“Christenen zijn net mensen”, is een uitspraak die ik al meerdere keren hier op Funky Fish gelezen heb. Ik vind deze uitspraak onzin. Niet: christenen zijn net mensen, maar: sommige mensen noemen zichzelf christen. Naar mijn mening horen mensen die zeggen dat christenen net mensen zijn, bij het soort mensen dat denkt de wijsheid in pacht te hebben.
Ook ik noem mezelf christen. Ik ben echter niet nèt een mens, maar gewoon honderd procent, volledig. Nadat ik in de laatste zin van de vorige alinea met mijn vingertje naar andere mensen heb gewezen, gebruik ik datzelfde vingertje om nu even de aandacht op mezelf te richten. Want de eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik misschien wel tot het soort mensen behoor, dat het niet hebben van absolute antwoorden en stellingen tot norm verheven heeft. Ik vrees dat ik een echt ‘postmodern’ mens ben, zoals men dat tegenwoordig noemt. Wat deze term precies inhoudt, moet nog blijken. Maar het is een feit dat veel mensen tegenwoordig naar nieuwe uitingsvormen zoeken, ook wat spiritualiteit en geloof betreft. Oude tradities, antwoorden en wijzen van vormgeving lijken te hebben afgedaan. Tot op zekere hoogte geldt dat ook voor mij.
Tegelijkertijd is er in onze samenleving weer een opleving van de zoektocht naar spiritualiteit. Dit blijkt o.a. uit het gegeven dat televisieprogramma’s waarin mensen als Derek Ogilvie of Uri Geller een rol spelen, immens populair zijn. Het ongrijpbare is weer in. Ook komt het tot uiting in de grote belangstelling voor oude oosterse religies, zoals het boeddhisme, en paganistische religies, zoals wicca. Deze eeuwenoude religies worden met een nieuw, westers sausje overgoten en aan de hedendaagse samenleving aangepast, waardoor het oude toch weer nieuw en modern wordt; postmodern.
Maar denk ik als hedendaags, postmodern christen stiekem niet ook de wijsheid in pacht te hebben? Nee, want ik bezit geen wijsheid. Mijn wijsheid is een vraag. Wat is wijsheid? Als je jezelf christen noemt, is het verstandig om in de bronnen van je eigen traditie op zoek te gaan naar het antwoord op deze vraag. Eén van die bronnen is de Bijbel. Op het eerste gezicht lijkt het heel makkelijk om in de Bijbel een antwoord te vinden op de vraag: Wat is wijsheid? Er zijn in het Oude Testament namelijk een aantal boeken gebundeld onder de noemer: Wijsheidsliteratuur. Ondanks het feit dat deze verzameling boeken de naam “Wijsheidsliteratuur” draagt, wordt er niet heel expliciet uitgelegd wat wijsheid nu precies is. Het wordt aan de lezer overgelaten om zelf zijn of haar antwoord daarop te vinden. Juist daarom lijkt de Wijsheidsliteratuur, zeker in deze postmoderne tijd, heel geschikt om door te lezen of om erover te praten, als het om wijsheid gaat. De existentiële vragen die in deze boeken aan de orde komen, zijn vragen waar mensen van alle leeftijden nu nog steeds mee kunnen worstelen en daarmee zijn ze dus nog steeds relevant. De Wijsheidsliteratuur geeft niet al te snel specifiek godsdienstige antwoorden op bepaalde vragen. Ze laat ook ruimte voor menselijk denken en onbeantwoorde vragen.
In deze tijd zijn veel mensen op zoek naar “spiritualiteit in een nieuw jasje”. Hierin ligt voor iedereen die zich christen noemt en tot de Kerk behoort, een grote uitdaging. Hebben we de wijsheid in pacht, of is wijsheid een vraag waarop telkens nieuwe antwoorden gegeven kunnen worden? In het Nieuwe Testament zegt Paulus dat de wijsheid van God belichaamd wordt in Christus. Ook Jezus Christus is door de eeuwen heen een vraag geweest, waarop telkens nieuwe antwoorden gegeven zijn en worden.
Als we op zoek gaan naar nieuwe jasjes, zullen deze dus nooit kunnen verhullen dat wijsheid niet gelijk staat aan het ontbreken van vragen en het bezitten van alle antwoorden. Misschien zal zelfs blijken dat Jezus Christus een vraag blijft. Maar dat is geen slecht nieuws. Want ondanks je vragen, kun je steeds weer op zoek gaan naar nieuwe antwoorden. Als christen doe ik dat niet alleen, maar samen met God. Misschien is dat wel wijsheid.
