Na een lange zomer hielden veel herfstdagen ons nog vast in warmte en zonnestralen. Eind oktober nog 27 graden buiten, in je T-shirt lopen. Ik heb er van genoten. Laatste weken struinde ik met enige regelmaat door de bossen. Kleuren vangen. Inmiddels een stuk minder warm, maar nog wel zonnig.
Ademwolkjes, felle ochtendzon, stralen die door het bladerdek het bos invallen, zorgen voor een prachtige dans van licht en schaduw.
Ik hou wel van de kou, vooral in combinatie met zonlicht. Buiten voelt het fris, ik voel het leven. Het hart loopt warm, bloedt doorstroomt de aderen en koude vingertoppen worden langzaam op temperatuur gebracht. Na een lange wandeling appeltaart met slagroom en hete koffie.
Veel minder voel ik me thuis op grijzige herfstdagen. Regen voegt soms nog een laagje triestigheid toe. Die dagen waarop het niet echt licht wordt en het blijft ook niet helemaal donker. Het zweeft er tussenin. Kleurt mijn omgeving zo een paar dagen grijs, mijn energielevel zakt in. Minder zin actief te zijn en mijn brein begint ideeën aan te dragen over de optie me over te geven aan een winterslaap. Heerlijk lijkt me dat.
Deze tijd van het jaar doet me ook altijd wat mijmeren. Over waar ik ben en waar ik heen ga. Hoe was het jaar? Waar ben ik mee tevreden en wat zijn de dingen die ik graag anders had gezien. Welke verwachtingen leven er in me richting alweer een nieuw jaar. Kerst lijkt nog ver weg, maar je bent er zo. Enkele weken nog maar.
Terugblikken op al het moois dat er was in zo’n jaar verwarmt mijn hart. Kunst is om de mindere dingen die er ook waren niet de ruimte te geven dat hart af te laten koelen. Daarmee bedoel ik niet dat lelijke dingen mooi moeten worden gemaakt. Het is wat het is. De minder prettige ervaringen die er zijn mogen doorleefd worden. Het hoeft echter niet mijn verwachting te temperen voor wat komt. Ervaringen die we vooral als kil hebben beleefd, hebben een warm hart nodig om een plek te vinden. In wie je bent.
Van een hart dat afkoelt ga je dood. Helemaal of alleen van binnen. Wat je overhoudt is een triestig grijs dat langzaam donkerder wordt. Wat houdt jouw hart kloppend, ondanks de koude dagen die je misschien hebt meegemaakt? Wat doorstroomt je aderen en laat je leven?
Ik wandel langzaam richting de dag waarop we stilstaan bij Zijn geboorte. Ik verwonder me over Zijn keus een een warm nest te verlaten en de kou op te zoeken. Met een brandend hart. Ademwolkjes, babygeluidjes, herders en wijzen. Stralen die de kou doorbreken en warmte brengen voor wie wil. Niet alles wordt direct opgelost. Het schept wel verwachtingen. Over Leven.
Het lijkt nog ver weg, maar je bent er zo.
Ademwolkjes, felle ochtendzon, stralen die door het bladerdek het bos invallen, zorgen voor een prachtige dans van licht en schaduw.
Ik hou wel van de kou, vooral in combinatie met zonlicht. Buiten voelt het fris, ik voel het leven. Het hart loopt warm, bloedt doorstroomt de aderen en koude vingertoppen worden langzaam op temperatuur gebracht. Na een lange wandeling appeltaart met slagroom en hete koffie.
Veel minder voel ik me thuis op grijzige herfstdagen. Regen voegt soms nog een laagje triestigheid toe. Die dagen waarop het niet echt licht wordt en het blijft ook niet helemaal donker. Het zweeft er tussenin. Kleurt mijn omgeving zo een paar dagen grijs, mijn energielevel zakt in. Minder zin actief te zijn en mijn brein begint ideeën aan te dragen over de optie me over te geven aan een winterslaap. Heerlijk lijkt me dat.
Deze tijd van het jaar doet me ook altijd wat mijmeren. Over waar ik ben en waar ik heen ga. Hoe was het jaar? Waar ben ik mee tevreden en wat zijn de dingen die ik graag anders had gezien. Welke verwachtingen leven er in me richting alweer een nieuw jaar. Kerst lijkt nog ver weg, maar je bent er zo. Enkele weken nog maar.
Terugblikken op al het moois dat er was in zo’n jaar verwarmt mijn hart. Kunst is om de mindere dingen die er ook waren niet de ruimte te geven dat hart af te laten koelen. Daarmee bedoel ik niet dat lelijke dingen mooi moeten worden gemaakt. Het is wat het is. De minder prettige ervaringen die er zijn mogen doorleefd worden. Het hoeft echter niet mijn verwachting te temperen voor wat komt. Ervaringen die we vooral als kil hebben beleefd, hebben een warm hart nodig om een plek te vinden. In wie je bent.
Van een hart dat afkoelt ga je dood. Helemaal of alleen van binnen. Wat je overhoudt is een triestig grijs dat langzaam donkerder wordt. Wat houdt jouw hart kloppend, ondanks de koude dagen die je misschien hebt meegemaakt? Wat doorstroomt je aderen en laat je leven?
Ik wandel langzaam richting de dag waarop we stilstaan bij Zijn geboorte. Ik verwonder me over Zijn keus een een warm nest te verlaten en de kou op te zoeken. Met een brandend hart. Ademwolkjes, babygeluidjes, herders en wijzen. Stralen die de kou doorbreken en warmte brengen voor wie wil. Niet alles wordt direct opgelost. Het schept wel verwachtingen. Over Leven.
Het lijkt nog ver weg, maar je bent er zo.
Log in om te reageren.
