Deze week hielden de verschillende generaties mij flink bezig op werk. We hadden het generatiepact, een onderwerp dat al jaren lang flinke discussies genereert. We namen deel aan workshops, waarbij je op een ouderwetse fiets de stad rond kon fietsen of juist heel modern met een VR-bril door de stad kon zweven. Ook hadden we generatiediscussies: groepsgesprekken waarbij mensen uit verschillende generaties met elkaar zouden praten. Ik wil niet zeggen in welke generatie ik ingedeeld was, maar er waren mensen die jonger waren dan ik.
Een van die jongere mensen was O. Ze was onder andere een fervent Instagrammer en gaf ons een lezing over dit Social medium. Op Instagram kan je iemand taggen, en dan weet diegene dat er een foto is geplaatst van hem of haar. Bovendien kan iedereen zien dat jullie besties zijn op dezelfde foto. Dat wist ik. Maar wist je bijvoorbeeld dat het uitmaakt waar je iemand tagt? Het maakt kennelijk een hoop uit of je iemand tagt op de neus, in de ogen, op de oren, op de mond, of op de ringvinger. Al zijn er ook duidelijkere manieren om iemand te taggen, zoals op een hart dat schreeuwt 'I 2<3 jou 4eeuwig!'
Wat harten betreft kon ze ook wat vertellen. Nee, niet over gebroken harten, zoveel levenservaring had ze nog niet, en anders was er secondelijm of ducttape. Ze keek ons aan met helderblauwe ogen, scherp als ijspriemen in helder Zuidpoolwater. Of we daar wat van af wisten? Een collega mompelde dat rood een gezond hart was, en zwart een ziek hart was. Had hij gezien op tv. Maar nee, dat bedoelde zij niet. Ze vertelde over Whatsapp-gesprekken. Je kan er hartjes plaatsen in verschillende kleuren, rood, groen, geel, blauw, ja, ook zwart. Een rood hart is duidelijk. Een groen hart is waarschijnlijk een duurzaam hart, dat over algemene naastenliefde gaat. Geel kon vanalles betekenen, van frietjes en liefde voor goud tot herfst-liefde, afhankelijk van de context. Een blauw hart was een koud hart, van bekoelde liefde, of liefde waar je niet warm van wordt. Of echte pure liefde, als je een zeemeermin was.
Na het gesprek vroeg ik of O. mij nog meer wilde vertellen, bijvoorbeeld bij de koffiezaak verderop in de stad. Want hoewel we maar vier jaar verschilden, leefden we duidelijk met een generatiekloof tussen ons in. “Natuurlijk, dat lijkt mij leuk!” schreef ze, met aan het eind een hartje. Een blauw hart. En nee, ze was geen zeemeermin.
De kleur van het hart is nu geen geheim meer en nu weet ik ook de betekenis van een zwart hart.
Een van die jongere mensen was O. Ze was onder andere een fervent Instagrammer en gaf ons een lezing over dit Social medium. Op Instagram kan je iemand taggen, en dan weet diegene dat er een foto is geplaatst van hem of haar. Bovendien kan iedereen zien dat jullie besties zijn op dezelfde foto. Dat wist ik. Maar wist je bijvoorbeeld dat het uitmaakt waar je iemand tagt? Het maakt kennelijk een hoop uit of je iemand tagt op de neus, in de ogen, op de oren, op de mond, of op de ringvinger. Al zijn er ook duidelijkere manieren om iemand te taggen, zoals op een hart dat schreeuwt 'I 2<3 jou 4eeuwig!'
Wat harten betreft kon ze ook wat vertellen. Nee, niet over gebroken harten, zoveel levenservaring had ze nog niet, en anders was er secondelijm of ducttape. Ze keek ons aan met helderblauwe ogen, scherp als ijspriemen in helder Zuidpoolwater. Of we daar wat van af wisten? Een collega mompelde dat rood een gezond hart was, en zwart een ziek hart was. Had hij gezien op tv. Maar nee, dat bedoelde zij niet. Ze vertelde over Whatsapp-gesprekken. Je kan er hartjes plaatsen in verschillende kleuren, rood, groen, geel, blauw, ja, ook zwart. Een rood hart is duidelijk. Een groen hart is waarschijnlijk een duurzaam hart, dat over algemene naastenliefde gaat. Geel kon vanalles betekenen, van frietjes en liefde voor goud tot herfst-liefde, afhankelijk van de context. Een blauw hart was een koud hart, van bekoelde liefde, of liefde waar je niet warm van wordt. Of echte pure liefde, als je een zeemeermin was.
Na het gesprek vroeg ik of O. mij nog meer wilde vertellen, bijvoorbeeld bij de koffiezaak verderop in de stad. Want hoewel we maar vier jaar verschilden, leefden we duidelijk met een generatiekloof tussen ons in. “Natuurlijk, dat lijkt mij leuk!” schreef ze, met aan het eind een hartje. Een blauw hart. En nee, ze was geen zeemeermin.
De kleur van het hart is nu geen geheim meer en nu weet ik ook de betekenis van een zwart hart.
Log in om te reageren.
