Op dit moment kan ik me niet meer zo goed herinneren waarom. Maar blijkbaar heb ik mezelf opgegeven om te gaan parachutespringen. Weliswaar een tandemsprong, maar toch!
Heb ik dat echt vrijwillig gedaan? Heeft de midlifecrisis nu al toegeslagen? Geen geld voor een Harley, dus dan maar zoiets stoms doen. Een midlifecrisis, daar ben ik toch nog te jong voor? Wellicht heeft de dertigersdip toegeslagen.
In ieder geval sta ik op een mooie zonnige zaterdagochtend op een Texels weiland, dat schijnbaar door moet gaan voor een vliegveld. Een paar minuten geleden is er wild hobbelend een klein vliegtuigje de lucht ingegaan en nu storten haar passagiers, die net nog nerveus lachend naast mij op het gras stonden, richting aarde. En mij staat hetzelfde lot te wachten!
Ik krijg inmiddels van een instructeur te horen wat ik tijdens mijn tandemsprong allemaal moet doen. Gelukkig blijkt mijn bijdrage niet veel meer te zijn dan het binnen houden van mijn ontbijt.
Ik word enigszins afgeleid door wat er boven me gebeurt. Hoog in de lucht zie ik namelijk zes parachutes langzaam en rustig zweven, maar een heel stuk lager valt er één als een ingeklapte parasol met een rotgang naar beneden. De parachute gaat niet open!
Daar word ik toch wel nerveus van. Vlak voordat de niet geopende parachute en haar waarschijnlijk nog nerveuzere lading met een klap op het eiland te pletter slaat en ik mezelf voorhoud dat hierdoor mijn kans op overleven statistisch gezien groter wordt, klinkt er uit de luidsprekers de uitleg dat het gaat om een losgekoppelde eerste parachute en dat ze met een reserve exemplaar veilig in de lucht hangen.
Dan is het nu echt mijn beurt. Het vliegtuig staat klaar. Wijdbeens strompel ik er heen. Niet omdat ik het van angst in mijn broek heb gedaan, maar omdat mijn pak zo strak vastgesnoerd zit dat ik vrees dat mijn eventueel nog te verwekken nageslacht niet meer afhankelijk is van het opengaan van de parachute.
Ik word voorgesteld aan mijn “piloot” Peter. Een slaperig kijkende gozer die zo relaxed is, dat ik hoop dat hij zich tijdig herinnert dat hij degene is die aan het touwtje moet trekken.
Waar ben ik aan begonnen? Stomme dertigersdip!
Wat volgt is één van de mooiste belevenissen uit mijn leven! Op drie kilometer hoogte gaat de deur van het vliegtuig open en worden we door de wind langzaam meegezogen richting opening. Ik hang mijn benen buitenboord en als Peter vraagt of ik klaar ben, duiken we over de rand, storten we dertig seconden loodrecht richting aarde met een snelheid van bijna tweehonderd kilometer per uur. Mijn wangen wapperen ergens achter mijn oren.
Dan gaat de parachute open en genieten we nog een paar minuten van het fantastische uitzicht waarna we veilig landen. Mijn wangen zitten nog steeds ergens achter mijn oren maar nu komt dat door een enorme glimlach!
Dit was geweldig! Laat de midlifecrisis maar komen!
Heb ik dat echt vrijwillig gedaan? Heeft de midlifecrisis nu al toegeslagen? Geen geld voor een Harley, dus dan maar zoiets stoms doen. Een midlifecrisis, daar ben ik toch nog te jong voor? Wellicht heeft de dertigersdip toegeslagen.
In ieder geval sta ik op een mooie zonnige zaterdagochtend op een Texels weiland, dat schijnbaar door moet gaan voor een vliegveld. Een paar minuten geleden is er wild hobbelend een klein vliegtuigje de lucht ingegaan en nu storten haar passagiers, die net nog nerveus lachend naast mij op het gras stonden, richting aarde. En mij staat hetzelfde lot te wachten!
Ik krijg inmiddels van een instructeur te horen wat ik tijdens mijn tandemsprong allemaal moet doen. Gelukkig blijkt mijn bijdrage niet veel meer te zijn dan het binnen houden van mijn ontbijt.
Ik word enigszins afgeleid door wat er boven me gebeurt. Hoog in de lucht zie ik namelijk zes parachutes langzaam en rustig zweven, maar een heel stuk lager valt er één als een ingeklapte parasol met een rotgang naar beneden. De parachute gaat niet open!
Daar word ik toch wel nerveus van. Vlak voordat de niet geopende parachute en haar waarschijnlijk nog nerveuzere lading met een klap op het eiland te pletter slaat en ik mezelf voorhoud dat hierdoor mijn kans op overleven statistisch gezien groter wordt, klinkt er uit de luidsprekers de uitleg dat het gaat om een losgekoppelde eerste parachute en dat ze met een reserve exemplaar veilig in de lucht hangen.
Dan is het nu echt mijn beurt. Het vliegtuig staat klaar. Wijdbeens strompel ik er heen. Niet omdat ik het van angst in mijn broek heb gedaan, maar omdat mijn pak zo strak vastgesnoerd zit dat ik vrees dat mijn eventueel nog te verwekken nageslacht niet meer afhankelijk is van het opengaan van de parachute.
Ik word voorgesteld aan mijn “piloot” Peter. Een slaperig kijkende gozer die zo relaxed is, dat ik hoop dat hij zich tijdig herinnert dat hij degene is die aan het touwtje moet trekken.
Waar ben ik aan begonnen? Stomme dertigersdip!
Wat volgt is één van de mooiste belevenissen uit mijn leven! Op drie kilometer hoogte gaat de deur van het vliegtuig open en worden we door de wind langzaam meegezogen richting opening. Ik hang mijn benen buitenboord en als Peter vraagt of ik klaar ben, duiken we over de rand, storten we dertig seconden loodrecht richting aarde met een snelheid van bijna tweehonderd kilometer per uur. Mijn wangen wapperen ergens achter mijn oren.
Dan gaat de parachute open en genieten we nog een paar minuten van het fantastische uitzicht waarna we veilig landen. Mijn wangen zitten nog steeds ergens achter mijn oren maar nu komt dat door een enorme glimlach!
Dit was geweldig! Laat de midlifecrisis maar komen!
Log in om te reageren.
