Wat is het toch met schoonmoeders? Op de één of andere manier zijn dit altijd gespannen verhoudingen. Natuurlijk zijn er ook wel vreselijk lieve schoonmoeders, alleen zit er daarbij altijd een addertje onder het gras. Zoals kindlief dat zo’n vervelend kreng is, dat ze blij zijn dat ze het bij een ander konden dumpen, of het aanzien niet waard is.
Op onderonsjes is het een gewild onderwerp van roddels en sterke verhalen, liedjes zijn er over geschreven, zelfs films zijn er over gemaakt. In die films loopt het altijd goed af, en leven de twee geliefden nog lang en gelukkig met schoonmoeder incluis. Ik hoop voor de eerste keer in mijn leven dat deze film in zo’n vreselijk Amerikaans cliché eindigt!
Laatst was ik uitgenodigd op het familieweekend van vriendlief. Allereerst moest hij wel even toestemming vragen aan zijn ouders (lees zijn moeder). Nu vind ik het een heerlijk gezin en geniet ik van de tijd die ik met ze mag doorbrengen. Maar één ding maakt mij nerveus. Zijn moeder! Ze geeft me gewoon het idee dat ik bij lange na niet goed genoeg ben voor haar kind en dat ik mij als een slecht mens vergrepen heb aan haar kind om het in ellende en verderf te storten!
Ze speelt haar rol in deze film geweldig, en overtreft actrices a la Glenn Close en consorten met gemak bij het neerzetten van uberbitch. Natuurlijk glimlacht ze de hele tijd, al was dat haar slechtste acteerprestatie van de film. De verdekte steken, onderhuidse beledigingen en kritieken waren echter vol in het spotlicht. Wat jammer dat alleen ik het plot van de film doorhad. Was het dan toch mijn verbeelding? Heb ik mij te zeer gefocust op het te vriend houden van de grootste vijand? Want hoe je het ook wendt of keert, een gevecht zal het altijd blijven.
Natuurlijk snap ik dat het moeilijk is om een kind los te laten en je rol als meest belangrijke zorgdrager voor je kind over te geven. Maar die frustratie afschuiven op de persoon die dit onwetend, onschuldig en o zo gewillig overneemt is toch onredelijk?! Laatst was mijn collega aan het foeteren omdat hij op visite moest bij zijn schoonmoeder. In dat gefoeter aan de telefoon gooide hij eruit: 'Ik wil niet naar dat monster!'. Ik betrapte mezelf op precies dezelfde gedachte. Hoewel ze mij vriendelijk gedag had gezegd en vertelde dat ik altijd welkom was, dacht ik maar aan één ding: 'Ik wil weg, weg van dit (schoon)monster!'
Op onderonsjes is het een gewild onderwerp van roddels en sterke verhalen, liedjes zijn er over geschreven, zelfs films zijn er over gemaakt. In die films loopt het altijd goed af, en leven de twee geliefden nog lang en gelukkig met schoonmoeder incluis. Ik hoop voor de eerste keer in mijn leven dat deze film in zo’n vreselijk Amerikaans cliché eindigt!
Laatst was ik uitgenodigd op het familieweekend van vriendlief. Allereerst moest hij wel even toestemming vragen aan zijn ouders (lees zijn moeder). Nu vind ik het een heerlijk gezin en geniet ik van de tijd die ik met ze mag doorbrengen. Maar één ding maakt mij nerveus. Zijn moeder! Ze geeft me gewoon het idee dat ik bij lange na niet goed genoeg ben voor haar kind en dat ik mij als een slecht mens vergrepen heb aan haar kind om het in ellende en verderf te storten!
Ze speelt haar rol in deze film geweldig, en overtreft actrices a la Glenn Close en consorten met gemak bij het neerzetten van uberbitch. Natuurlijk glimlacht ze de hele tijd, al was dat haar slechtste acteerprestatie van de film. De verdekte steken, onderhuidse beledigingen en kritieken waren echter vol in het spotlicht. Wat jammer dat alleen ik het plot van de film doorhad. Was het dan toch mijn verbeelding? Heb ik mij te zeer gefocust op het te vriend houden van de grootste vijand? Want hoe je het ook wendt of keert, een gevecht zal het altijd blijven.
Natuurlijk snap ik dat het moeilijk is om een kind los te laten en je rol als meest belangrijke zorgdrager voor je kind over te geven. Maar die frustratie afschuiven op de persoon die dit onwetend, onschuldig en o zo gewillig overneemt is toch onredelijk?! Laatst was mijn collega aan het foeteren omdat hij op visite moest bij zijn schoonmoeder. In dat gefoeter aan de telefoon gooide hij eruit: 'Ik wil niet naar dat monster!'. Ik betrapte mezelf op precies dezelfde gedachte. Hoewel ze mij vriendelijk gedag had gezegd en vertelde dat ik altijd welkom was, dacht ik maar aan één ding: 'Ik wil weg, weg van dit (schoon)monster!'
Log in om te reageren.
