Hè, hè…eindelijk! Eindelijk heb ik een kamer gevonden die me leuk lijkt! Vol goede moed neem ik de tram naar het adres. Wauw, wat een mooie wijk: rustig, klassiek, netjes. Er groeien rozen langs de huizen. Fantastisch! Ik bel aan. Het meisje van wie het huis is, doet open en geeft me een rondleiding. Van het huis word ik nog enthousiaster: stijlvol, goed onderhouden, een kamer die uitkijkt over de trap. En het is zo netjes! Alles is Zeer Netjes! Alles is ongelooflijk heel erg netjes! Misschien zelfs een beetje te netjes voor zo’n chaoot als ik…
Dan laat ze me de (glanzende) keuken zien. En daar, in de gootsteen: een vies HEMA-bordje! Zo’n heel schattug bordje met zo’n konijntje met van die hangende oortjes. En er zit nog een beetje yoghurt in. Hoera! Vieze afwas! Na de glimmende badkamer, de bijna steriele woonkamer, de flonkerende keuken is dat bordje een enorme bevrijding. Het huis is opeens geen IKEA-reclame meer, niet meer een glossy folder voor “kijk mij eens “-meubels, maar een echt huis. Waar mensen rondlopen, eten koken, een gek dansje doen met theedoeken, een pyjama over het bad gooien. En met elkaar praten en dan per ongeluk je schoenen in de kamer van de ander laten liggen.
Door dat HEMA-bordje wil ik hier wel wonen. Ik met de neiging om m’n kamer op m’n schooltas te laten lijken (chaotisch, teveel boeken, je vindt nooit wat terug). En m’n altijd rondslingerende single sokken, m’n neiging om te veel koffiemokken te gebruiken….want ik wil niet het gevoel hebben alsof ik in een supernet huis van een ander aan het kamperen ben. Of, erger nog, logeren...
Maar dan zegt het meisje van wie het huis is: “Ja, dat bordje hoort daar niet…Ik zoek wel een net iemand voor de kamer…”
Oeps, denk ik…dat wordt verder zoeken. Want thuis, daar kun je jezelf zijn.
Dan laat ze me de (glanzende) keuken zien. En daar, in de gootsteen: een vies HEMA-bordje! Zo’n heel schattug bordje met zo’n konijntje met van die hangende oortjes. En er zit nog een beetje yoghurt in. Hoera! Vieze afwas! Na de glimmende badkamer, de bijna steriele woonkamer, de flonkerende keuken is dat bordje een enorme bevrijding. Het huis is opeens geen IKEA-reclame meer, niet meer een glossy folder voor “kijk mij eens “-meubels, maar een echt huis. Waar mensen rondlopen, eten koken, een gek dansje doen met theedoeken, een pyjama over het bad gooien. En met elkaar praten en dan per ongeluk je schoenen in de kamer van de ander laten liggen.
Door dat HEMA-bordje wil ik hier wel wonen. Ik met de neiging om m’n kamer op m’n schooltas te laten lijken (chaotisch, teveel boeken, je vindt nooit wat terug). En m’n altijd rondslingerende single sokken, m’n neiging om te veel koffiemokken te gebruiken….want ik wil niet het gevoel hebben alsof ik in een supernet huis van een ander aan het kamperen ben. Of, erger nog, logeren...
Maar dan zegt het meisje van wie het huis is: “Ja, dat bordje hoort daar niet…Ik zoek wel een net iemand voor de kamer…”
Oeps, denk ik…dat wordt verder zoeken. Want thuis, daar kun je jezelf zijn.
Log in om te reageren.
