“Solveig, we moeten je even spreken”. Oh oh. NIET GOED! Wat is er mis, dat dat m’n docente me wil spreken? Ik blijf braaf zitten. De anderen van de werkgroep lopen het lokaal uit. L., de docente, gaat tegenover me zitten en kijkt me indringend aan. Ik voel me nu nog zenuwachtiger. En Social Skills – gespreksvaardigheden voor psychologen - is al zo’n zenuwachtigmakend vak.
“Wat ik met je wil bespreken”, zegt L., “is je onoplettende houding in de les. Ik krijg soms de indruk dat je andere dingen zit te doen.”
Ik wil protesteren, en zeggen: “Maar ik heb in alle acht bijeenkomsten maar één heel kort liefdesgedichtje geschreven! En maar één piepkleine runeninscriptie getekend!” Maar ik zeg maar niks.
“Je moet er met je gedachten bij zijn, anders moet ik je uit de werkgroep zetten.”, gaat L. verder. (Ik denk ondertussen: ja, maar de wolken buiten zijn ook zo mooi! En de meeuwen! Mijn hoofd loopt gewoon altijd weg!)
“Iedereen vertelt persoonlijke dingen in de werkgroep”, zegt L., “ook tijdens de gespreksoefeningen. Het is belangrijk dat je dan echt luistert!”
Van die uitspraak word ik depri. Boehoe! Ik doe al zo m’n best tijdens de gespreksoefeningen! Zo hard dat ik iedere keer op ben na de les. Ik doe hartstikke mijn best om er voor de anderen te zijn! En NOG is het niet voldoende...
Ik wil gewoon weg hier. Ik wou dat ik weg kon vliegen op een vliegend tapijt.
-----------------------------------
‘k wou dat ik weg kon vliegen
op een vliegend tapijt,
in een zeppelin...
...de wijde wereld in!
‘k wou dat ik weg kon rijden
in een sprookjestrein,
de Transsiberia Express...
...weg uit de les!
‘k wou dat ik weg kon varen
in een grote boot,
een cruiseship naar Japan...
...want ik word hier depri van!
Als ik maar weg kon rennen,
van alles dat lastig is,
alles dat moet,
en alles dat gewoon pijn doet.
--------------------------------
Maar ik ben nog steeds hier. Zit nog steeds tegen over m’n docente. Even wil ik roepen “Laat maar! Als ik niet eens uit het raam mag kijken... dan kap ik wel met psychologie!”.
Maar dan denk ik aan alle schitterende verhalen die de anderen hebben verteld. Aan E. die vertelde hoe blij ze was toen ze eindelijk een hond mocht. Aan M. die zoveel respect heeft voor haar ouders. Aan L. die zo verliefd vertelt over zijn vriendin. Als ik ergens anders ben, al is het maar met m’n hoofd, dan kan ik niet naar hen luisteren... Dan mis ik die mooie verhalen, en de mensen zelf.
Hier telt.
“Wat ik met je wil bespreken”, zegt L., “is je onoplettende houding in de les. Ik krijg soms de indruk dat je andere dingen zit te doen.”
Ik wil protesteren, en zeggen: “Maar ik heb in alle acht bijeenkomsten maar één heel kort liefdesgedichtje geschreven! En maar één piepkleine runeninscriptie getekend!” Maar ik zeg maar niks.
“Je moet er met je gedachten bij zijn, anders moet ik je uit de werkgroep zetten.”, gaat L. verder. (Ik denk ondertussen: ja, maar de wolken buiten zijn ook zo mooi! En de meeuwen! Mijn hoofd loopt gewoon altijd weg!)
“Iedereen vertelt persoonlijke dingen in de werkgroep”, zegt L., “ook tijdens de gespreksoefeningen. Het is belangrijk dat je dan echt luistert!”
Van die uitspraak word ik depri. Boehoe! Ik doe al zo m’n best tijdens de gespreksoefeningen! Zo hard dat ik iedere keer op ben na de les. Ik doe hartstikke mijn best om er voor de anderen te zijn! En NOG is het niet voldoende...
Ik wil gewoon weg hier. Ik wou dat ik weg kon vliegen op een vliegend tapijt.
-----------------------------------
‘k wou dat ik weg kon vliegen
op een vliegend tapijt,
in een zeppelin...
...de wijde wereld in!
‘k wou dat ik weg kon rijden
in een sprookjestrein,
de Transsiberia Express...
...weg uit de les!
‘k wou dat ik weg kon varen
in een grote boot,
een cruiseship naar Japan...
...want ik word hier depri van!
Als ik maar weg kon rennen,
van alles dat lastig is,
alles dat moet,
en alles dat gewoon pijn doet.
--------------------------------
Maar ik ben nog steeds hier. Zit nog steeds tegen over m’n docente. Even wil ik roepen “Laat maar! Als ik niet eens uit het raam mag kijken... dan kap ik wel met psychologie!”.
Maar dan denk ik aan alle schitterende verhalen die de anderen hebben verteld. Aan E. die vertelde hoe blij ze was toen ze eindelijk een hond mocht. Aan M. die zoveel respect heeft voor haar ouders. Aan L. die zo verliefd vertelt over zijn vriendin. Als ik ergens anders ben, al is het maar met m’n hoofd, dan kan ik niet naar hen luisteren... Dan mis ik die mooie verhalen, en de mensen zelf.
Hier telt.
Log in om te reageren.
