Er is een tijd geweest dat ik om de drie maanden een bruiloft had. Inmiddels is zo ongeveer de helft van mijn vriendenkring gelukkig getrouwd. De andere helft is chronisch single of semi-single.
Tegen de tijd dat er vrienden uit die tweede helft gaan trouwen, denk ik dat er een meerdaagse happening gaat plaatsvinden. Ik zal me dan inhouden wat het vrijgezellenfeest betreft, want dat zou anders t.z.t. best wel eens tegen me kunnen worden gebruikt. Mijn getrouwde vrienden wens ik wat dat betreft een vroegtijdig, selectief geheugenverlies toe. Je weet ten slotte maar nooit.
Hoe dan ook, inmiddels was ik ze een beetje ontwend, die bruiloften. Groot was dan ook de verrassing toen er een tijdje geleden een uitnodiging voor een bruiloft landde in mijn brievenbus. Mijn neefje uit de provincie bleek trouwplannen te hebben. Meteen een mooie gelegenheid om de familie weer eens te zien. Ik ging.
Het feest vond plaats in een vestiging van De Pelikaan, de landelijke keten voor al uw eet-, feest- en logeerpartijen, in het noordoosten des lands. Jaren geleden was ik er al eens geweest. De lokatie zag er nog exact hetzelfde uit als toen, namelijk als een blokkendoos in een groot, leeg weiland. Romantisch is anders. Gelukkig hadden in ieder geval de gasten wat gezelligheid meegenomen.
Na het overhandigen van ons entreebewijs: felicitaties en een envelop met inhoud, mochten we naar binnen. Daar konden we meteen aan de koffie, het gebak en vervolgens de openingsdans. Waarom dat laatste nog steeds wordt gedaan, is mij een volstrekt raadsel, aangezien vrijwel niemand tegenwoordig nog een beetje fatsoenlijk kan stijldansen. Mijn neefje en zijn eega hadden dit opgelost met een medley van langzaam schuifelen, rock&roll en de YMCA. Toch wel origineel. Ondertussen zat één van de ooms nog steeds vastgekluisterd aan zijn stoel in afwachting van de prijsuitreiking voor de meest originele inzending voor het gastenboek. Helaas. Hij had er nog wel zo z’n best op gedaan.
Op de dansvloer stond inmiddels een hossende massa. Een wat ouder paar deed verwoede pogingen om er nog een leuk stijldansje uit te slepen, maar werd daarbij ernstig gehinderd door een meute feestgangers die de muziek meer geschikt vond voor een polonaise. Mijn zwangere schoonzusje was per ongeluk ook in de rij terecht gekomen en werd, ingeklemd tussen twee wildvreemde heren, meegesleurd in het feestgedruis. Ze kon er niet echt om lachen. Ik wel.
De dj brulde af en toe wat onverstaanbare kreten door zijn microfoon en stond vaker buiten een sigaretje te roken, dan binnen achter de draaitafel. Maar goed, de muziek ging gewoon door. En hard ook. Van bijpraten met de familie kwam bij deze herrie niet heel veel terecht. Desondanks, best leuk weer eens een bruiloft.
Tegen de tijd dat er vrienden uit die tweede helft gaan trouwen, denk ik dat er een meerdaagse happening gaat plaatsvinden. Ik zal me dan inhouden wat het vrijgezellenfeest betreft, want dat zou anders t.z.t. best wel eens tegen me kunnen worden gebruikt. Mijn getrouwde vrienden wens ik wat dat betreft een vroegtijdig, selectief geheugenverlies toe. Je weet ten slotte maar nooit.
Hoe dan ook, inmiddels was ik ze een beetje ontwend, die bruiloften. Groot was dan ook de verrassing toen er een tijdje geleden een uitnodiging voor een bruiloft landde in mijn brievenbus. Mijn neefje uit de provincie bleek trouwplannen te hebben. Meteen een mooie gelegenheid om de familie weer eens te zien. Ik ging.
Het feest vond plaats in een vestiging van De Pelikaan, de landelijke keten voor al uw eet-, feest- en logeerpartijen, in het noordoosten des lands. Jaren geleden was ik er al eens geweest. De lokatie zag er nog exact hetzelfde uit als toen, namelijk als een blokkendoos in een groot, leeg weiland. Romantisch is anders. Gelukkig hadden in ieder geval de gasten wat gezelligheid meegenomen.
Na het overhandigen van ons entreebewijs: felicitaties en een envelop met inhoud, mochten we naar binnen. Daar konden we meteen aan de koffie, het gebak en vervolgens de openingsdans. Waarom dat laatste nog steeds wordt gedaan, is mij een volstrekt raadsel, aangezien vrijwel niemand tegenwoordig nog een beetje fatsoenlijk kan stijldansen. Mijn neefje en zijn eega hadden dit opgelost met een medley van langzaam schuifelen, rock&roll en de YMCA. Toch wel origineel. Ondertussen zat één van de ooms nog steeds vastgekluisterd aan zijn stoel in afwachting van de prijsuitreiking voor de meest originele inzending voor het gastenboek. Helaas. Hij had er nog wel zo z’n best op gedaan.
Op de dansvloer stond inmiddels een hossende massa. Een wat ouder paar deed verwoede pogingen om er nog een leuk stijldansje uit te slepen, maar werd daarbij ernstig gehinderd door een meute feestgangers die de muziek meer geschikt vond voor een polonaise. Mijn zwangere schoonzusje was per ongeluk ook in de rij terecht gekomen en werd, ingeklemd tussen twee wildvreemde heren, meegesleurd in het feestgedruis. Ze kon er niet echt om lachen. Ik wel.
De dj brulde af en toe wat onverstaanbare kreten door zijn microfoon en stond vaker buiten een sigaretje te roken, dan binnen achter de draaitafel. Maar goed, de muziek ging gewoon door. En hard ook. Van bijpraten met de familie kwam bij deze herrie niet heel veel terecht. Desondanks, best leuk weer eens een bruiloft.
Log in om te reageren.
