Dinsdag, 10.00 uur
Ik zit op kantoor op mijn zitbal. Een collega praat tegen mij aan. Hoe heet hij ook al weer? Piet, nee, Jeffrey, nee dat is de andere medewerker, zijn naam bevat in ieder geval een 'e'. Hij heeft het over een startnotitie van een project, geloof ik. Geen idee of ik er bij betrokken ben. Ik zeg: 'Ja' en probeer mijn geeuw in te houden.
Mijn gedachten gaan terug naar afgelopen zondag. Ik had die middag met N. afgesproken, een vrouw van mijn volleybalclub. We zouden het gaan hebben over de PR-activiteiten die ik zou kunnen doen voor de club. We sportten al zes jaar samen, soms als teamgenoten, soms als tegenstanders. Maar sinds juli leek
er iets anders te zijn. We praatten iets meer tussen de ballen door, bleven iets langer hangen op de sportclub, soms raakte ze me zelfs even aan met een arm. Maar er was altijd een volgende bal, altijd een veld vol spelers die meeluisterden, dus diepgaande gesprekken voerden we niet. Na de vergadering eergisteren was het zes uur, dus gingen we samen eten. Nadat we de lasagna in de oven hadden geplaatst duwde ik zacht tegen haar schouder, om haar de keuken uit te usheren zodat ik wat kon afwassen. Zij vatte mijn hand verkeerd op, en sloeg haar arm om mijn schouder. Na het eten hebben we de hele avond een vage misdaadserie op de bank gekeken, hand in hand.
Vanavond zie ik haar weer bij het volleybal. Hoe zou het gaan op het veld? Vanavond is nog zo ver weg...
Nog tien uur, zeshonderd minuten, 36000 voortkruipende secondes. Mijn collega is gestopt met praten. Hij kijkt mij aan, wachtend op een reactie. Ik scheep hem af met: 'Bedankt voor je gedachten hierover. Kun je het op schrift zetten en aan mij e-mailen? Dan ga ik het daarmee verwerken.'
Ik besluit koffie te zetten, zodat ik misschien in ieder geval gefocust en productief lijk.
Woensdag, 09.30 uur
Ik zit weer brak op mijn zitbal. Gisteren ging als een film langs mij heen. Ze zat deze keer in het andere team, helaas. Het volleyballen ging aardig, maar mijn services en smashes gingen opvallend vaak haar richting op. Te vaak? Kennelijk is volleybal als autorijden – waar je aan denkt, daar ga je heen.
Een keer hadden we fysiek contact, bij het wisselen van het veld. Na de wedstrijd bleven te veel mensen hangen. Het groepsgesprek was gezellig, maar ik sprak haar niet face to face...Zaterdagmiddag zie ik haar weer.
Wat duurt dat nog lang, nog vier dagen!
Donderdag, 11.00 uur
Is het al zaterdag? Kan ik de tijd niet vooruit spoelen? Wat zijn we eigenlijk, zijn we aan het daten of hebben we nu al een relatie? Fysiek deden we alsof we een relatie hadden, maar we hebben elkaar pas een keer buiten het volleybal gesproken. Labels zijn overrated.
Vrijdag, 13.00 uur
Nog een dag. Nog een lange dag. Zaterdag 15.00 uur hebben we afgesproken. Nog 26 uur. Taylor S. zong eens: "Boys only want love if it’s torture." Het wachten is een marteling, maar van mij mag deze dag geschrapt worden. Doe mij maar liefde zonder gemarteld te worden.
Zaterdag, 14.59 uur
Help, ze komt al over een minuut! Ik zou vandaag mijn huis opruimen, want ze komt over 30 seconden langs. Hopelijk komt ze te laat. In plaats van de was, de stofzuiger en de algehele staat van chaos in mijn woonkamer aan te pakken, heb ik: vier kattenfilmpjes gekeken, koffie gezet en mijn koffiezetapparaat schoongemaakt, twee keer meegezongen met de nieuwste cd van T.S; hardloopkleding aangetrokken, het weer uitgedaan en schone kleding aangetrokken omdat het buiten regent, een nieuwe trui aangetrokken omdat er op de andere een koffievlek zat, en een aflevering 'How I met your mother gekeken'. Waar blijft de tijd?!
