Nu zoveel mensen thuis zitten in quarantaine, worden ook de frustraties en beperkingen van de situatie voor hen duidelijk. Helemaal als je echt niet meer naar buiten kan, niet meer kan werken en de kinderen permanent thuis hebt. Naast de te verwachten stress door wat er nu in de samenleving gebeurt en alle onzekerheid die dit met zich meebrengt, komt daar nu nog de groeiend spanning tussen partners en huisgenoten bovenop.
We begeven ons op onbekend terrein, als gezinnen, als samenleving. Om een gevoel van controle te blijven houden, slaan we extra eten en toiletpapier in, een schijnzekerheid. En men kopieert elkaars gedrag. Men kan niet meer vluchten voor problemen die er wellicht al waren en we worden met de neus op de feiten gedrukt: het leven is niet maakbaar en gezondheid is niet gegarandeerd.
Voor mij persoonlijk is er weinig veranderd. Ik leef al sinds 2014 met een angst- en paniekstoornis die mij, hoewel verschillend in periodes en met vlagen, het grootste deel van de tijd thuis houdt. Ik kan niet werken, heb moeite om naar belangrijke afspraken te gaan, slik al jaren antidepressiva en mijn sociale contacten, waarvan ik er gelukkig nog behoorlijk wat heb, onderhoud ik voor 90% online.
Het schrijven van artikelen, columns, gedichtjes en flauwe grappen zorgt ervoor dat ik een uitlaatklep heb en kan delen wat ik meemaak en wat mijn standpunten zijn over bepaalde maatschappelijke en kerkelijke issues, wat me dan weer het gevoel geeft dat ik niet volkomen nutteloos ben.
Nu heb ik geen partner en geen kinderen, waardoor de spanningen thuis zouden kunnen vermeerderen, ik ben alleen en dat is een voordeel en een nadeel. Uiteraard ben ik bekend met eenzaamheid, zowel mentaal als fysiek en mis ik de normale dagelijkse interactie met mensen. Aan de andere kant hoef ik met niemand rekening te houden, me niet goed te houden en voor niemand zorg te dragen, behalve de kat.
Een paar tips kan ik wel geven, met alle ervaring die ik heb:
- zorg dat je een ritme vindt en dat zo goed mogelijk vasthoudt;
- zorg dat je iets te doen vindt in of om het huis dat je het gevoel geeft nuttig bezig te zijn of voor afleiding zorgt;
- heb contact met mensen online en praat over wat je voelt, denkt en meemaakt met anderen die niet in hetzelfde huis wonen;
- als je niet geheel in quarantaine zit, maar wel al thuis, probeer elke dag een klein rondje te wandelen (op afstand van mensen, niet in winkels etc);
- ben je wel geheel in quarantaine, probeer iets te doen dat je lichamelijke energie kost, zoals wat oefeningen of wellicht een grote schoonmaak of werken in de tuin
- houdt dag- en nachtritme gelijk zoals het al was, zelfs als je slechter slaapt, moet je gewoon dezelfde tijd opstaan en naar bed gaan. De mentale gezondheid heeft hier veel baat bij;
- Blijf gezond eten. Bij het thuis zitten zakt de zin om uitgebreid of gezond te koken met de dag. Terwijl goede voeding nu extra belangrijk is en je juist meer tijd in koken kan stoppen, nu je er de tijd voor hebt. Zie het als een uitdaging om nieuwe recepten te proberen. Koken leidt bij mij in ieder geval erg af.;
- Zoek hulp als het niet meer gaat. Ga naar de huisarts of bel ze. Uiteraard is het hulpaanbod nu niet wat het normaal gesproken is, maar men wordt wel steeds creatiever.
Tot slot misschien wel de allerbelangrijkste tip om het lang vol te houden: relativeringsvermogen. Dit is een belangrijk coping-mechanisme en helpt bij het niet-gek worden of doordraaien. Grappen maken over jezelf, de situatie, iets moois zien in kleine dingen...dat houdt je hoofd boven water. Persoonlijk geloof ik in God, en mijn geloof houdt mijn blik op tijden die komen gaan na alle ellende. God is er namelijk altijd, ook al merk ik er vaak niks van. Ik probeer de rust te vinden in de gedachte dat ik zelf de controle niet heb over wat er nu gebeurt.
Hoe naar deze omstandigheden ook zijn, je kunt ervan leren en er sterker uit komen op lange termijn. Je wordt geconfronteerd met jezelf en met elkaar op een ongekende en voor de meeste mensen onbekende manier. Jezelf een spiegel voorhouden is een noodzaak, reflecteren, confronteren en leren.
Ik wil afsluiten met het verzoek om meer aandacht en begrip te tonen voor mensen in een sociaal isolement. Zij, die nooit bezoek ontvangen, geen familieleden meer hebben en niet zo goed kunnen schrijven of praten als ik. Die hun behoeften en zorgen niet goed bekend kunnen maken. Nu heel Nederland een beetje begint te voelen wat voor hen normaal is, hoop ik op meer begrip en actieve hulp voor deze ouderen, psychisch zwakkeren, langdurig zieken en dak- en thuislozen. Als dit alles voorbij is, kunnen we als samenleving door onze ervaringen een beter en zorgzamer land worden. Er is hoop.
