Stil is het.
Stil is het, als ik na mijn vakantie terugdenk aan 'het Kloosterboerderijfestival' waar ik geweest ben.
En waar 3 x stilte per dag een vast onderdeel was.
Stil is het als ik alleen thuiskom.
Stil is het als ik in de auto zit. Uren lang. Alleen. Op weg naar mijn coaches.
Stil is het.
Stilte. Onderschat, en overschat.
Het kan leven geven, je naar de kern brengen van je bestaan.
Naar dat wat je drijft. Naar God!?
Het kan ook gedachten in kringetjes opleveren. Of eenzaamheid.
Eenzaamheid, omdat je het leven in je eentje vorm moet geven. Zelf keuzes moet maken en zelf een richting in mag en moet slaan. Alleen naar een verjaardag moet, of de zoveelste bruiloft of een kraambezoek. Of misschien omdat ieder mens in wezen eenzaam is. Uniek en alleen is, enig in zijn zijn.
Als ik de stilte opzoek, of als zij me overvalt, dan kom ik vaak tot dat wat er echt in me omgaat. Dingen waar ik dik blij mee ben, of juist onzeker. Daar wil ik dan niet altijd aan, want dat gevoel is niet altijd relaxt. Het kan onveiligheid of onzekerheid geven.
Wat me zelf dan helpt, is naar anderen gaan, bij wie ik me vertrouwd voel. Of naar God gaan met wat me dwars zit. Gewoon maar uitspreken wat me bezighoudt. Waar mijn angsten zitten of waar ik juist blij mee ben. Daar moet ik wel een drempel voor over en een keuze voor maken om niet met een onbestemd gevoel te blijven Netflixen, Marktplaatsen of Instagrammen. Niet de afleiding zoeken.
Dat betekent dat ik eerst eerlijk naar mezelf moet zijn. Over mijn falen, angsten, baalmomenten. Valkuilen. Vergelijkingen met anderen. Mezelf onderuithalen of juist ophemelen. Super moeilijk kan ik dat vinden! En dat terwijl ik juist fan ben van openheid, eerlijkheid en echtheid. Ook, of juist, over de rauwheid van ons bestaan.
Het is een worsteling. Ervaar ik zelf.
Deze week was ik namelijk bewust getuige van voorgaand proces bij mezelf. Ik voelde me onrustig en eenzaam. Wilde het liefst afleiding. Had geen zin in dat gevoel. Maar na de afleiding van shoppen – in dit geval – was het onbestemde gevoel er alsnog.
Het mooie was dat op het moment dat ik had besloten zelf niet met het eenzame gevoel te blijven woelen, maar een vriendin op te bellen, de scherpte van het nare gevoel al weg ging.
Ook door dit te schrijven neem ik het risico dat jullie me in een hokje plaatsen, een beeld van me krijgen of me zullen veroordelen zonder me echt te kennen.
Dat risico neem ik echter bewust. Ik ben namelijk liever zelf kwetsbaar zodat 1 persoon zich misschien herkent in wat ik schrijf, dan dat ik een Facebook-beeld neerzet van de mooie kanten van het leven. Het leven is awesome, te gek en soms kak-moeilijk. Om stil van te worden.
Durf jij de uitdaging van het opzoeken van stilte aan te gaan? Wat gebeurt er dan met jou?
“Mijn hart is onrustig tot het rust vindt in U”
Augustinus
Stil is het, als ik na mijn vakantie terugdenk aan 'het Kloosterboerderijfestival' waar ik geweest ben.
En waar 3 x stilte per dag een vast onderdeel was.
Stil is het als ik alleen thuiskom.
Stil is het als ik in de auto zit. Uren lang. Alleen. Op weg naar mijn coaches.
Stil is het.
Stilte. Onderschat, en overschat.
Het kan leven geven, je naar de kern brengen van je bestaan.
Naar dat wat je drijft. Naar God!?
Het kan ook gedachten in kringetjes opleveren. Of eenzaamheid.
Eenzaamheid, omdat je het leven in je eentje vorm moet geven. Zelf keuzes moet maken en zelf een richting in mag en moet slaan. Alleen naar een verjaardag moet, of de zoveelste bruiloft of een kraambezoek. Of misschien omdat ieder mens in wezen eenzaam is. Uniek en alleen is, enig in zijn zijn.
Als ik de stilte opzoek, of als zij me overvalt, dan kom ik vaak tot dat wat er echt in me omgaat. Dingen waar ik dik blij mee ben, of juist onzeker. Daar wil ik dan niet altijd aan, want dat gevoel is niet altijd relaxt. Het kan onveiligheid of onzekerheid geven.
Wat me zelf dan helpt, is naar anderen gaan, bij wie ik me vertrouwd voel. Of naar God gaan met wat me dwars zit. Gewoon maar uitspreken wat me bezighoudt. Waar mijn angsten zitten of waar ik juist blij mee ben. Daar moet ik wel een drempel voor over en een keuze voor maken om niet met een onbestemd gevoel te blijven Netflixen, Marktplaatsen of Instagrammen. Niet de afleiding zoeken.
Dat betekent dat ik eerst eerlijk naar mezelf moet zijn. Over mijn falen, angsten, baalmomenten. Valkuilen. Vergelijkingen met anderen. Mezelf onderuithalen of juist ophemelen. Super moeilijk kan ik dat vinden! En dat terwijl ik juist fan ben van openheid, eerlijkheid en echtheid. Ook, of juist, over de rauwheid van ons bestaan.
Het is een worsteling. Ervaar ik zelf.
Deze week was ik namelijk bewust getuige van voorgaand proces bij mezelf. Ik voelde me onrustig en eenzaam. Wilde het liefst afleiding. Had geen zin in dat gevoel. Maar na de afleiding van shoppen – in dit geval – was het onbestemde gevoel er alsnog.
Het mooie was dat op het moment dat ik had besloten zelf niet met het eenzame gevoel te blijven woelen, maar een vriendin op te bellen, de scherpte van het nare gevoel al weg ging.
Ook door dit te schrijven neem ik het risico dat jullie me in een hokje plaatsen, een beeld van me krijgen of me zullen veroordelen zonder me echt te kennen.
Dat risico neem ik echter bewust. Ik ben namelijk liever zelf kwetsbaar zodat 1 persoon zich misschien herkent in wat ik schrijf, dan dat ik een Facebook-beeld neerzet van de mooie kanten van het leven. Het leven is awesome, te gek en soms kak-moeilijk. Om stil van te worden.
Durf jij de uitdaging van het opzoeken van stilte aan te gaan? Wat gebeurt er dan met jou?
“Mijn hart is onrustig tot het rust vindt in U”
Augustinus
Log in om te reageren.
