In een doosje staat het onder m’n bed. Af en toe keek ik er eens in. Dan gloeide het even op. Ik bewaar het al jaren. Ik laat het niet meer zien. Ook al is het niet iets om zelf te houden, maar ik heb het tot nu toe nooit weg durven geven. Kwestie van vertrouwen.
Om me heen heb ik het al zo vaak gezien. Mensen die het lieten slingeren. Of aan de eerste die ze tegenkwamen meegaven. Dat liep zelden goed af. De meesten kunnen er niet mee omgaan. Te grote last om zoiets kleins voor een ander mee te dragen. Klein maar kostbaar.
Één keer heb ik het overwogen. Het was al ingepakt. Ik had het eerder eens laten zien. Ik dacht dat je er wel blij mee zou zijn. Het is er nooit van gekomen. Het pakpapier zit er nog om. Twee plakbandjes hebben inmiddels losgelaten. Ik kijk er niet teveel naar. Het is wel een veilig idee, dat het ingepakt is. Het maakt het makkelijker voor mezelf om me niet druk te maken over de kostbare inhoud.
Weggeven is nu geen optie. Met zwarte viltstift staat jouw naam nog op het pakpapier. Opnieuw inpakken doe ik pas weer als ik het echt kwijt wil. Nu is dat een te grote moeite. Uitpakken ook. Zelf uitpakken zou raar zijn. Jij had het mogen doen. Maar het zou me niet verbazen als je al voldoende cadeautjes hebt om uit te pakken.
Het is eigenlijk wel jammer. Jij was gefascineerd door de inhoud. Als ik het in het verleden aan iemand anders wilde laten zien, dan haalden ze hun neus op. Blijkbaar was de buitenkant al voldoende om te oordelen over de inhoud. De prachtige gloed, die ook een beetje warm was bleef daardoor verborgen. Jij was anders. Je kon er uren in kijken. Maar uit zelfbescherming sloot je de deksel dan vaak weer. Het deed me twijfelen of de inhoud wel kostbaar genoeg was.
Misschien is jouw pakketje ook wel beschadigd. Heb je de schade verstopt onder dikke lagen kleurrijk pakpapier. Eigenlijk maakt het me niet uit hoeveel pakpapiertjes erom zitten. Hoeveel namen er op gekalkt staan. Ik zou ze er afscheuren om de inhoud te zien. Misschien gloeit het wel door de laag papier heen.
Ik zou ervoor zorgen tot de schade niet meer zichtbaar was. Ik ben vrij goed met kostbaarheden. Al pak ik niet alles aan. Dat hangt van de inhoud af. Maar ik zal er voorzichtig in kijken. Niets aanraken.
Daarna zal ik zoeken onder mijn bed. Je voorzichtig mijn pakketje overhandigen. Twee plakbandjes zijn al los. Misschien staat de goeie naam er al op. Misschien niet. Maar weet dat als ik het je overhandig dat ik je naam in het doosje zal kerven. Voor eeuwig van jou. Als het ooit zover komt...
Om me heen heb ik het al zo vaak gezien. Mensen die het lieten slingeren. Of aan de eerste die ze tegenkwamen meegaven. Dat liep zelden goed af. De meesten kunnen er niet mee omgaan. Te grote last om zoiets kleins voor een ander mee te dragen. Klein maar kostbaar.
Één keer heb ik het overwogen. Het was al ingepakt. Ik had het eerder eens laten zien. Ik dacht dat je er wel blij mee zou zijn. Het is er nooit van gekomen. Het pakpapier zit er nog om. Twee plakbandjes hebben inmiddels losgelaten. Ik kijk er niet teveel naar. Het is wel een veilig idee, dat het ingepakt is. Het maakt het makkelijker voor mezelf om me niet druk te maken over de kostbare inhoud.
Weggeven is nu geen optie. Met zwarte viltstift staat jouw naam nog op het pakpapier. Opnieuw inpakken doe ik pas weer als ik het echt kwijt wil. Nu is dat een te grote moeite. Uitpakken ook. Zelf uitpakken zou raar zijn. Jij had het mogen doen. Maar het zou me niet verbazen als je al voldoende cadeautjes hebt om uit te pakken.
Het is eigenlijk wel jammer. Jij was gefascineerd door de inhoud. Als ik het in het verleden aan iemand anders wilde laten zien, dan haalden ze hun neus op. Blijkbaar was de buitenkant al voldoende om te oordelen over de inhoud. De prachtige gloed, die ook een beetje warm was bleef daardoor verborgen. Jij was anders. Je kon er uren in kijken. Maar uit zelfbescherming sloot je de deksel dan vaak weer. Het deed me twijfelen of de inhoud wel kostbaar genoeg was.
Misschien is jouw pakketje ook wel beschadigd. Heb je de schade verstopt onder dikke lagen kleurrijk pakpapier. Eigenlijk maakt het me niet uit hoeveel pakpapiertjes erom zitten. Hoeveel namen er op gekalkt staan. Ik zou ze er afscheuren om de inhoud te zien. Misschien gloeit het wel door de laag papier heen.
Ik zou ervoor zorgen tot de schade niet meer zichtbaar was. Ik ben vrij goed met kostbaarheden. Al pak ik niet alles aan. Dat hangt van de inhoud af. Maar ik zal er voorzichtig in kijken. Niets aanraken.
Daarna zal ik zoeken onder mijn bed. Je voorzichtig mijn pakketje overhandigen. Twee plakbandjes zijn al los. Misschien staat de goeie naam er al op. Misschien niet. Maar weet dat als ik het je overhandig dat ik je naam in het doosje zal kerven. Voor eeuwig van jou. Als het ooit zover komt...
Log in om te reageren.
