'Schat, ik hoef niks voor Valentijn, hoor. Al die onzin.'
Ik zeg 'oke', en ga de deur uit.
Onderweg naar het werk houdt het me toch nog bezig.
Je hoort wel vaker dat vrouwen zeggen iets niet te willen, maar dat je flink de klos bent als je dat letterlijk neemt. Nee, je moet 'tussen de regels lezen'.
Nu ben ik een man van communicatie, dat wel. Dat zou moeten helpen. Echter, ik ben wel van de duidelijk communicatie: ja is ja, nee is nee. Zakelijk werkt dit uitstekend, maar in een relatie schijnen andere regels te gelden. Daar ben ik al jong achter gekomen toen mijn vriendin van toen me de vraag stelde of ze dikker was geworden, terwijl ze voor spiegel naar zichzelf stond te kijken. Aangezien we hadden afgesproken eerlijk naar elkaar te zijn, gaf ik eerlijk antwoord.
Foute boel. Ik mocht haar een maand niet aanraken, een ongelukkige vriendin die niets anders dan salade wilde eten en duizend-en-een redenen waarom ik niet meer van haar zou houden. Ik moest praten als Brugman voordat de rust was teruggekeerd. Nee, daar heb ik snel van geleerd. Eerlijk zijn in een relatie is een continue overweging tussen een leugentje om bestwil, ruimhartige openhartigheid of gewoon zwijgen, om zodoende de balans goed te houden.
Terug naar het nu. Valentijnsdag. Als ik niks doe, kan ze alsnog teleurgesteld zijn. Het is een te groot risico om te nemen. Als ik te groot uit pak, wordt dat de standaard voor de volgende jaren en onmogelijk om te evenaren. Kortom, ik moet iets doen, maar niet te groot. Wel iets met een persoonlijke touch, want de gedachte telt minstens even zwaar.
Zo kom ik dan na het werk aan met een grote bos bloemen en een zelfgeschreven gedicht.
'Dat had je echt niet hoeven doen joh!', roept ze, terwijl ze de bloemen met een grote glimlach in ontvangst neemt.
Als ik haar vervolgens na het eten het gedicht voor draag, begint ze te huilen. Na enige tijd lijkt het me dat ontroering niet van toepassing is, deze huilbui duurt te lang.
'Wat is er?', vraag ik.
Ze droogt haar ogen en zegt: 'Ik heb niks voor jou!'
'Dat geeft toch niks?', antwoord ik. 'We zouden toch niks doen? Toch?'
Ze kijkt me vragend aan en haar schouders staan hoog terwijl ze haar handen in de lucht steekt.
'Ja, nee, jawel, ja, maar...', stamel ik.
'Nu voel ik me zo slecht he! Waarom doe je dat nou!', roept ze en dendert richting slaapkamer.
Een enorme knal volgt.
'En laat me met rust!', hoor ik van achter de deur.
Tja. Hoe kon ik nou weten dat ik er deze keer eentje getroffen heb bij wie nee nee is? What are the odds? Hoe het volgend jaar moet, weet ik nu ook al niet meer. Als ik dan niks doe, zou dat haar wens kunnen zijn, maar ook teleurstelling, omdat ze dan misschien verwacht dat ik daar niet naar luister. Hopelijk is het uit voor die tijd, dat zou enorm schelen.
Ik zeg 'oke', en ga de deur uit.
Onderweg naar het werk houdt het me toch nog bezig.
Je hoort wel vaker dat vrouwen zeggen iets niet te willen, maar dat je flink de klos bent als je dat letterlijk neemt. Nee, je moet 'tussen de regels lezen'.
Nu ben ik een man van communicatie, dat wel. Dat zou moeten helpen. Echter, ik ben wel van de duidelijk communicatie: ja is ja, nee is nee. Zakelijk werkt dit uitstekend, maar in een relatie schijnen andere regels te gelden. Daar ben ik al jong achter gekomen toen mijn vriendin van toen me de vraag stelde of ze dikker was geworden, terwijl ze voor spiegel naar zichzelf stond te kijken. Aangezien we hadden afgesproken eerlijk naar elkaar te zijn, gaf ik eerlijk antwoord.
Foute boel. Ik mocht haar een maand niet aanraken, een ongelukkige vriendin die niets anders dan salade wilde eten en duizend-en-een redenen waarom ik niet meer van haar zou houden. Ik moest praten als Brugman voordat de rust was teruggekeerd. Nee, daar heb ik snel van geleerd. Eerlijk zijn in een relatie is een continue overweging tussen een leugentje om bestwil, ruimhartige openhartigheid of gewoon zwijgen, om zodoende de balans goed te houden.
Terug naar het nu. Valentijnsdag. Als ik niks doe, kan ze alsnog teleurgesteld zijn. Het is een te groot risico om te nemen. Als ik te groot uit pak, wordt dat de standaard voor de volgende jaren en onmogelijk om te evenaren. Kortom, ik moet iets doen, maar niet te groot. Wel iets met een persoonlijke touch, want de gedachte telt minstens even zwaar.
Zo kom ik dan na het werk aan met een grote bos bloemen en een zelfgeschreven gedicht.
'Dat had je echt niet hoeven doen joh!', roept ze, terwijl ze de bloemen met een grote glimlach in ontvangst neemt.
Als ik haar vervolgens na het eten het gedicht voor draag, begint ze te huilen. Na enige tijd lijkt het me dat ontroering niet van toepassing is, deze huilbui duurt te lang.
'Wat is er?', vraag ik.
Ze droogt haar ogen en zegt: 'Ik heb niks voor jou!'
'Dat geeft toch niks?', antwoord ik. 'We zouden toch niks doen? Toch?'
Ze kijkt me vragend aan en haar schouders staan hoog terwijl ze haar handen in de lucht steekt.
'Ja, nee, jawel, ja, maar...', stamel ik.
'Nu voel ik me zo slecht he! Waarom doe je dat nou!', roept ze en dendert richting slaapkamer.
Een enorme knal volgt.
'En laat me met rust!', hoor ik van achter de deur.
Tja. Hoe kon ik nou weten dat ik er deze keer eentje getroffen heb bij wie nee nee is? What are the odds? Hoe het volgend jaar moet, weet ik nu ook al niet meer. Als ik dan niks doe, zou dat haar wens kunnen zijn, maar ook teleurstelling, omdat ze dan misschien verwacht dat ik daar niet naar luister. Hopelijk is het uit voor die tijd, dat zou enorm schelen.
Log in om te reageren.
