Het is zaterdag en ik zit weer bij het Leger.
Misschien ben je verbaasd, had je dat niet achter mij gezocht.
Die reactie krijg ik wel eens.
Dit Leger is me wat.
Vanmorgen gesprek gehad, over drugs en problemen, en over onbegrepen voelen.
Over bomen zonder bos.
Over oordelen en vooroordelen.
Over kinderen die zijn weggehaald vanwege verboden middelen.
En over anderen die iets over je leven te zeggen hebben.
Die macht hebben over je leven, zelfs meer macht dan jijzelf.
Waar je wieg gestaan heeft, hoe intelligent je bent, hoeveel uitdaging je nodig hebt en wie je familie is.
Vermoedelijk staan jij en ik daar niet altijd bij stil.
Maar wat een verschil kan dat maken!
Het Leger.
Niet zomaar een leger die vecht tegen onrecht of voor het vaderland.
Maar een Leger voor het heil van mensen.
Het Leger des Heils.
Ik voel me dus bevoorrecht.
Bevoorrecht dat ik opgegroeid ben met een vader en een moeder die nog steeds bij elkaar zijn en me aanmoedigen en me hebben meegegeven dat ik altijd bij God terecht kan.
Bevoorrecht vanwege mijn broer en zussen en andere familieleden en mijn vrienden, dichtbij en verder weg.
Bevoorrecht dat ik kan lezen en schrijven, dat ik eten heb, een dak boven mijn hoofd, luisterende oren, vrijheid. Geld.
Een baan en gezondheid.
Wat een luxe!
En toch.
Ook ik ken gebrokenheid, eenzaamheid, het niet weten hoe mijn toekomst eruit gaat zien.
Momenten van ellendigheid of ongezondheid. Van me eerder leger voelen, dan vol.
Ook ik ben mens, net als deze mensen hier.
En jij?
Ik daag je uit:
De volgende keer als je een dakloze meneer of mevrouw ziet die vraagt om geld of eten, bedenk dan dat er maar 1 ding anders in je leven had hoeven te gaan of jij had daar gezeten.
Loop hem of haar dan niet stilletjes voorbij, maar geef aandacht. Een luisterend oor. Misschien maak jij een mensenleven daarmee weer wat voller in plaats van leger.
Misschien ben je verbaasd, had je dat niet achter mij gezocht.
Die reactie krijg ik wel eens.
Dit Leger is me wat.
Vanmorgen gesprek gehad, over drugs en problemen, en over onbegrepen voelen.
Over bomen zonder bos.
Over oordelen en vooroordelen.
Over kinderen die zijn weggehaald vanwege verboden middelen.
En over anderen die iets over je leven te zeggen hebben.
Die macht hebben over je leven, zelfs meer macht dan jijzelf.
Waar je wieg gestaan heeft, hoe intelligent je bent, hoeveel uitdaging je nodig hebt en wie je familie is.
Vermoedelijk staan jij en ik daar niet altijd bij stil.
Maar wat een verschil kan dat maken!
Het Leger.
Niet zomaar een leger die vecht tegen onrecht of voor het vaderland.
Maar een Leger voor het heil van mensen.
Het Leger des Heils.
Ik voel me dus bevoorrecht.
Bevoorrecht dat ik opgegroeid ben met een vader en een moeder die nog steeds bij elkaar zijn en me aanmoedigen en me hebben meegegeven dat ik altijd bij God terecht kan.
Bevoorrecht vanwege mijn broer en zussen en andere familieleden en mijn vrienden, dichtbij en verder weg.
Bevoorrecht dat ik kan lezen en schrijven, dat ik eten heb, een dak boven mijn hoofd, luisterende oren, vrijheid. Geld.
Een baan en gezondheid.
Wat een luxe!
En toch.
Ook ik ken gebrokenheid, eenzaamheid, het niet weten hoe mijn toekomst eruit gaat zien.
Momenten van ellendigheid of ongezondheid. Van me eerder leger voelen, dan vol.
Ook ik ben mens, net als deze mensen hier.
En jij?
Ik daag je uit:
De volgende keer als je een dakloze meneer of mevrouw ziet die vraagt om geld of eten, bedenk dan dat er maar 1 ding anders in je leven had hoeven te gaan of jij had daar gezeten.
Loop hem of haar dan niet stilletjes voorbij, maar geef aandacht. Een luisterend oor. Misschien maak jij een mensenleven daarmee weer wat voller in plaats van leger.
Log in om te reageren.
