Afgelopen zondag draaide ik de crèche in mijn kerk. Ik las een boekje voor over een hond, een vlieger en Meneer kangoeroe, waarna ik vroeg of de kids ook zo hoog konden springen als hij.
Een voor een gingen ze van tafel en sprongen ze hoog, en hoger. Ondertussen hard roepend of ik wel zag hoe hoog ze sprongen!
Even later waren dezelfde enthousiastelingen aan het klimmen en springen van de tafels, stopten ze en knuffel onder hun trui alsof ze zwanger waren, en lieten me zien hoe groot de ‘baby’ was die ze hadden: de een nog groter dan die van de ander!
Het viel me op dat de meeste van deze kinderen, zo klein als ze waren, al wilden opvallen: beter wilden zijn dan de rest. Alsof ze anders niet mee zouden tellen...kinderen zijn net kleine volwassenen. En andersom.
Het werd me weer duidelijk hoezeer we als mens behoefte hebben aan erkenning: nog voordat er iets ‘misgaat’ in ons gezin van herkomst en er te weinig aandacht gegeven wordt, of een kind teveel negatieve feedback krijgt of een trauma oploopt, hongert het al naar erkenning. Hongeren we naar gezien worden en speciaal zijn; nog meer dan de ander.
Onder de jongeren en volwassenen in onze - profielen- Insta- Facebook-kijkmij- cultuur, is dat niet veel anders. Datzelfde geldt soms voor mij.
Ik breek altijd meerdere lansen voor kwetsbaar zijn, openheid en echtheid, maar als puntje bij paaltje komt, is dat toch knap lastig! Dan post ik liever een foto met een filter, schrijf ik (in mijn ogen) toffe dingen op mijn profiel die zo min mogelijk ‘afknap-mogelijkheden’ geven. En ben ik zenuwachtig voor een date. Want hoe is iemand in het echt? Hoe ben ik bij die persoon in het echt en ben ik wel leuk genoeg in zijn ogen? Of andersom?
Je kwetsbaar opstellen hoort bij het leven vind ik. Geïnspireerd door Brené Brown, zal ik er dan toch maar bij zeggen
.
Zij is onderzoekster en schrijfster van meerdere boeken, zoals 'De Kracht van kwetsbaarheid’ en ‘Sterker dan ooit’. Super inspirerend, vind ik! Vooral omdat zij zelf doorleefd hoe het is om je verhaal te vertellen en kwetsbaar te spreken over kwetsbaarheid: iets waarin ze gelooft maar waarbij ze zich ook soms weer schaamt voor zichzelf. Die schaamte laten bestaan, dat is de kunst. Dan verliest de schaamte als vanzelf haar macht.
Ik probeer er daarom elke dag voor te kiezen om dicht bij mezelf te blijven. Ook al levert me dat nare gevoelens op, zoals schaamte over hoe ik gekleed ben, of voor wat ik zeg of hoe ik overkom. Met die minder prettige gevoelens probeer ik dan naar God te gaan zodat Hij me dat kan geven wat ik ten diepste nodig heb en niet van mensen kan krijgen . Zelfs niet van een man als ik een relatie zou hebben.
Toch geloof ik ook echt dat wij elkaar nodig hebben: en dat het leven een stuk leuker en mooier is als we met elkaar delen wat er in ons omgaat.
Dus daag jezelf uit om jezelf te laten zien: je mooie en minder mooie kanten! Vraag naar wat er in de persoon tegenover je omgaat. Wat drijft hem of haar? En hoe kun je er voor elkaar zijn?
Volgens Frère Roger van Taizé geldt daarvoor het volgende: 'Alleen wie ook de tegenpool van zijn schitterende kanten aanvaardt, wordt waarlijk mens.'
Kun en wil jij open staan voor een ontmoeting met jezelf en iemand anders?
Are you up for that?
Een voor een gingen ze van tafel en sprongen ze hoog, en hoger. Ondertussen hard roepend of ik wel zag hoe hoog ze sprongen!
Even later waren dezelfde enthousiastelingen aan het klimmen en springen van de tafels, stopten ze en knuffel onder hun trui alsof ze zwanger waren, en lieten me zien hoe groot de ‘baby’ was die ze hadden: de een nog groter dan die van de ander!
Het viel me op dat de meeste van deze kinderen, zo klein als ze waren, al wilden opvallen: beter wilden zijn dan de rest. Alsof ze anders niet mee zouden tellen...kinderen zijn net kleine volwassenen. En andersom.
Het werd me weer duidelijk hoezeer we als mens behoefte hebben aan erkenning: nog voordat er iets ‘misgaat’ in ons gezin van herkomst en er te weinig aandacht gegeven wordt, of een kind teveel negatieve feedback krijgt of een trauma oploopt, hongert het al naar erkenning. Hongeren we naar gezien worden en speciaal zijn; nog meer dan de ander.
Onder de jongeren en volwassenen in onze - profielen- Insta- Facebook-kijkmij- cultuur, is dat niet veel anders. Datzelfde geldt soms voor mij.
Ik breek altijd meerdere lansen voor kwetsbaar zijn, openheid en echtheid, maar als puntje bij paaltje komt, is dat toch knap lastig! Dan post ik liever een foto met een filter, schrijf ik (in mijn ogen) toffe dingen op mijn profiel die zo min mogelijk ‘afknap-mogelijkheden’ geven. En ben ik zenuwachtig voor een date. Want hoe is iemand in het echt? Hoe ben ik bij die persoon in het echt en ben ik wel leuk genoeg in zijn ogen? Of andersom?
Je kwetsbaar opstellen hoort bij het leven vind ik. Geïnspireerd door Brené Brown, zal ik er dan toch maar bij zeggen
.Zij is onderzoekster en schrijfster van meerdere boeken, zoals 'De Kracht van kwetsbaarheid’ en ‘Sterker dan ooit’. Super inspirerend, vind ik! Vooral omdat zij zelf doorleefd hoe het is om je verhaal te vertellen en kwetsbaar te spreken over kwetsbaarheid: iets waarin ze gelooft maar waarbij ze zich ook soms weer schaamt voor zichzelf. Die schaamte laten bestaan, dat is de kunst. Dan verliest de schaamte als vanzelf haar macht.
Ik probeer er daarom elke dag voor te kiezen om dicht bij mezelf te blijven. Ook al levert me dat nare gevoelens op, zoals schaamte over hoe ik gekleed ben, of voor wat ik zeg of hoe ik overkom. Met die minder prettige gevoelens probeer ik dan naar God te gaan zodat Hij me dat kan geven wat ik ten diepste nodig heb en niet van mensen kan krijgen . Zelfs niet van een man als ik een relatie zou hebben.
Toch geloof ik ook echt dat wij elkaar nodig hebben: en dat het leven een stuk leuker en mooier is als we met elkaar delen wat er in ons omgaat.
Dus daag jezelf uit om jezelf te laten zien: je mooie en minder mooie kanten! Vraag naar wat er in de persoon tegenover je omgaat. Wat drijft hem of haar? En hoe kun je er voor elkaar zijn?
Volgens Frère Roger van Taizé geldt daarvoor het volgende: 'Alleen wie ook de tegenpool van zijn schitterende kanten aanvaardt, wordt waarlijk mens.'
Kun en wil jij open staan voor een ontmoeting met jezelf en iemand anders?
Are you up for that?
Log in om te reageren.