Ik zit op kantoor op mijn zitbal. Een collega praat tegen mij aan. Hoe heet hij ook al weer? Piet, nee, Jeffrey, nee dat is de andere medewerker, zijn naam bevat in ieder geval een 'e'. Hij heeft het over een startnotitie van een project, geloof ik. Geen idee of ik er bij betrokken ben. Ik zeg: 'Ja' en probeer mijn geeuw in te houden.
Mijn gedachten gaan terug naar afgelopen zondag. Ik had die middag met N. afgesproken, een vrouw van mijn volleybalclub. We zouden het gaan hebben over de PR-activiteiten die ik zou kunnen doen voor de club. We sportten al zes jaar samen, soms als teamgenoten, soms als tegenstanders. Maar sinds juli leek
er iets anders te zijn. We praatten iets meer tussen de ballen door, bleven iets langer hangen op de sportclub, soms raakte ze me zelfs even aan met een arm. Maar er was altijd een volgende bal, altijd een veld vol spelers die meeluisterden, dus diepgaande gesprekken voerden we niet. Na de vergadering eergisteren was het zes uur, dus gingen we samen eten. Nadat we de lasagna in de oven hadden geplaatst duwde ik zacht tegen haar schouder, om haar de keuken uit te usheren zodat ik wat kon afwassen. Zij vatte mijn hand verkeerd op, en sloeg haar arm om mijn schouder. Na het eten hebben we de hele avond een vage misdaadserie op de bank gekeken, hand in hand.
Vanavond zie ik haar weer bij het volleybal. Hoe zou het gaan op het veld? Vanavond is nog zo ver weg...
Nog tien uur, zeshonderd minuten, 36000 voortkruipende secondes. Mijn collega is gestopt met praten. Hij kijkt mij aan, wachtend op een reactie. Ik scheep hem af met: 'Bedankt voor je gedachten hierover. Kun je het op schrift zetten en aan mij e-mailen? Dan ga ik het daarmee verwerken.'
Ik besluit koffie te zetten, zodat ik misschien in ieder geval gefocust en productief lijk.
Woensdag, 09.30 uur
Ik zit weer brak op mijn zitbal. Gisteren ging als een film langs mij heen. Ze zat deze keer in het andere team, helaas. Het volleyballen ging aardig, maar mijn services en smashes gingen opvallend vaak haar richting op. Te vaak? Kennelijk is volleybal als autorijden – waar je aan denkt, daar ga je heen.
Een keer hadden we fysiek contact, bij het wisselen van het veld. Na de wedstrijd bleven te veel mensen hangen. Het groepsgesprek was gezellig, maar ik sprak haar niet face to face...Zaterdagmiddag zie ik haar weer.
Wat duurt dat nog lang, nog vier dagen!
Donderdag, 11.00 uur
Is het al zaterdag? Kan ik de tijd niet vooruit spoelen? Wat zijn we eigenlijk, zijn we aan het daten of hebben we nu al een relatie? Fysiek deden we alsof we een relatie hadden, maar we hebben elkaar pas een keer buiten het volleybal gesproken. Labels zijn overrated.
Vrijdag, 13.00 uur
Nog een dag. Nog een lange dag. Zaterdag 15.00 uur hebben we afgesproken. Nog 26 uur. Taylor S. zong eens: "Boys only want love if it’s torture." Het wachten is een marteling, maar van mij mag deze dag geschrapt worden. Doe mij maar liefde zonder gemarteld te worden.
Zaterdag, 14.59 uur
Help, ze komt al over een minuut! Ik zou vandaag mijn huis opruimen, want ze komt over 30 seconden langs. Hopelijk komt ze te laat. In plaats van de was, de stofzuiger en de algehele staat van chaos in mijn woonkamer aan te pakken, heb ik: vier kattenfilmpjes gekeken, koffie gezet en mijn koffiezetapparaat schoongemaakt, twee keer meegezongen met de nieuwste cd van T.S; hardloopkleding aangetrokken, het weer uitgedaan en schone kleding aangetrokken omdat het buiten regent, een nieuwe trui aangetrokken omdat er op de andere een koffievlek zat, en een aflevering 'How I met your mother gekeken'. Waar blijft de tijd?!
Log in om te reageren.
