Als single kan je het zwaar hebben met de feestdagen. Als je naar familie of vrienden gaat met Kerst, voel je je soms het derde wiel aan de wagen. Wel gewenst, maar incompleet of zelfs een beetje zielig. Vorig jaar had je immers ook niemand mee met de Kerst en het jaar ervoor ook niet. Zou er iets mis met je zijn...?
De vragen of indirect bezorgde opmerkingen ontwijk je het liefst, terwijl je van te voren nog zo gehoopt had dat ze niet benoemd zouden worden. Nee mam, pap, zus, vriend...er is niemand, nee. Hoezo dan niet? Men werkt het lijstje af: sta je er wel voor open? Zoek je wel hard genoeg? Ben je niet te kritisch? En na een zee van vragen, komen de ongevraagde tips: Je zou toch even moeten...heb je daar en daar al gekeken... ga je wel genoeg de deur uit, ik weet een leuk tentje... en tot slot: We weten nog wel iemand!
Dit is een van de redenen dat ik geen Kerst vier. Ik vind er niks aan en de sociale
verplichting maakt mij recalcitrant. Dus ik sluit mezelf op, met de deur op slot vanaf de binnenkant, letterlijk en figuurlijk, en hoop vooral veel te slapen, zodat het sneller voorbij gaat. Experimenteren met de invulling van Kerst heb ik reeds gedaan: In kleinere kring, of met alleen singles, ja zelfs een kerst met mede-Kersthaters doorgebracht. Het is gewoon niks voor mij.
Toch ben ik niet jaloers op mensen die wel een partner hebben. Ik hoef niet op bezoek bij de schoonouders, ik hoef niet mijn partner tevreden te stellen of water bij de wijn te doen. Ik hoef niet met vervelende, met suiker gevoede neefjes te stoeien en niet de natte kus van tante Annie te ervaren. Ik hoef niet uren in de keuken te staan of drie uur lang af te wassen. Geen Kerstdienst te volgen of Kerstverhaal aan te horen.
Ik kan alles en iedereen negeren en net doen alsof de wereld even niet bestaat. Nee, met Kerst mis ik een partner niet. Het zijn die andere 363 dagen dat ik haar mis.
De vragen of indirect bezorgde opmerkingen ontwijk je het liefst, terwijl je van te voren nog zo gehoopt had dat ze niet benoemd zouden worden. Nee mam, pap, zus, vriend...er is niemand, nee. Hoezo dan niet? Men werkt het lijstje af: sta je er wel voor open? Zoek je wel hard genoeg? Ben je niet te kritisch? En na een zee van vragen, komen de ongevraagde tips: Je zou toch even moeten...heb je daar en daar al gekeken... ga je wel genoeg de deur uit, ik weet een leuk tentje... en tot slot: We weten nog wel iemand!
Dit is een van de redenen dat ik geen Kerst vier. Ik vind er niks aan en de sociale
verplichting maakt mij recalcitrant. Dus ik sluit mezelf op, met de deur op slot vanaf de binnenkant, letterlijk en figuurlijk, en hoop vooral veel te slapen, zodat het sneller voorbij gaat. Experimenteren met de invulling van Kerst heb ik reeds gedaan: In kleinere kring, of met alleen singles, ja zelfs een kerst met mede-Kersthaters doorgebracht. Het is gewoon niks voor mij.
Toch ben ik niet jaloers op mensen die wel een partner hebben. Ik hoef niet op bezoek bij de schoonouders, ik hoef niet mijn partner tevreden te stellen of water bij de wijn te doen. Ik hoef niet met vervelende, met suiker gevoede neefjes te stoeien en niet de natte kus van tante Annie te ervaren. Ik hoef niet uren in de keuken te staan of drie uur lang af te wassen. Geen Kerstdienst te volgen of Kerstverhaal aan te horen.
Ik kan alles en iedereen negeren en net doen alsof de wereld even niet bestaat. Nee, met Kerst mis ik een partner niet. Het zijn die andere 363 dagen dat ik haar mis.
Log in om te reageren.
