Ze doet uit principe niet aan Vaderdag… Het is toch te zot voor woorden dat de man die je verwekt heeft een speciale dag verdiend? Waarom in vredesnaam? Het was per slot van rekening meer een toevalstreffer dan dat hij zelf echt inbreng had in haar ontstaan. Pure biologie. Je bent dan wel vader, maar de vraag is of je verder ook vader bent.
Bovendien: Elke dag sinds haar geboorte zou voor hem speciaal moeten zijn! Een feestje vanaf de eerste nachtelijke voeding, haar eerste keer bewust plassen (al was het in de tuin), het wisselen van haar gebit tot aan vandaag. Uiteindelijk is ze ondanks alles best goed terechtgekomen.
Ook vind ze dat er een reden moet zijn om ergens een dag voor te krijgen. Voor het vieren van het vaderschap moet er toch gevaderd zijn? Een vader zou toch een bepaalde verantwoordelijkheid moeten voelen en tonen naar zijn kind? Of in elk geval de schijn wekken dat hij dat voelt?
Haar moeder zegt dat hij dat best had gedaan als hij de kans had gekregen. Maar in zijn positie was het al wonderlijk knap dat hij haar een cadeautje deed toekomen op haar verjaardag. Op tijd (meestal dan) en ook nog redelijk op leeftijdscategorie.
Dus liet ze elk jaar het Vaderdagcadeautje dat ze op school had gemaakt inpakken en brengen. Haar vader zat dan altijd wat onderuitgezakt en pakte het pakje onhandig vast. Hij wist ook nooit wat aardigs te zeggen over het cadeautje. Dan vroeg hij maar hoe het op school was. En of ze nog steeds die aardige juf had.
Van de week is ze bij hem langs gegaan. Ze heeft hem verteld dat ze nooit meer Vaderdagcadeautjes komt langsbrengen. Dat hij een slechte vader is geweest voor haar en dat ze hem voorlopig niet hoeft te zien. Zoals gewoonlijk wist hij niet wat hij moest zeggen en dat maakte haar nog kwader.
Pas toen hij wegliep zag ze dat zijn schouders hingen en zijn schuifelende tred was nog slepender dan normaal. Ze voelde even een steek van binnen en wenste dat hij om zou kijken en terug zou komen. Maar de deur ging achter hem dicht zonder dat hij wat deed. De loser!
Toen ze thuiskwam en het aan haar moeder vertelde trok deze wit weg. Maar ze werd niet boos. Ze kneep haar lippen op elkaar en hoorde haar zwijgend aan. Toen ze even later op haar kamer zat hoorde ze haar moeder bellen. Ze deed haar kamerdeur zachtjes open en probeerde te horen wat haar moeder zei.
‘… de vorige keer waren de gevolgen natuurlijk niet te overzien.’ … ‘dus kunt u de verpleging vragen hem extra in de gaten te houden?’… ‘de medicatie verhogen is dan wel wenselijk ja’ …. ‘Hartelijk bedankt! Tot zondag!’ … ‘Ja natuurlijk kom ik zondag gewoon, anders …’
Ze had genoeg gehoord. Ze trok haar kamerdeur weer zachtjes dicht en pakte haar huiswerk. Maandag een repetitie Frans.
Bovendien: Elke dag sinds haar geboorte zou voor hem speciaal moeten zijn! Een feestje vanaf de eerste nachtelijke voeding, haar eerste keer bewust plassen (al was het in de tuin), het wisselen van haar gebit tot aan vandaag. Uiteindelijk is ze ondanks alles best goed terechtgekomen.
Ook vind ze dat er een reden moet zijn om ergens een dag voor te krijgen. Voor het vieren van het vaderschap moet er toch gevaderd zijn? Een vader zou toch een bepaalde verantwoordelijkheid moeten voelen en tonen naar zijn kind? Of in elk geval de schijn wekken dat hij dat voelt?
Haar moeder zegt dat hij dat best had gedaan als hij de kans had gekregen. Maar in zijn positie was het al wonderlijk knap dat hij haar een cadeautje deed toekomen op haar verjaardag. Op tijd (meestal dan) en ook nog redelijk op leeftijdscategorie.
Dus liet ze elk jaar het Vaderdagcadeautje dat ze op school had gemaakt inpakken en brengen. Haar vader zat dan altijd wat onderuitgezakt en pakte het pakje onhandig vast. Hij wist ook nooit wat aardigs te zeggen over het cadeautje. Dan vroeg hij maar hoe het op school was. En of ze nog steeds die aardige juf had.
Van de week is ze bij hem langs gegaan. Ze heeft hem verteld dat ze nooit meer Vaderdagcadeautjes komt langsbrengen. Dat hij een slechte vader is geweest voor haar en dat ze hem voorlopig niet hoeft te zien. Zoals gewoonlijk wist hij niet wat hij moest zeggen en dat maakte haar nog kwader.
Pas toen hij wegliep zag ze dat zijn schouders hingen en zijn schuifelende tred was nog slepender dan normaal. Ze voelde even een steek van binnen en wenste dat hij om zou kijken en terug zou komen. Maar de deur ging achter hem dicht zonder dat hij wat deed. De loser!
Toen ze thuiskwam en het aan haar moeder vertelde trok deze wit weg. Maar ze werd niet boos. Ze kneep haar lippen op elkaar en hoorde haar zwijgend aan. Toen ze even later op haar kamer zat hoorde ze haar moeder bellen. Ze deed haar kamerdeur zachtjes open en probeerde te horen wat haar moeder zei.
‘… de vorige keer waren de gevolgen natuurlijk niet te overzien.’ … ‘dus kunt u de verpleging vragen hem extra in de gaten te houden?’… ‘de medicatie verhogen is dan wel wenselijk ja’ …. ‘Hartelijk bedankt! Tot zondag!’ … ‘Ja natuurlijk kom ik zondag gewoon, anders …’
Ze had genoeg gehoord. Ze trok haar kamerdeur weer zachtjes dicht en pakte haar huiswerk. Maandag een repetitie Frans.
Log in om te reageren.