Ook ik noem mezelf christen. Ik ben echter niet nèt een mens, maar gewoon honderd procent, volledig. Nadat ik in de laatste zin van de vorige alinea met mijn vingertje naar andere mensen heb gewezen, gebruik ik datzelfde vingertje om nu even de aandacht op mezelf te richten. Want de eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik misschien wel tot het soort mensen behoor, dat het niet hebben van absolute antwoorden en stellingen tot norm verheven heeft. Ik vrees dat ik een echt ‘postmodern’ mens ben, zoals men dat tegenwoordig noemt. Wat deze term precies inhoudt, moet nog blijken. Maar het is een feit dat veel mensen tegenwoordig naar nieuwe uitingsvormen zoeken, ook wat spiritualiteit en geloof betreft. Oude tradities, antwoorden en wijzen van vormgeving lijken te hebben afgedaan. Tot op zekere hoogte geldt dat ook voor mij.
Tegelijkertijd is er in onze samenleving weer een opleving van de zoektocht naar spiritualiteit. Dit blijkt o.a. uit het gegeven dat televisieprogramma’s waarin mensen als Derek Ogilvie of Uri Geller een rol spelen, immens populair zijn. Het ongrijpbare is weer in. Ook komt het tot uiting in de grote belangstelling voor oude oosterse religies, zoals het boeddhisme, en paganistische religies, zoals wicca. Deze eeuwenoude religies worden met een nieuw, westers sausje overgoten en aan de hedendaagse samenleving aangepast, waardoor het oude toch weer nieuw en modern wordt; postmodern.
Maar denk ik als hedendaags, postmodern christen stiekem niet ook de wijsheid in pacht te hebben? Nee, want ik bezit geen wijsheid. Mijn wijsheid is een vraag. Wat is wijsheid? Als je jezelf christen noemt, is het verstandig om in de bronnen van je eigen traditie op zoek te gaan naar het antwoord op deze vraag. Eén van die bronnen is de Bijbel. Op het eerste gezicht lijkt het heel makkelijk om in de Bijbel een antwoord te vinden op de vraag: Wat is wijsheid? Er zijn in het Oude Testament namelijk een aantal boeken gebundeld onder de noemer: Wijsheidsliteratuur. Ondanks het feit dat deze verzameling boeken de naam “Wijsheidsliteratuur” draagt, wordt er niet heel expliciet uitgelegd wat wijsheid nu precies is. Het wordt aan de lezer overgelaten om zelf zijn of haar antwoord daarop te vinden. Juist daarom lijkt de Wijsheidsliteratuur, zeker in deze postmoderne tijd, heel geschikt om door te lezen of om erover te praten, als het om wijsheid gaat. De existentiële vragen die in deze boeken aan de orde komen, zijn vragen waar mensen van alle leeftijden nu nog steeds mee kunnen worstelen en daarmee zijn ze dus nog steeds relevant. De Wijsheidsliteratuur geeft niet al te snel specifiek godsdienstige antwoorden op bepaalde vragen. Ze laat ook ruimte voor menselijk denken en onbeantwoorde vragen.
In deze tijd zijn veel mensen op zoek naar “spiritualiteit in een nieuw jasje”. Hierin ligt voor iedereen die zich christen noemt en tot de Kerk behoort, een grote uitdaging. Hebben we de wijsheid in pacht, of is wijsheid een vraag waarop telkens nieuwe antwoorden gegeven kunnen worden? In het Nieuwe Testament zegt Paulus dat de wijsheid van God belichaamd wordt in Christus. Ook Jezus Christus is door de eeuwen heen een vraag geweest, waarop telkens nieuwe antwoorden gegeven zijn en worden.
Als we op zoek gaan naar nieuwe jasjes, zullen deze dus nooit kunnen verhullen dat wijsheid niet gelijk staat aan het ontbreken van vragen en het bezitten van alle antwoorden. Misschien zal zelfs blijken dat Jezus Christus een vraag blijft. Maar dat is geen slecht nieuws. Want ondanks je vragen, kun je steeds weer op zoek gaan naar nieuwe antwoorden. Als christen doe ik dat niet alleen, maar samen met God. Misschien is dat wel wijsheid.
Log in om te reageren.
