijk twee trouwens, een grote en een kleintje. Vóór het zover is, ga ik nu eerst maar eens verder met waar ik tijdens het schrijven van deze column toe werd geïnspireerd: Een verrassingsweekendje in een tig sterren hotel in de bossen met een zwembad en sauna en al die andere zaken die je thuis niet bij de hand hebt.
Want als ik over romantische avonturen wil kunnen praten dan zal ik het zelf moeten regelen…
Log in om te reageren.