We begeven ons op onbekend terrein, als gezinnen, als samenleving. Om een gevoel van controle te blijven houden, slaan we extra eten en toiletpapier in, een schijnzekerheid. En men kopieert elkaars gedrag. Men kan niet meer vluchten voor problemen die er wellicht al waren en we worden met de neus op de feiten gedrukt: het leven is niet maakbaar en gezondheid is niet gegarandeerd.
Voor mij persoonlijk is er weinig veranderd. Ik leef al sinds 2014 met een angst- en paniekstoornis die mij, hoewel verschillend in periodes en met vlagen, het grootste deel van de tijd thuis houdt. Ik kan niet werken, heb moeite om naar belangrijke afspraken te gaan, slik al jaren antidepressiva en mijn sociale contacten, waarvan ik er gelukkig nog behoorlijk wat heb, onderhoud ik voor 90% online.
Het schrijven van artikelen, columns, gedichtjes en flauwe grappen zorgt ervoor dat ik een uitlaatklep heb en kan delen wat ik meemaak en wat mijn standpunten zijn over bepaalde maatschappelijke en kerkelijke issues, wat me dan weer het gevoel geeft dat ik niet volkomen nutteloos ben.
Nu heb ik geen partner en geen kinderen, waardoor de spanningen thuis zouden kunnen vermeerderen, ik ben alleen en dat is een voordeel en een nadeel. Uiteraard ben ik bekend met eenzaamheid, zowel mentaal als fysiek en mis ik de normale dagelijkse interactie met mensen. Aan de andere kant hoef ik met niemand rekening te houden, me niet goed te houden en voor niemand zorg te dragen, behalve de kat.
Een paar tips kan ik wel geven, met alle ervaring die ik heb:
- zorg dat je een ritme vindt en dat zo goed mogelijk vasthoudt;
- zorg dat je iets te doen vindt in of om het huis dat je het gevoel geeft nuttig bezig te zijn of voor afleiding zorgt;
- heb contact met mensen online en praat over wat je voelt, denkt en meemaakt met anderen die niet in hetzelfde huis wonen;
- als je niet geheel in quarantaine zit, maar wel al thuis, probeer elke dag een klein rondje te wandelen (op afstand van mensen, niet in winkels etc);
- ben je wel geheel in quarantaine, probeer iets te doen dat je lichamelijke energie kost, zoals wat oefeningen of wellicht een grote schoonmaak of werken in de tuin
- houdt dag- en nachtritme gelijk zoals het al was, zelfs als je slechter slaapt, moet je gewoon dezelfde tijd opstaan en naar bed gaan. De mentale gezondheid heeft hier veel baat bij;
- Blijf gezond eten. Bij het thuis zitten zakt de zin om uitgebreid of gezond te koken met de dag. Terwijl goede voeding nu extra belangrijk is en je juist meer tijd in koken kan stoppen, nu je er de tijd voor hebt. Zie het als een uitdaging om nieuwe recepten te proberen. Koken leidt bij mij in ieder geval erg af.;
- Zoek hulp als het niet meer gaat. Ga naar de huisarts of bel ze. Uiteraard is het hulpaanbod nu niet wat het normaal gesproken is, maar men wordt wel steeds creatiever.
Tot slot misschien wel de allerbelangrijkste tip om het lang vol te houden: relativeringsvermogen. Dit is een belangrijk coping-mechanisme en helpt bij het niet-gek worden of doordraaien. Grappen maken over jezelf, de situatie, iets moois zien in kleine dingen...dat houdt je hoofd boven water. Persoonlijk geloof ik in God, en mijn geloof houdt mijn blik op tijden die komen gaan na alle ellende. God is er namelijk altijd, ook al merk ik er vaak niks van. Ik probeer de rust te vinden in de gedachte dat ik zelf de controle niet heb over wat er nu gebeurt.
Hoe naar deze omstandigheden ook zijn, je kunt ervan leren en er sterker uit komen op lange termijn. Je wordt geconfronteerd met jezelf en met elkaar op een ongekende en voor de meeste mensen onbekende manier. Jezelf een spiegel voorhouden is een noodzaak, reflecteren, confronteren en leren.
Ik wil afsluiten met het verzoek om meer aandacht en begrip te tonen voor mensen in een sociaal isolement. Zij, die nooit bezoek ontvangen, geen familieleden meer hebben en niet zo goed kunnen schrijven of praten als ik. Die hun behoeften en zorgen niet goed bekend kunnen maken. Nu heel Nederland een beetje begint te voelen wat voor hen normaal is, hoop ik op meer begrip en actieve hulp voor deze ouderen, psychisch zwakkeren, langdurig zieken en dak- en thuislozen. Als dit alles voorbij is, kunnen we als samenleving door onze ervaringen een beter en zorgzamer land worden. Er is hoop.
Log in om te reageren.
