Vanochtend leek niks er nog op dat ik nu met een neger in huis zou zitten. Goed, hij was vanochtend reusachtig, maar niet groter dan normaal. Van vijfentwintig centimeter kijken wij in huize De Jager niet meer op.
Ook mijn tanden leken tijdens het tandenpoetsen niet witter dan normaal en nergens was goud te bekennen. Afgezien van de gouden bergen dan die mij jaren geleden zijn beloofd. Die overschaduwen elke week wel een keer mijn gedachten, zoals migraine je hele gestel kan overnemen. Steeds heftiger bonkend, om je vervolgens op je knieën te dwingen en je uiteindelijk proestend de toiletpot te laten omarmen.
De neger zit al meer dan twintig minuten op mijn toilet. Of misschien staat hij wel. Zou hij de wc-bril raken? Of is het een fabel? Misschien is hij aan de grote boodschap begonnen. Ik druk mijn oor op de toiletdeur en luister of ik gekreun hoor. Ik hoor geen gekreun. Dat wil niks zeggen, misschien hebben de voorvaders van deze neger wel geleerd om in stilte poepen. Een neger in huis brengt je op vreemde gedachten.
Ik was vanmiddag het parket in mijn huiskamer aan het swifferen toen er drie keer heel kort, maar streng werd aangebeld. Ik veegde mijn laatste hoopje bij elkaar en haastte me naar de voordeur. Het konden geen Jehova’s Getuigen zijn. Wie in de eeuwigheid gelooft, heeft geen haast. En daarbij, heette dat blaadje van de verjaardaghaters niet de Wachttoren? Als ik aan het swifferen ben vermom ik me als een artiest. Vanmiddag was ik Frank Boeijen en ik had de bovenste knoopjes van mijn overhemd losgemaakt. Dat was ook het eerste waar de neger naar keek: mijn borsthaar.
Daarna vroeg hij of hij naar de wc mocht. Hij sprak de afkorting wc uit als een Surinamer: weeceee. Vervolgens kneep hij in zijn kruis, zoals kleine kinderen doen als ze heel nodig naar het toilet moeten. Even leek het erop dat de neger huppelend met zijn benen gekruist richting mijn toilet vertrok, maar gelukkig is dat mij bespaard gebleven. Dat gelukkig wel. Hij liep langzaam richting de door mij aangewezen deur. Zijn linkerbeen trok een beetje.
De neger zit nu al meer dan een half uur in mijn toilet opgesloten. Ik heb er vijf minuten geleden iets van gezegd. Eerst vroeg ik of hij nog toiletpapier nodig had. Dat had hij niet nodig. Later murmelde ik dat ik heel de dag gewerkt had. Hij had dat niet, zei hij. Dat heb ik weer, nog een luie neger ook.
Ondertussen staan er al drie lege bierflesjes op tafel en het lijkt er op dat de neger nog niet van plan is mijn duurbetaalde huis te verlaten. Tot ik gekreun hoor, en zelfs de toiletdeur van het slot hoor gaan. Het bevrijdende piepen van de scharnieren klinkt als een giechelende baby in mijn oren . Maar veel mooier nog; door het openslaan van deur komt zijn aroma als een bevrijdende frituurlucht mijn neus binnen.
Ook mijn tanden leken tijdens het tandenpoetsen niet witter dan normaal en nergens was goud te bekennen. Afgezien van de gouden bergen dan die mij jaren geleden zijn beloofd. Die overschaduwen elke week wel een keer mijn gedachten, zoals migraine je hele gestel kan overnemen. Steeds heftiger bonkend, om je vervolgens op je knieën te dwingen en je uiteindelijk proestend de toiletpot te laten omarmen.
De neger zit al meer dan twintig minuten op mijn toilet. Of misschien staat hij wel. Zou hij de wc-bril raken? Of is het een fabel? Misschien is hij aan de grote boodschap begonnen. Ik druk mijn oor op de toiletdeur en luister of ik gekreun hoor. Ik hoor geen gekreun. Dat wil niks zeggen, misschien hebben de voorvaders van deze neger wel geleerd om in stilte poepen. Een neger in huis brengt je op vreemde gedachten.
Ik was vanmiddag het parket in mijn huiskamer aan het swifferen toen er drie keer heel kort, maar streng werd aangebeld. Ik veegde mijn laatste hoopje bij elkaar en haastte me naar de voordeur. Het konden geen Jehova’s Getuigen zijn. Wie in de eeuwigheid gelooft, heeft geen haast. En daarbij, heette dat blaadje van de verjaardaghaters niet de Wachttoren? Als ik aan het swifferen ben vermom ik me als een artiest. Vanmiddag was ik Frank Boeijen en ik had de bovenste knoopjes van mijn overhemd losgemaakt. Dat was ook het eerste waar de neger naar keek: mijn borsthaar.
Daarna vroeg hij of hij naar de wc mocht. Hij sprak de afkorting wc uit als een Surinamer: weeceee. Vervolgens kneep hij in zijn kruis, zoals kleine kinderen doen als ze heel nodig naar het toilet moeten. Even leek het erop dat de neger huppelend met zijn benen gekruist richting mijn toilet vertrok, maar gelukkig is dat mij bespaard gebleven. Dat gelukkig wel. Hij liep langzaam richting de door mij aangewezen deur. Zijn linkerbeen trok een beetje.
De neger zit nu al meer dan een half uur in mijn toilet opgesloten. Ik heb er vijf minuten geleden iets van gezegd. Eerst vroeg ik of hij nog toiletpapier nodig had. Dat had hij niet nodig. Later murmelde ik dat ik heel de dag gewerkt had. Hij had dat niet, zei hij. Dat heb ik weer, nog een luie neger ook.
Ondertussen staan er al drie lege bierflesjes op tafel en het lijkt er op dat de neger nog niet van plan is mijn duurbetaalde huis te verlaten. Tot ik gekreun hoor, en zelfs de toiletdeur van het slot hoor gaan. Het bevrijdende piepen van de scharnieren klinkt als een giechelende baby in mijn oren . Maar veel mooier nog; door het openslaan van deur komt zijn aroma als een bevrijdende frituurlucht mijn neus binnen.
Log in om te reageren.
