Normaal gesproken is het een van mijn favoriete momenten. Als ik na een avonddienst, door de lange gangen van een bijna uitgestorven ziekenhuis loop. En dan, bij het openen van de deuren, na negen uur binnen, weer de eerste frisse lucht opsnuif. Vaak met een voldaan gevoel omdat ik lekker heb gewerkt. Nu is het anders. Een weemoedig gevoel overheerst. Dit is de laatste keer.
Een paar maanden geleden heb ik mijn baan in het ziekenhuis opgezegd. En vanavond was mijn laatste dienst. Een avonddienst. Mijn voorkeursdienst. Niet alleen omdat het een stuk beter aansluit bij mijn bioritme, en ik ’s avonds alles leuker vindt, maar ook omdat ik dan het meeste patiëntencontact had. En ik dat het leukste onderdeel van mijn werk vond.
In die zin was het een perfecte afsluiting. Ik had dan ook nog heel bewust van alles genoten. En me gerealiseerd dat het waardevol is, als je het zo naar je zin hebt op een werkplek. En collega’s hebt, met wie je lief en leed kunt delen. En je het je kunt veroorloven om uit je bed gebeld te worden, omdat je dacht dat je een avonddienst had, maar dat dat toch een dagdienst bleek te zijn. Omdat ze weten wat ze aan je hebben.
Het was een onverwachte wending in mijn loopbaan. Maar beviel zo goed dat ik er bijna vijf jaar heb gewerkt. Na een periode van veel wisseling in werk, een stabiele fase. En een persoonlijk record in jaren achter elkaar op één werkplek. Waarbij de tegenstrijdigheid blijft waarom je ergens weggaat als je het zo naar je zin hebt. Die afweging heb ik zorgvuldig gemaakt en ik weet dat ik achter mijn keuze sta.
Ja, dat passeert nu allemaal de revue als ik voor de laatste keer, over een bijna-leeg-parkeerterrein naar mijn auto loop. Ik weet dat het goed is om een nieuw hoofdstuk te beginnen. Maar het voelt een beetje als liefdesverdriet.
Een paar maanden geleden heb ik mijn baan in het ziekenhuis opgezegd. En vanavond was mijn laatste dienst. Een avonddienst. Mijn voorkeursdienst. Niet alleen omdat het een stuk beter aansluit bij mijn bioritme, en ik ’s avonds alles leuker vindt, maar ook omdat ik dan het meeste patiëntencontact had. En ik dat het leukste onderdeel van mijn werk vond.
In die zin was het een perfecte afsluiting. Ik had dan ook nog heel bewust van alles genoten. En me gerealiseerd dat het waardevol is, als je het zo naar je zin hebt op een werkplek. En collega’s hebt, met wie je lief en leed kunt delen. En je het je kunt veroorloven om uit je bed gebeld te worden, omdat je dacht dat je een avonddienst had, maar dat dat toch een dagdienst bleek te zijn. Omdat ze weten wat ze aan je hebben.
Het was een onverwachte wending in mijn loopbaan. Maar beviel zo goed dat ik er bijna vijf jaar heb gewerkt. Na een periode van veel wisseling in werk, een stabiele fase. En een persoonlijk record in jaren achter elkaar op één werkplek. Waarbij de tegenstrijdigheid blijft waarom je ergens weggaat als je het zo naar je zin hebt. Die afweging heb ik zorgvuldig gemaakt en ik weet dat ik achter mijn keuze sta.
Ja, dat passeert nu allemaal de revue als ik voor de laatste keer, over een bijna-leeg-parkeerterrein naar mijn auto loop. Ik weet dat het goed is om een nieuw hoofdstuk te beginnen. Maar het voelt een beetje als liefdesverdriet.
Log in om te reageren.
