Vandaag is het 1 december, de laatste maand van het jaar is begonnen. Was de
laatste week van november vooral grijs en nat, sinds enkele dagen heeft de kou haar intrede gedaan. De winter tekent zich scherper af. De natuur keert naar binnen en komt bij van al het moois dat ze in de voorbije seizoenen voor ons uitwerkte.
Waar de uitbundigheid van de natuur zachter wordt, compenseren wij mensen dat door overal versiering en verlichting aan te brengen. In de stad, de winkelstraten, op torens en in onze huizen. Want vol verwachting klopt ons hart...
Over een dag of wat komt de heilige Nicolaas weer langs, één van de winterheiligen (en de bekendste) die in deze tijd wordt herdacht. Wij verrassen elkaar met een cadeautje, kinderen zetten hun schoen en of er nou geloof is of niet, we zien er naar uit dit te vieren.
Zodra Sint en paard de daken hebben verlaten zien we die andere baardmans
verschijnen. Met zijn rendieren en zijn slee vol pakjes. Kerstbomen duiken overal
op en worden met veel enthousiasme aan de man gebracht. Dan wordt het Kerst. En of er nou geloof is of niet, we zien er naar uit om dit te vieren. Dan wordt het januari, de feestdagen zijn over, de roes is weg en de donkerte van het jaargetijde en de gebrokenheid van de wereld dringt zich weer aan ons op. Of niet?
Kerst, God die mens wordt. Een allesomvattend wezen wordt een klein cadeautje. Teer en kwetsbaar, gegeven aan een jong stel in een onbeduidende plaats. Ik kan het me moeilijk voorstellen hoe dat is geweest. Toen Hij werd geboren begon de klok voor het eerst te tikken. Tijd kreeg een naam en Zijn geboorte werd de start van het toeleven naar een grote verandering. De klok die toen begon met tikken, tikt nog steeds.
We komen steeds dichter bij die laatste wisseling der seizoenen.
En ergens diep van binnen klopt mijn hart. Vol verwachting. Of ik nou geloof heb
of niet, afgeleid door een wereld waarin het steeds meer winter lijkt te worden,
mijn hart klopt. Tikt mee met de tijd, schikt zich in het aftellen, verlangt naar een moment waarop alles anders wordt.
Kun je meedoen, verder kijken dan de lichtjes en commercie? Verder voelen dan
de kou van de wereld om ons heen waarin soms zoveel donker zit. Meedeinen op het ritme van al die harten die aftellen, vol verwachting.
Vandaag is het 1 december, advent, een dag om stil te staan bij je hart. Klopt het?
laatste week van november vooral grijs en nat, sinds enkele dagen heeft de kou haar intrede gedaan. De winter tekent zich scherper af. De natuur keert naar binnen en komt bij van al het moois dat ze in de voorbije seizoenen voor ons uitwerkte.
Waar de uitbundigheid van de natuur zachter wordt, compenseren wij mensen dat door overal versiering en verlichting aan te brengen. In de stad, de winkelstraten, op torens en in onze huizen. Want vol verwachting klopt ons hart...
Over een dag of wat komt de heilige Nicolaas weer langs, één van de winterheiligen (en de bekendste) die in deze tijd wordt herdacht. Wij verrassen elkaar met een cadeautje, kinderen zetten hun schoen en of er nou geloof is of niet, we zien er naar uit dit te vieren.
Zodra Sint en paard de daken hebben verlaten zien we die andere baardmans
verschijnen. Met zijn rendieren en zijn slee vol pakjes. Kerstbomen duiken overal
op en worden met veel enthousiasme aan de man gebracht. Dan wordt het Kerst. En of er nou geloof is of niet, we zien er naar uit om dit te vieren. Dan wordt het januari, de feestdagen zijn over, de roes is weg en de donkerte van het jaargetijde en de gebrokenheid van de wereld dringt zich weer aan ons op. Of niet?
Kerst, God die mens wordt. Een allesomvattend wezen wordt een klein cadeautje. Teer en kwetsbaar, gegeven aan een jong stel in een onbeduidende plaats. Ik kan het me moeilijk voorstellen hoe dat is geweest. Toen Hij werd geboren begon de klok voor het eerst te tikken. Tijd kreeg een naam en Zijn geboorte werd de start van het toeleven naar een grote verandering. De klok die toen begon met tikken, tikt nog steeds.
We komen steeds dichter bij die laatste wisseling der seizoenen.
En ergens diep van binnen klopt mijn hart. Vol verwachting. Of ik nou geloof heb
of niet, afgeleid door een wereld waarin het steeds meer winter lijkt te worden,
mijn hart klopt. Tikt mee met de tijd, schikt zich in het aftellen, verlangt naar een moment waarop alles anders wordt.
Kun je meedoen, verder kijken dan de lichtjes en commercie? Verder voelen dan
de kou van de wereld om ons heen waarin soms zoveel donker zit. Meedeinen op het ritme van al die harten die aftellen, vol verwachting.
Vandaag is het 1 december, advent, een dag om stil te staan bij je hart. Klopt het?
Log in om te reageren.
