Het was april 2018. Een dag als altijd, maar toch anders.
Ik was weer in het land. Na 3 maanden reizen op een boot van Operatie Mobilisatie, samen met 74 anderen met 29 verschillende nationaliteiten.
Sindsdien ben ik weer thuis in Nederland, verrijkt. Dat wel.
Het leven hier is hetzelfde, maar toch anders, want deze reis heeft iets in me wakker gemaakt. Een hernieuwd verlangen naar verbinding en naar het delen van mijn leven in mijn dagelijks leven. Niet alleen met collega’s of vrienden of familie, maar ook met anderen rondom 1 missie.
En dus ging ik op zoek naar een leefgemeenschap. Dat was immers al 5 jaar mijn droom, ik had er alleen nooit de moed voor gehad.
Ik was klaar met mijn onvrede over mijn toenmalige woonsituatie en besloot het heft in eigen handen te nemen. Ik waagde de sprong om me te gaan oriënteren.
Spannend. Het betekende immers dat ik me open zou stellen om het vertrouwde achter me te laten en het onbekende tegemoet te gaan...
En zo ging ik, via het wilde wijde web naar Amsterdam en Utrecht en kwam ik uiteindelijk terecht in Rotterdam. Een stad waar ik nooit eerder mijn zinnen op had gezet, maar waar ik me wel thuis voelde bij de mensen.
En nu is het weer april, een jaar later.
Ik woon inmiddels in de woongroep in Rotterdam. Samen met andere volwassenen zijn we een goede buur voor 8 kwetsbare jongeren. We eten geregeld samen en delen het leven door verjaardagen en feestdagen te vieren, maar ook er voor elkaar te zijn als het minder gaat.
In de eerste 2 maanden dat ik hier woonde bevond ik me in een 'honeymoon-phase'. Alles was fantastisch en hoe vaak mensen ook zeiden dat ze niet snapten dat ik zo’n grote sprong had gewaagd en vroegen of ik mijn oude leventje niet miste, het deerde mij niet want ik was blij met mijn keuze.
Totdat ik mijn vrienden en familie, waar ik voorheen dichterbij woonde, toch wel ging missen. En het heen en weer reizen naar mijn werk ook niet zo handig meer was... Toen dacht ik: "wat heb ik gedaan!?" Ik verlang terug naar het oude vertrouwde. Soms saai maar wel bekend.
En zo is het denk ik ook met relaties.
Hoe ouder je wordt, hoe meer je misschien vastgeroest zit in je eigen patronen en je eigen gewoontes. Het oude vertrouwde. Het bekende. En als er dan een leuke man of vrouw langszij komt, dan vergt het heel wat moed om daar voor open te staan. En dan bedoel ik echt open te staan. Dus ook de bereidheid om zaken niet op jouw manier te blijven doen, of om het ideaalplaatje los te laten ten bate van een goede werkelijkheid.
Misschien geldt dit overigens nog het meest voor vrouwen, blijkt in ieder geval uit onderzoek.
Het vergt moed. Moed om niet meteen op te geven, om het proces aan te gaan om de ander te leren kennen. Om nieuwsgierig te zijn en ook te blijven. Om te zien wat de ander aan eigenschappen en (eigen)aardigheden met zich meebrengt die verrijkend kunnen zijn en eigenlijk in de praktijk misschien wel leuker dan je had kunnen bedenken van tevoren.
Sta jij ervoor open en heb jij de moed het contact aan te gaan of je open te stellen voor een man of vrouw, of een nieuwe stap in je leven?
Ik was weer in het land. Na 3 maanden reizen op een boot van Operatie Mobilisatie, samen met 74 anderen met 29 verschillende nationaliteiten.
Sindsdien ben ik weer thuis in Nederland, verrijkt. Dat wel.
Het leven hier is hetzelfde, maar toch anders, want deze reis heeft iets in me wakker gemaakt. Een hernieuwd verlangen naar verbinding en naar het delen van mijn leven in mijn dagelijks leven. Niet alleen met collega’s of vrienden of familie, maar ook met anderen rondom 1 missie.
En dus ging ik op zoek naar een leefgemeenschap. Dat was immers al 5 jaar mijn droom, ik had er alleen nooit de moed voor gehad.
Ik was klaar met mijn onvrede over mijn toenmalige woonsituatie en besloot het heft in eigen handen te nemen. Ik waagde de sprong om me te gaan oriënteren.
Spannend. Het betekende immers dat ik me open zou stellen om het vertrouwde achter me te laten en het onbekende tegemoet te gaan...
En zo ging ik, via het wilde wijde web naar Amsterdam en Utrecht en kwam ik uiteindelijk terecht in Rotterdam. Een stad waar ik nooit eerder mijn zinnen op had gezet, maar waar ik me wel thuis voelde bij de mensen.
En nu is het weer april, een jaar later.
Ik woon inmiddels in de woongroep in Rotterdam. Samen met andere volwassenen zijn we een goede buur voor 8 kwetsbare jongeren. We eten geregeld samen en delen het leven door verjaardagen en feestdagen te vieren, maar ook er voor elkaar te zijn als het minder gaat.
In de eerste 2 maanden dat ik hier woonde bevond ik me in een 'honeymoon-phase'. Alles was fantastisch en hoe vaak mensen ook zeiden dat ze niet snapten dat ik zo’n grote sprong had gewaagd en vroegen of ik mijn oude leventje niet miste, het deerde mij niet want ik was blij met mijn keuze.
Totdat ik mijn vrienden en familie, waar ik voorheen dichterbij woonde, toch wel ging missen. En het heen en weer reizen naar mijn werk ook niet zo handig meer was... Toen dacht ik: "wat heb ik gedaan!?" Ik verlang terug naar het oude vertrouwde. Soms saai maar wel bekend.
En zo is het denk ik ook met relaties.
Hoe ouder je wordt, hoe meer je misschien vastgeroest zit in je eigen patronen en je eigen gewoontes. Het oude vertrouwde. Het bekende. En als er dan een leuke man of vrouw langszij komt, dan vergt het heel wat moed om daar voor open te staan. En dan bedoel ik echt open te staan. Dus ook de bereidheid om zaken niet op jouw manier te blijven doen, of om het ideaalplaatje los te laten ten bate van een goede werkelijkheid.
Misschien geldt dit overigens nog het meest voor vrouwen, blijkt in ieder geval uit onderzoek.
Het vergt moed. Moed om niet meteen op te geven, om het proces aan te gaan om de ander te leren kennen. Om nieuwsgierig te zijn en ook te blijven. Om te zien wat de ander aan eigenschappen en (eigen)aardigheden met zich meebrengt die verrijkend kunnen zijn en eigenlijk in de praktijk misschien wel leuker dan je had kunnen bedenken van tevoren.
Sta jij ervoor open en heb jij de moed het contact aan te gaan of je open te stellen voor een man of vrouw, of een nieuwe stap in je leven?
Log in om te reageren.
